Το γράμμα του Ουμπέρτο Έκο στον εγγονό του: «Καλλιέργησε τη μνήμη σου και θα ζήσεις χίλιες ζωές»

Πρόκειται για ένα κείμενο που ο εκλιπών μεγάλος στοχαστής έγραψε το 2014, κατά παραγγελία του ιταλικού περιοδικού «L’ Espresso» 

Μια συγκλονιστική επιστολή, ενδεικτική της τεράστιας προσωπικότητας του, έγραψε ο Ουμπέρτο Έκο απευθύνοντάς την στον εγγονό του. Πρόκειται για ένα κείμενο που ο εκλιπών μεγάλος στοχαστής έγραψε το 2014, κατά παραγγελία του ιταλικού περιοδικού «L’ Espresso», το οποίο είχε ζητήσει από τον ίδιο και από άλλες 13 προσωπικότητες του πνεύματος να γράψουν μια επιστολή για το 2014.
Ο Ουμπέρτο Έκο έγραψε την επιστολή προς τον εγγονό του, ο οποίος πρόσφατα εκφώνησε έναν λιτό και ουσιαστικό επικήδειο λόγο στον παππού του.

Οι νέες υπερδυνάμεις της επιστήμης είναι...

Του Γιάννη Παλιούρη
«Η επιστήμη του σήμερα είναι η τεχνολογία του αύριο», υποστήριζε με θέρμη ο Έντουαρντ Τέλερ, ο «πατέρας» της βόμβας υδρογόνου και ένας από τους επιφανέστερους θεωρητικούς Φυσικούς του 20ου αιώνα. Αυτό που ήθελε να πει ο Τέλερ ήταν ότι αν δεν ερευνάς, αν δεν κάνεις επιστήμη σήμερα, δεν θα έχεις την τεχνολογία που χρειάζεται για να ηγηθείς αύριο. Γι’ αυτό αν και συχνά «μετράμε» την παγκόσμια κούρσα που διεξάγεται στον τεχνολογικό στίβο, ξεχνάμε ότι αυτή δεν είναι παρά η αντανάκλαση ενός σκληρού επιστημονικού αγώνα. Ποιος προηγείται σε αυτόν τον αγώνα, όμως; Αν τα στοιχεία που ανακοίνωσε προ ημερών το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ (National Science Foundation - NSF) είναι ακριβή, τότε η Κίνα είναι με διαφορά ο παγκόσμιος η ηγέτης στις επιστημονικές δημοσιεύσεις.

Το 2018 δημοσιεύτηκαν συνολικά 2.555.959 επιστημονικά και τεχνικά άρθρα σε όλο τον κόσμο, μια σημαντική αύξηση από τα 1.755.850 που καταγράφηκαν πριν από μια δεκαετία. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το παγκόσμιο προϊόν έρευνας αυξάνεται με μέσο ετήσιο ρυθμό της τάξης του 4% τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ ο ρυθμός επιστημονικής παραγωγής της Κίνας εμφανίζεται διπλάσιος από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Έτσι ενώ οι ΗΠΑ ηγούνταν των επιστημονικών δημοσιεύσεων το 2008, πλέον η σκυτάλη έχει περάσει στο Πεκίνο.

Πιο συγκεκριμένα, το 2008 οι ερευνητές από τις ΗΠΑ δημοσίευσαν 394.979 αξιολογημένα άρθρα σε επιστημονικές επιθεωρήσεις έναντι των 249.049 των Κινέζων συναδέλφων τους. Μια δεκαετία αργότερα η κατάσταση έχει αντιστραφεί πλήρως, με τους Κινέζους ερευνητές να δημοσιεύουν 528.263 άρθρα, έναντι 422.808 των Αμερικανών. Στην τρίτη θέση φιγουράρει η επιστημονική παραγωγή της Ινδίας, με 135.788 δημοσιεύσεις. Στην Ευρώπη πρωταθλητές αναδεικνύονται οι ερευνητές με έδρα τη Γερμανία και 104.396 δημοσιεύσεις το 2018.


Ωστόσο ο αριθμός των επιστημονικών άρθρων που παρήχθησαν το 2018 αθροιστικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανήλθε σε 622.000, που αντιστοιχεί σχεδόν στο ένα τέταρτο του παγκόσμιου συνόλου. Η Κίνα έφθασε το 20,67%, ενώ οι ΗΠΑ στο 16,54%.  Τα δύο πιο εντυπωσιακό ευρήματα που προκύπτουν από τα στοιχεία του NSF είναι ότι το Ιράν διαθέτει μια αξιόλογη παραγωγή επιστημονικών δημοσιεύσεων καθώς και η παντελής, σχεδόν, αδιαφορία των ερευνητών σε Κίνα, Ινδία και Ιαπωνία για τις κοινωνικές επιστήμες.

Το Ιράν φιγουράρει στην 15η θέση της παγκόσμιας κατάταξης στις επιστημονικές δημοσιεύσεις, ενώ το σχετικό διάγραμμα δείχνει ότι οι χώρες της Ασίας που εξετάζονται στην έρευνα, δημοσίευσαν ελάχιστα άρθρα κοινωνικών επιστημών, σε σύγκριση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Αντίστοιχα, Ευρώπη και Αμερική δείχνουν να αδιαφορούν για έναν κρίσιμο τομέα, αυτόν της επιστήμης υλικών.


