Από το βιβλίο του ΓΙΑΝΝΗ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ
"Τα παλικάρια τα παλιά" - και άλλα διηγήματα
σελ. 133.
ΣΗΜ. Το τραγικό αυτό περιστατικό συνέβηκε αληθινά στο χωριό Καστανιά της Υπάτης, τον Αύγουστο του 1845. Ο συγγρ. φύλαξε και το όνομα του άμοιρου Αγαλίδη που σκοτώθηκε και τις λεπτομέρειες του φόνου δανεισμένες από απόκομμα εφημερίδας της εποχής. Γνωστό είναι πως η πέρα από το Σπερχειό Φθιωτική γη θεωρήθηκε από τη διπλωματία πως έπρεπε να μείνει στους ιδιοχτήτες της Τούρκους, αφού η επαρχία δεν είχε κυριευτεί με τα όπλα, κατά τον Αγώνα. Έτσι οι Τούρκοι την πουλήσανε με το δικαίωμά τους.
ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΗ
Κατηφορίζοντας το μονοπάτι το τραχύ, περνώντας και ξαναπερνώντας με τους φιδωτούς της γύρους την ξερορρεματιά, με τα πυκνά πλατάνια της και τα κοτρόνια τα γυαλιστερά, πρόβαλε η συνοδιά στης βαθιάς κλεισούρας το άνοιγμα, κι αγνάντεψε στα πόδια της στρωμένον κάτου τον κάμπο τον ατέλειωτο με τα γυμνά χωράφια, και στην άκρη το χωριό το πρασινόχλωρο, με τον παλιό του πύργο ξέχωρον ανάμεσα από τ’ άλλα σπίτια.Καλοκαίρι περασμένο, και σηκωμένα από τ’ αλώνια τα σπαρτά, και κάπου κάπου απολυμένα βόσκανε τα ζωντανά σκόρπια μες στις σταροκαλαμιές.
— Θα βρούμε ζέστη δυνατή κάτου στον κάμπο, αφέντη, είπε ο νωματάρχης, που πήγαινε μπροστά. Γαϊδουροκαλόκαιρο, βλέπεις, αφέντη.
