The Social Dilemma – Τι μας κρύβει το ντοκυμαντέρ που διχάζει

 

Εδώ και λίγες εβδομάδες το διαδίκτυο, ελληνικό και ξένο, βρίθει κριτικών και απόψεων για το πρόσφατο ντοκυμαντέρ του Netflix, The Social Dilemma. Το θέμα του αφορά στην αυξανόμενη επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στους ανθρώπους, τα οποία χρησιμοποιούν πια περίπλοκους μηχανισμούς για να καθοδηγήσουν τη συμπεριφορά των χρηστών (παρεμπιπτόντως, ο όρος “χρήστης” ποινικοποιείται από το σενάριο, συνδεόμενος με το χρήστη ναρκωτικών). ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να ακούς ανθρώπους που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία των ψηφιακών πλατφορμών του Facebook και της Google για το πώς κατέληξαν αυτές να έχουν τη μορφή που έχουν σήμερα, αλλά κυρίως τη δύναμη πάνω στον ανθρώπινο νου. Το πιο τρομακτικό στοιχείο που αποκαλύπτουν, αν και λίγο πολύ το ξέραμε, είναι η αξιοποίηση των αλγορίθμων που λειτουργούν από “πίσω” και ο συνδυασμός τους με τη γνώση περί ανθρώπινης ψυχολογίας.

Oι αιτίες της φυγής των επιστημόνων

 

Δε νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει χάσει 15 δισ. από τη φυγή 450.000 επιστημόνων στο εξωτερικό την τελευταία δεκαετία, ενώ έχει και μία τεράστια ανεργία στους επιστήμονες και να μην κάνει τίποτα.

Το ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι ότι οι αιτίες της φυγής των επιστημόνων από την Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης.

Είναι απόρροια των αθεράπευτων «πληγών» του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος: της έλλειψης αξιοκρατίας, της πελατειοκρατίας, της απουσίας οράματος και στρατηγικής σε εθνικό επίπεδο, της δυσκολίας στην εναρμόνιση συστημάτων εκπαίδευσης.

“Ποια μοναξιά είναι χειρότερη από την έλλειψη εμπιστοσύνης;”*

Panagiotis Sotiropoulos

Έως και το 50% των παιδιών μπορεί να γεννιούνται με αυτισμό μέχρι το 2025

Η εκρηκτική αύξηση στα ποσοστά γεννήσεων παιδιών με αυτισμό αναδεικνύει τις τρομερές επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία του ανθρώπου που προκαλεί η αλόγιστη χρήση χημικών ουσιών στη γεωργία και την παραγωγή τροφίμων. Όπως αποδεικνύεται, η σχέση μεταξύ περιβάλλοντος και υγείας είναι πιο στενή και πολύπλοκη απ’ ότι μέχρι σήμερα πιστεύαμε. 

Ο υμνητής του βιασμού και η έκθεση της ιδιωτικής ζωής στις οθόνες

Σαρηγιαννίδη Ευγενία

Η χυδαία εξύμνηση του βιασμού από έναν συμμετέχοντα στο reality Big Brother μπορεί να είναι ακραία, αλλά επαναφέρει στο προσκήνιο το ευρύτερο ζήτημα της τάσης ειδικά των νέων να εκθέτουν συστηματικά στα social media και στην τηλεόραση τις προσωπικές στιγμές τους, την ιδιωτική ζωή τους, που μέχρι πρότινος ο καθένας την κρατούσε "κρυφή". Η ζωή του ατόμου, οι απόψεις του, οι καθημερινές δραστηριότητες, οι επιλογές του, τα χόμπι του "οφείλουν και πρέπει" να δημοσιοποιούνται στις διαφόρων ειδών οθόνες. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ο κορονοϊός σπάει τη φούσκα της ανώτατης εκπαίδευσης

Του Steve Davies
Το 1999, η κυβέρνηση Μπλερ έθεσε ως επίσημο στόχο το 50% των 18χρονων να φοιτά σε πανεπιστήμια και μετέτρεψε την επέκταση αυτών των αριθμών από φιλοδοξία σε πραγματικότητα. Οι λόγοι γι? αυτή την πολιτική, που υποστηρίχθηκε και από τα δύο κόμματα, ήταν οικονομικοί και όχι εκπαιδευτικοί με την παραδοσιακή έννοια. Θεωρήθηκε ότι η επέκταση του αριθμού των φοιτητών και της παροχής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης θα συνέβαλε στην επίτευξη διάφορων στόχων πολιτικής.

Αν δεν έχετε να προσθέσετε κάτι, βγάλτε το σκασμό

 Σαρηγιαννίδη Ευγενία 
  
Στις κυνικές, ψευδεπίγραφες δημοκρατίες του σήμερα όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώμη και στη δημόσια τοποθέτηση. Βεβαίως, όπως είχε αναφέρει ένας Αμερικανός πολιτικός «το δικαίωμα του καθενός να έχει γνώμη, δεν συνεπάγεται δική μας υποχρέωση να τον πάρουμε στα σοβαρά». Μάλιστα, η υπέρμετρη φλυαρία βρίσκει στο διαδίκτυο το ιδανικό πεδίο εφαρμογής της. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ήδη λίγο μετά το 2000 μια Αμερικανίδα συγγραφέας, η οποία στις αρχές του 1990 είχε γίνει διάσημη μέσα από τα σεμινάρια της με κεντρικό θέμα την "Απελευθέρωση του συγγραφέα που όλοι κρύβουμε μέσα μας", επανήλθε στο προσκήνιο με το "Εργαστήρι της Πόλλυ Φροστ για να βγάλετε το σκασμό" (Περιοδικό Monthly Review, Ιούλιος-Αύγουστος 2009).