Συνολικά, οι χώρες με οικονομίες υψηλού εισοδήματος (συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, της ΕΕ και της Ιαπωνίας) δείχνουν «κολλημένες» σε αναιμικούς ρυθμούς επιστημονικής παραγωγής. Αντίθετα, οι χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος έχουν ανοίξει το βήμα τους σε μια προσπάθεια να καλύψουν όχι μόνο το επιστημονικό αλλά και το οικονομικό χάσμα που της χωρίζει από τον ανεπτυγμένο κόσμο.
ΠΗΓΗ

Αποκτάς φίλους όταν εσύ είσαι φίλος

Καραποστόλης Βασίλης Όταν τα χρήματα λιγοστεύουν, ο κόσμος φαίνεται σαν να απομακρύνεται απ’ όποιον ζημιώθηκε. Δεν μπορεί πια ο παθών ν’ απλώσει το χέρι του και να πάρει ό,τι τερπνό λαμποκοπούσε πάνω στο δίσκο της ζωής. Απρόσιτα γι’ αυτόν τα ωραία πράγματα. Τι κρίμα! Τι του μένει λοιπόν; Ίσως μερικοί κοντινοί του, κάποιοι που θα μπορούσαν να τον παρηγορήσουν για τις απώλειες. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ώστε έτσι. Τώρα που χάθηκαν τα λεφτά, η φιλία ξαναγίνεται περιζήτητη. Ολοένα και πιο έντονα σήμερα εκδηλώνεται η ανάγκη για μια παρουσία ζεστή, ανθρώπινη, χάρη στην οποία οι στερημένοι θα έπαυαν να νιώθουν πως είναι ολομόναχοι. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Αυτοί που στριμώχνονται οικονομικά, είχαν συνηθίσει να βλέπουν το κάθε τι γύρω τους σαν ένα στοιχείο που περιλαμβανόταν στην ατομική περιουσία τους.
Είχαν τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, και μαζί μ’ αυτά και κάποιους οικείους, οι οποίοι προσέθεταν με τα προσόντα τους στην συνολική αξία των ατομικών υπαρχόντων. Τους αποκαλούσαν συγκαταβατικά φίλους, στην πραγματικότητα όμως ήταν πρόσωπα που χρησιμοποιούνταν σύμφωνα με τις επιδιώξεις, ή και τις διαθέσεις του άλλου μέρους.
Έτσι, ένας γενικά εύθυμος άνθρωπος επιλεγόταν για τη βραδιά στη διάρκεια της οποίας θα θέλαμε να ξεδώσουμε λίγο. Τον καλούσαμε να μας συντροφεύσει επειδή θα απέδιδε αυτά που υπολογίζαμε πως θα ήταν ικανός να αποδώσει: τα αστεία του, οι διηγήσεις του, το μπρίο του, ήταν ό,τι μας χρειαζόταν για τη δεδομένη περίσταση. Αν η διάθεσή μας ήταν διαφορετική, υπήρχε πάντα η δυνατότητα να μας εξυπηρετήσει ένα άλλο άτομο κατά παραγγελίαν «συντονισμένο» μαζί μας.

Αντιμέτωποι με τον καθρέπτη

Για τις πιο εξομολογητικές μας στιγμές υπήρχε ο εχέμυθος, για τις πιο γκρινιάρικες κατά τρίτων ένας μουτρωμένος που θα μας σιγοντάριζε. Ανάλογα με το κέφι μας πίναμε ζαχαρωμένα ή στυφά ποτά, έχοντας για παρέα μας έναν όμοιό μας πρόθυμο να τσουγκρίσει το ποτήρι του με το δικό μας και να πει λόγια που θα ήταν η ηχώ της φωνής μας.
Ουδείς, βέβαια, δικαιούται να το ονομάσει αυτό φιλία. Πέστε το αλληλοχρησιμοποίηση προσωπικών ιδιοτήτων, αμοιβαία παροχή υπηρεσιών, φιλία πάντως δεν ήταν, εάν με τον όρο αυτό εννοούμε ένα δεσμό όπου δεν μετρά τι "έχει" κανείς, αλλά τι "είναι". Ποιος είναι πραγματικά αυτός τον οποίο συναντώ, με τον οποίο μ’ αρέσει να συζητώ, να συντρώγω, να πηγαίνω εκδρομές και να χαιρετίζω με το ίδιο αίσθημα ένα τοπίο ή ένα δειλινό; Ο κόμπος βρίσκεται ακριβώς εδώ, στη λέξη: "ίδιο".
Είναι γεγονός ότι πολλοί βιάζονταν να βρουν σ’ ένα άλλο πρόσωπο τα ίδια που εκείνοι ένιωθαν και σκέπτονταν. Ο άλλος προοριζόταν για καθρεφτάκι. Το είχες στην τσέπη σου, το έβγαζες και κοιτούσες τον εαυτό σου. Έτσι εμφανιζόταν ο φίλος. Ήταν ένα γυάλινο πλάσμα όπου πάνω του μπορούσε κανείς να αντικρίσει τα ελαττώματα και τα προτερήματά του και ν’ αναπαυθεί με τη σκέψη ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα και η αλήθεια του. Δεν θα άλλαζε, διότι δεν υπήρχε λόγος για ν’ αλλάξει. Αφού ο σωσίας μου δέχεται να τον θεωρώ σωσία μου, θα έχω πάντα ένα καταφύγιο όπου θα τοποθετώ την αξία μου ή και την αναξιότητά μου, χωρίς να χρειάζεται καμιά αναθεώρηση.

Εγχειρίδιο φιλίας με κόστος

Πόση πλήξη έφερναν στους μεταγενέστερους εκείνες οι υποδείξεις μιας περασμένης εποχής για διόρθωση του χαρακτήρα μα»! Ηχούσαν πολύ αυστηρές, πολύ επίπονες. Έμοιαζε τόσο απωθητικό για έναν άνθρωπο που εργαζόταν καθημερινά για να κερδίσει την ζωή του να του λένε πως επιβαλλόταν να εργαστεί επιπλέον, αν και με άλλον τρόπο, εάν ήθελε η ζωή του να είναι πραγματικά πλουσιότερη.
Έπρεπε να είχε και φίλους. Κάποιους που θα συμμετείχαν στις ευτυχέστερες μέρες του, αλλά και στις θλίψεις του και τους κατατρεγμούς. Για να βρει αυτούς τους εταίρους προϋπόθεση ήταν να διαθέσει χρόνο και ενέργεια. Με το ψάξιμο, με τη μελέτη της συμπεριφοράς και, κυρίως, με την τόλμη που απαιτείται ώστε τα λόγια να βγαίνουν με ειλικρίνεια, ο πολύτιμος άγνωστος θα ανασυρόταν μέσα από τη μάζα και θα γινόταν στο εξής σταθερός συνοδοιπόρος.
Ποιός, όμως, μπορούσε να επιδοθεί σ’ αυτήν την αναζήτηση; Μέσα στις λίγες δεκαετίες που προηγήθηκαν της σημερινής καθίζησης, όλες οι ανθρώπινες δυνάμεις απορροφήθηκαν από την εργασία που αγοράζει αντικείμενα, έτσι που και για την φιλία (όπως άλλωστε και για τον έρωτα) ίσχυε ένα είδος εξαγοράς: πλήρωνε κάποιος με τα μέτρια αισθήματά του για να έχει μέτριες σχέσεις.
Το παραπάνω τού κόστιζε πολύ: δεν μπορούσε να ξανοίγεται σε μακρές συζητήσεις, να σκαλίζει ζητήματα, να εξετάζει τις απόψεις του άλλου, να εγκαταλείπει τις δικές του και να χαίρεται που μ’ αυτόν τον συνομιλητή, παρ’ όλο που σε κάτι διαφέρει, σε κάτι πιο σημαντικό συγγενεύει. Το να βρίσκει κανείς τη χαρά του όμοιου μέσα στο ανόμοιο είναι η πεμπτουσία της φιλίας.
Δεν πρόκειται όμως ποτέ για "ανακάλυψη". Δεν ανακαλύπτει κανείς έναν φίλο, όπως ένα κοράλλι στον θαλάσσιο βυθό. Ούτε, όμως, και τον πιάνει με κάποια απόχη, όπως το συνιστούσαν –και το επαναφέρουν και στις μέρες μας– εκείνα τα βιβλιαράκια-συνταγολόγια του ’70 και του ’80 με τη μεγάλη κυκλοφορία: "πώς να κάνετε φίλους". Στο ίδιο σπορ καλούνται και σήμερα οι έχοντες ανάγκη. Δίδονται οδηγίες σε μονόχνωτους, σε αβοήθητους, σε μελαγχολικούς, σε επαγγελματικά υποβιβασμένους. Το μόνο που παραλείπεται να ειπωθεί είναι και το μόνο ουσιώδες: ότι ο μοναδικός τρόπος για ν’ αποκτήσετε φίλο είναι να μπείτε στον κόπο να γίνετε φίλος.

Έχουμε ακόμη ανάγκη από… Γαλιλαίους;

Του Αντώνη Δαρζέντα

Δύο πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις έχουν απασχολήσει τον τελευταίο καιρό την παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα. Η διάσημη J. K. Rowling συγγραφέας του περίφημου Harry Potter βρέθηκε σε διασταυρούμενα πυρά όταν υποστήριξε την Maya Forstater μια γυναίκα που έχασε τη δουλειά της εξαιτίας σχολίων που είχε κάνει στο Τwitter για τους διεμφυλικούς.

Η Maya απολύθηκε από το Center for Global Development στο Λονδίνο μετά από σχόλια στο Twitter γύρω από τα σχέδια της Αγγλικής κυβέρνησης ως προς το να αφήσει τα άτομα ελεύθερα να αυτοπροσδιορίζουν το γένος τους. Η Maya έγραψε πως δεν πιστεύει πως οι τρανς γυναίκες είναι άντρες ακόμα και εάν έχουν υποστεί επέμβαση, όσο και αν τις θεωρεί ο νόμος γυναίκες. Παρότι η θέση της Maya στο ίδρυμα που δούλευε ήταν άσχετη με τέτοια θέματα ως οικονομολόγος, το ίδρυμα την απέλυσε αλλά και το δικαστήριο που προσέφυγε δικαίωσε τον εργοδότη λέγοντας πως "οι απόψεις δεν προστατεύονται ως φιλοσοφικές πεποιθήσεις και είναι ασύμβατες με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα βασικά δικαιώματα των υπολοίπων".

Η J. K Rowling έγραψε στο Twitter "Ντύσου όπως θέλεις, πες τον εαυτό σου όπως θες, κοιμήσου με όποιον θες. Αλλά το να απολύεις γυναίκες επειδή ισχυρίστηκαν ότι το φύλο είναι αλήθεια;;; "
Την ίδια στιγμή στην Αυστραλιανή Βικτώρια η Susan Crockford απολύεται από το Πανεπιστήμιο που διδάσκει στην Αυστραλία. Η Susan είναι Βιολόγος - Ζωολόγος ειδικός στις πολικές αρκούδες. Εδώ και χρόνια ασχολείται με τον πληθυσμό τους και γράφει πως παρά την κλιματική αλλαγή, ο πληθυσμός τους αυξάνει παρά τις περί του αντίθετου πεποιθήσεις.

Κάποιοι συνάδελφοι τους την αντικρούουν και υπάρχει ένα σοβαρό επιστημονικό debate. Ως εδώ όλα καλά. Δεν είναι κακή η διαφωνία, ούτε είναι η πρώτη φορά που υπάρχει μεταξύ επιστημόνων. Ωστόσο το τέλος της ακαδημαϊκής της καριέρας ήρθε όταν τόλμησε να αμφισβητήσει ένα ντοκιμαντέρ με σχολιαστή τον τρομερό Richard Attenborough όπου έδειχνε ένα κοπάδι θαλάσσιων ίππων να κατακρημνίζεται σε έναν γκρεμό. Το ντοκιμαντέρ ισχυριζόταν πως αυτό έγινε εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο η Susan Crockford έγραψε πως κατάλαβε που είναι το μέρος. Και διατύπωσε την άποψη πως στην οι θαλάσσιοι ίπποι δεν αυτοκτονούσαν εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, αλλά στην πραγματικότητα τους κυνηγούσαν πολικές αρκούδες. Και πράγματι. Δόθηκαν στην δημοσιότητα επιπλέον πλάνα και ο ισχυρισμός της ήταν αληθής. Σε αυτά φαίνεται πεντακάθαρα ότι οι θαλάσσιοι ίπποι πηγαίνουν προς τον γκρεμό κυνηγημένοι από πολικές αρκούδες. Μάλιστα η παραγωγή και προς τιμήν της, άλλαξε το σενάριο και επαναδιατύπωσε τη σκηνή. Ωστόσο η Susan στοχοποιήθηκε ως αρνητής της κλιματικής αλλαγής. Και ήρθε η απόλυση της.

Τα δύο παραπάνω περιστατικά αν και κάπως διαφορετικά έχουν ανάψει την συζήτηση στη Δύση για την πολιτική ορθότητα, τα όρια της, την ελευθερία του λόγου και την Ακαδημαϊκή ελευθερία.

Παρά την κοινή μας πεποίθηση πως η Δύση είναι ένας πυρήνας ελεύθερης σκέψης και δημιουργίας  σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς κάποιοι πληρώνουν ισχυρό τίμημα ακόμα για τις απόψεις τους.

Έχουμε άραγε ακόμα ανάγκη από Γαλιλαίους που να αναφωνήσουν «κι όμως γυρίζει»;
=========
ΠΗΓΗ
===================

• ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

• Η κλιματική αλλαγή ως new age θρησκεία

• Στ. Αλεξανδρής : Κλιματική υστερία με οικονομικά συμφέροντα

• Ρούσβελτ, Χίτλερ, Θάτσερ και Κλιματική Αλλαγή - Η εργαλειοποίηση της φύσης από την πολιτική

• Κλιματική Αλλαγή: Πως ένα φυσικό φαινόμενο μετατράπηκε σε απάτη

• Αποτυχία οι ΑΠΕ: Η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου από φτωχούς σε πλούσιους. Δεν πάει άλλο. Είπε ο Πρωθυπουργός του Βρανδεμβούργου.

• ...η αποκάλυψη της απάτης των ΑΠΕ

   

Περί ..παιδείας...

Σπουδάζουν και … προκοπή δε βλέπουν: Τελευταία η Ελλάδα στην απασχόληση πτυχιούχων

Σχεδόν το 50% των αποφοίτων πανεπιστημίων στην Ελλάδα δεν μπορεί να βρει δουλειά, με αποτέλεσμα η χώρα μας να κατατάσσεται τελευταία στον κατάλογο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την αξιοποίηση των νέων πτυχιούχων ηλικίας 20-34 ετών.Η κατάσταση αυτή, όπως καταγράφεται στις επίσημες στατιστικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι σαφώς ο καθοριστικός παράγοντας για την έξαρση του Ελληνικού brain drain.
Με βάση τα πορίσματα που προκύπτουν από τις έρευνες της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Στατιστικής, Eurostat, η Ελλάδα αξιοποιεί το 59% των πτυχιούχων της – το χειρότερο ποσοστό της ΕΕ.
Κάτω από την Ελλάδα υπάρχει μόνον η Βόρεια Μακεδονία που ερευνάται ως χώρα με ευρωπαϊκή προοπτική, παρά το πρόσφατο πάγωμα του ενταξιακού διαλόγου.
Επίσης άλλα μη μέλη της ΕΕ που ερευνώνται είναι η Σερβία που αξιοποιεί ωστόσο το 68,9% των πτυχιούχων της καθώς και η Τουρκία, με ποσοστό αξιοποίησης νέων επιστημόνων 64,2%.
Αμέσως πιο πάνω από την Ελλάδα βρίσκεται η Ιταλία με ποσοστό αξιοποίησης 62,8%.
Οι χώρες με το υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης των προσφάτως αποφοιτησάντων πτυχιούχων είναι:

• Μάλτα (90,4%),
• Ολλανδία(89,2%),
• Γερμανία (88,7%).

Χειρότερη είναι η κατάσταση στη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Βουλγαρία, την Κροατία και την Ισπανία, αφού περίπου το 30% των πρόσφατων αποφοίτων δεν έχουν δουλειά μετά την αποφοίτησή τους.
Στη Βρετανία το 14,9% των αποφοίτων δεν μπορούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας μετά την αποφοίτησή τους.
HJ με πληροφορίες από ec.europa.eu/eurostat
ΠΗΓΗ

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

===============

«Διασκεδάζουμε όλοι στην κηδεία»

Ανερμήνευτη, σωστό αίνιγμα, η παθητικότητά μας των σημερινών Ελληνώνυμων για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στο (ακόμα ή περίπου) κοινό μας σπίτι. Θυμίζω:
Επίσημη «Ανεξάρτητη Αρχή» ανακοινώνει ότι «μεγάλη μερίδα» παιδιών (δεν λέει αριθμό ούτε ποσοστό) τελειώνουν το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο (εννέα χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης) χωρίς να έχουν μάθει ανάγνωση και γραφή – είναι παιδιά «λειτουργικώς αναλφάβητα». Εχουν προαχθεί από τάξη σε τάξη και από τη «στοιχειώδη» στη «μέση εκπαίδευση» χωρίς να μπορούν, τα δύστυχα, ούτε να διαβάζουν, ούτε να γράφουν. Η είδηση δημοσιεύεται πρωτοσέλιδη («Κ» 13.9.2019), αλλά αντίδραση καμιά – «δεν κουνιέται φύλλο». Κανένας σχολιασμός από τους πολιτικά υπεύθυνους για την εκπαίδευση, απόλυτη σιγή και αδιαφορία από τα πανεπιστήμια, άφωνοι οι λαλίστατοι συνδικαλιστές. Θέμα ζωής ή θανάτου για την ελληνική κοινωνία, και τα αντανακλαστικά μας νεκρωμένα.
Δεύτερο σύμπτωμα παθητικότητας που βεβαιώνει ανενεργά τα αισθητήρια, νεκρωμένο το ένστικτο αυτοσυντήρησης: η αγλωσσία, ο πρωτογονισμός της εκφραστικής. Στα δυσαρίθμητα τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα η ελληνική γλώσσα κατακρεουργείται ατιμωτικά, βιάζεται, εξαθλιώνεται, και κανένας ποτέ δεν επεμβαίνει. Δεν υπάρχει έλεγχος, ούτε καν δειγματοληπτικός για εκφοβισμό – η γλώσσα υποβαθμίζεται αδιάντροπα από πρωθυπουργούς και κορυφαίους των θεσμών, ο πρωτογονισμός διαχέεται σαν αυτονόητος ως την έσχατη πτυχή του δημόσιου βίου. Η αγραμματοσύνη περιθωριοποιεί τη διαχρονική γλωσσική περιουσία αιώνων, εκχυδαΐζει τον δημόσιο βίο.
Τρίτο, παμμέγιστο σκάνδαλο συλλογικής παθητικότητας, σύμπτωμα επιθανάτιας νάρκης: Η αφελέστατη, βοσκηματώδης ανοχή ή η εμφανέστατα εξαγορασμένη συνέργεια στην προγραμματική αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων του ελλαδικού πληθυσμού. Ολοι οι Ελληνώνυμοι, κάποια χρόνια τώρα, κάθε μέρα, βλέπουμε και ακούμε στα Δελτία Ειδήσεων το σταθερό θέαμα και δράμα χιλιάδων, πολλών εκατοντάδων χιλιάδων, αρχικά κατατρεγμένων και τώρα πια κυρίως βουλιμικών ανθρώπων, λιμασμένων για τον ηδονικό «πολιτισμό» της «ελευθερίας των Αγορών» να φτάνουν παράνομα στις ακτές μας.
Ευαίσθητος ο Ελληνας συγκινήθηκε με τους πρώτους πρόσφυγες, τους φυγάδες από τον αγοραίων σκοπιμοτήτων πόλεμο, το ρήμαγμα της ζωής και τη σφαγή. Εμπειροι της προσφυγιάς και του διωγμού, βγήκαμε στους δρόμους να μοιραστούμε την μπουκιά μας με αλλόγλωσσους και αλλόπιστους φυγάδες από τη συμφορά. Σύντομα όμως στους φυγάδες προστέθηκαν τα σμήνη των λαθραίων, που η Τουρκία τους κρατάει ενέχυρο εκβιασμών, ντοπαρισμένους από τη λιγούρα για το πέρασμα στον «παράδεισο» του Βίζεγκραντ.
Ωσάν να μη βλέπουμε πια οι Ελληνες, να μην αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι που παίζεται. Ποιοι τώρα καταφθάνουν, κατά χιλιάδες, με τη μεσολάβηση χρυσοπληρωμένων δουλεμπόρων, στις ακτές των ελληνικών νησιών. Τους υποδέχονται έμμισθοι υπάλληλοι του ελλαδικού κράτους και μισθοφόροι ατζέντηδες «μη κυβερνητικών οργανώσεων», δηλαδή ιδιώτες που επίσημα, δίχως προσχήματα, πρακτορεύουν συμφέροντα: τουρκικών υπηρεσιών ή του οργανωμένου δουλεμπορίου.
Οταν στα ελληνικά (ακόμα) νησιά ο αριθμός των εισβολέων ξεπερνάει για κάποιο διάστημα τον αριθμό των μόνιμων κατοίκων, τότε ναυλώνονται πλοία «της γραμμής» (με χρήματα του λεηλατημένου από τη φορολόγηση πολίτη) για να μεταφερθούν οι εισβολείς στην «ενδοχώρα». Με ταχύτητα απίστευτη ετοιμάζονται οικισμοί, που παρόμοιους δεν γνώρισε ποτέ η εμπειρία Ελλήνων σεισμοπαθών, πυροπαθών, πλημμυροπαθών. Και η πελώρια απορία είναι, γιατί; Γιατί τόση εξευτελιστική χαμέρπεια σε αυτό το κράτος, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, όποιος κι αν εισπράττει τη χαμέρπεια. Ποιος λογαριάζεται αφεντικό και τον υπακούνε τυφλά τόσο η «πρώτη φορά Αριστερά» όσο και η «προοδευτική» στον μηδενισμό της Δεξιά;
Ανεξήγητος εφησυχασμός συνοδεύει και την κατεστημένη πια αβελτηρία, ενδημική και αυτονόητη συνολικά στους «προοδευτικούς» κύκλους. Αβελτηρία σημαίνει: νωθρότητα, οκνηρία της σκέψης, μωρία, ηλιθιότητα. Γεννάει την αβελτηρία ο δογματισμός, και δογματισμός είναι το ηδονικό αφιόνι για την ανεπάγγελτη, δίχως ελπίδα ή προοπτικές νεολαία. Με το αφιόνι του δογματισμού της όποιας μπαγιάτικης ιστορικο-υλιστικής κονσέρβας, Αριστερής τάχα ή τάχα «προοδευτικής» Δεξιάς, κάποια νεολαία βαυκαλίζεται ότι έχει «πεποιθήσεις». Λογαριάζει την ψυχολογική εγκύστωση στο Τίποτα σαν προνομία συστράτευσης στις «προοδευτικές δυνάμεις».
Πατρίδα, Ιστορία, κοινωνία - κοινότητα, σημαία, Γιορτή, κοινό όραμα, όλα αυτά, τα «ανοιχτά μυαλά» οφείλουν να τα χλευάζουν. Ακόμα και η αναισχυντία δικαιώνεται από την «προοδευτική» διαμαρτυρία. Τα κορίτσια της Νέας Φιλαδέλφειας καμάρωναν σαν άδειες ψυχές, μόνο για να χλευάσουν το συμβατικό Τίποτα της εθνικής γιορτής, το Τίποτα που παρελαύνει σαρκώνοντας το κενό και την άγνοια. Ενας δάσκαλος παλιός (που θα πει: πολύ ατίθασος στον συμβιβασμό) μπροστά στην «προοδευτική» αναισχυντία που βεβήλωνε τη γιορτή της πατρίδας, απλώς, με ευγένεια και σεβασμό, θα έβγαζε σιωπηρά το καπέλο του. Οπως όταν περνάει από μπροστά μας ένα φέρετρο, σε κηδεία.
Το παιχνίδι έχει τελειώσει, είναι οριστικά χαμένο. Η Ιστορία θα διασώσει, ίσως, κάποια εικόνα της νεκροπομπής. Σηκώνουν το φέρετρο οι αυτουργοί της εκφερόμενης νέκρας, οι πρόσφατοι: Κεραμέως, Γαβρόγλου, Αρβανιτόπουλος, Βερυβάκης. Πλαισιώνουν, όλοι όσοι ασέλγησαν στο σημερινό πτώμα, συνειδητοί «προοδευτικοί» ή τυχάρπαστες μετριότητες.
Είκοσι οχτώ υπουργοί Παιδείας, σε σαράντα τέσσερα χρόνια. Ετοίμασαν την ασχημοσύνη των κοριτσιών της Νέας Φιλαδέλφειας.
ΠΗΓΗ
==============================

• Άρθρο στην ΕΕΦ

Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται στο σχολείο, δεν έχουν υπομονή και απογοητεύονται εύκολα;

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Τεχνολογία

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν

“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούει όχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο

“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής.

Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν, αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.

Ατέλειωτη διασκέδαση

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδεύεται όμως μέσα από τη δουλειά.

Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση.

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εάν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εάν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εάν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!

Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
Κάντε τους έκπληξη τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.

Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.
Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγιή

Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
Σκεφτείτε τι είναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.
Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα

Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό
Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.
Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

_______________________

    ~ Victoria Prooday

   Πηγή:   yourot.com , paediatrica.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
==================

• Τα κινητά τηλέφωνα μειώνουν την νοητική επίδοση ακόμα κι όταν είναι απενεργοποιημένα, σύμφωνα με έρευνα

Πόσο συχνά ελέγχουμε το κινητό μας τηλέφωνο; Μήπως το ελέγξατε τώρα αφού διαβάσατε αυτή την πρόταση; Όλοι το κάνουμε. Αυτές οι μικρές πύλες προς το ψηφιακό σύμπαν είναι πραγματικά πολύ χρήσιμες, αλλά μπορούν να λειτουργήσουν και ως παγίδες.
Μία έρευνα του 2017 αποδεικνύει πόσο μπορεί να μας αποσπάσουν την προσοχή: Το smartphone επιβαρύνει τις γνωστικές μας ικανότητες απλά και μόνο με την παρουσία του στο ίδιο δωμάτιο που βρισκόμαστε. Δεν χρειάζεται καν να το ενεργοποιήσουμε.

Πόσο επιβλαβής είναι η παρουσία του στον ίδιο χώρο με εμάς

Για την έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of the Association for Consumer Research, οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Austin ζήτησαν από 448 προπτυχιακούς φοιτητές να συμπληρώσουν μια σειρά από τεστ, που είναι σχεδιασμένα να αξιολογούν την γνωστική ικανότητα. Περιελάμβαναν μια άσκηση με μοτίβα συμπλήρωσης και μια σειρά μαθηματικών προβλημάτων που συνδυαζόταν και με γράμματα.
Οι ερευνητές χώρισαν τους συμμετέχοντες σε τρεις ομάδες και ζήτησαν από τον καθένα να τοποθετήσουν τα τηλέφωνά τους σε διαφορετικές τοποθεσίες: είτε με την οθόνη προς τα κάτω πάνω στο γραφείο, είτε στην τσέπη/ τσάντα τους ή σε ένα άλλο δωμάτιο.
Τα αποτελέσματα; Όσοι είχαν τα τηλέφωνά τους σε άλλο δωμάτιο είχαν σημαντικά καλύτερη επίδοση από εκείνους που είχαν αφήσει το τηλέφωνό τους στο γραφείο ή στην τσάντα τους. Εν ολίγοις, όσο πιο μακριά ήταν το τηλέφωνο, τόσο καλύτερα λειτουργούσε ο εγκέφαλός τους.
Οι ερευνητές προχώρησαν και σε δεύτερο πείραμα χωρίζοντας αυτές τις τρεις συνθήκες σε υπό-συνθήκες: Οι συμμετέχοντες κράτησαν τα τηλέφωνά τους στο γραφείο, στις τσέπες ή σε άλλο δωμάτιο, αλλά οι μισοί τα είχαν ενεργοποιημένα και οι άλλοι μισοί απενεργοποιημένα. Και μόνο η παρουσία τους όμως ήταν αρκετή για να «θολώσει» τον εγκέφαλό τους.

Πώς μπορούμε να περιορίσουμε τις βλαβερές τους επιδράσεις

Το σίγουρο είναι ότι τα smartphones έχουν μεταμορφώσει την κοινωνία μας, διευκολύνοντας σε τρομερό βαθμό την επικοινωνία μεταξύ μας, την πλοήγησή μας στον κόσμο και την συγκράτηση πληροφοριών και αναμνήσεων. Αλλά αυτή η χρησιμότητα έχει και τη σκοτεινή της πλευρά, αφού γινόμαστε εξαρτημένοι από αυτά και υπερεκτιμάμε τις ικανότητές μας, οι οποίες τελικά δεν είναι ανεπτυγμένες χωρίς τη βοήθειά τους.
Οι μελέτες αποκαλύπτουν ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα τηλέφωνά τους κατά μέσο όρο 85 φορές την ημέρα και μια έρευνα του 2015 από την Journal of Experimental Psychology συμπέρανε ότι και μόνο η δυνατότητα πρόσβασης σε μια μηχανή αναζήτησης μας κάνει να θεωρούμε ότι έχουμε περισσότερες γνώσεις απ’ ό,τι ισχύει στην πραγματικότητα.
Πώς λοιπόν μπορούμε να απελευθερωθούμε από αυτή την εξάρτηση; Όλοι μιλούν τον τελευταίο καιρό για μια απαραίτητη «ψηφιακή αποτοξίνωση», η οποία συνοψίζεται σε τρεις εύκολες μεθόδους:
1. Θέστε όρια όσον αφορά στη χρήση του κινητού σας τηλεφώνου. Φτιάξτε έναν κανόνα: δεν ασχολούμαστε με το κινητό όταν είμαστε στο κρεβάτι και δεν το έχουμε μαζί μας στο τραπέζι που γευματίζουμε.
2. Απενεργοποιήστε όλους τους ήχους ειδοποιήσεων. Με αυτό τον τρόπο, θα το ελέγχουμε όποτε εμείς θέλουμε και όχι όποτε εκείνο μας καλεί.
3. Τέλος, εξασκήστε τον αυτοέλεγχο. Δείτε πόσο μπορείτε να αντέξετε χωρίς το κινητό σας. Μπορείτε να πάτε μέχρι την αγορά χωρίς αυτό; Μπορείτε να δείτε μια ολόκληρη ταινία χωρίς να το δείτε ούτε μία φορά;

Η επιδραση της αρχαίας Ελληνικής στον εγκέφαλο

Καθηγητής Παπαμαρινόπουλος Η επιδραση της αρχαίας Ελληνικής στον εγκέφαλο

Ελληνική Γραφή και Φυσική της Πληροφορίας

Το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Πέτερ Χάντκε

Το φετινό βραβείο στον Πέτερ Χάντκε, έναν από τους κλασσικούς της μοντέρνας λογοτεχνίας. Διαβάστηκε όσο λίγοι συγγραφείς αλλά και μισήθηκε για τις απόψεις του σχετικά με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Χαλκέντερος συγγραφέας, εμπαθής σχολιαστής των παφλασμών της επικαιρότητας, ανένδοτος λάτρης των πιο ταπεινών δειγμάτων της απλής πραγματικότητας, πιστός στο λευκό κρασί τελευταίας σοδιάς και συστηματικός εκμαυλιστής ωραίων ηθοποιών, ο Πέτερ Χάντκε παραμένει μέχρι σήμερα σε όλες του τις εκφάνσεις ένας οργισμένος νέος. Από το 1966, όταν μόλις εικοσιτετράχρονος τολμούσε να πει καταπρόσωπο στους καλύτερους συγγραφείς της μεταπολεμικής Γερμανίας που είχαν συγκεντρωθεί στο Πρίνστον ότι είναι «ανίκανοι να περιγράψουν τον κόσμο», ως το 2006, όταν παρευρίσκεται στην κηδεία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τον οποίο βλέπει σαν μια τραγική φιγούρα μέσα στη διάλυση της παλιάς Γιουγκοσλαβίας.
Οι αρχές της οργής και η επική γραφή

Μέρες του 1973 στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης

Όπως τόσο συχνά θα πρέπει να αναζητήσει κανείς την καταγωγή της οργής στα παιδικά χρόνια, τα οποία ο Χάντκε πέρασε σε φτωχικές συνθήκες στη γενέτειρά του, το Γκρίφεν της Καρεντίας, στην Αυστρία. Η μητέρα του είναι πλύστρα, ο άνδρας της πίνει και τη δέρνει. Μόλις λίγο πριν πάρει το απολυτήριο γυμνασίου ο Χάντκε μαθαίνει την αλήθεια: ο μέθυσος είναι απλά πατριός του, ο ίδιος είναι νόθο παιδί ενός Γερμανού στρατιώτη. Το 1961 αρχίζει νομικές σπουδές στο Γκρατς, τις οποίες εγκαταλείπει όταν ο οίκος Ζούρκαμπ δέχεται το χειρόγραφο του πρώτου έργου του, που εκδίδεται το 1965 με τίτλο «Σφήκες». Η μητέρα του θα αυτοκτονήσει το 1971 και ο γιος της εμπνέεται από τον θάνατό της το πεζό «Αμέριμνη Δυστυχία».
Στις δεκαετίες του 60 και του 70 ο Χάντκε καθιερώνεται ως ένας από τους αντάρτες στο γερμανόφωνο λογοτεχνικό στερέωμα. Το 1966 γίνεται πασίγνωστος μετά την επιτυχία του πρώτου θεατρικού του έργου με τίτλο «Βρίζοντας το κοινό» που ανεβάζει σε ένα θεατράκι της Φραγκφούρτης ο μετέπειτα διάσημος σκηνοθέτης Κλάους Πάιμαν. Η αμφισβήτηση των τετριμμένων γνωστικών σχημάτων για την πρόσληψη της πραγματικότητας είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της σκέψης και της πρόζας του Χάντκε. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνίζεται να διαμορφώσει μια μοντέρνα «επική γραφή», μέσα από την οποία η πραγματικότητα αφήνεται να πει μόνη της το τραγούδι της χωρίς τα μαλάματα και τα φτιασίδια και τα γιατροσόφια των δικών μας στερεότυπων γι’ αυτήν.
Η αποβολή και η επάνοδος

Στην κηδεία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς

Στα στερεότυπα αντιτάχθηκε ο Πέτερ Χάντκε και στην κατ’ εξοχήν πολιτική περίοδό του, τη δεκαετία του 90, όταν με μια σειρά κειμένων και ταξιδιωτικών σημειώσεων στηλίτευσε τις δυτικές επιλογές σε σχέση με τη διαλυόμενη Γιουγκοσλαβία. Ο Χάντκε προσπάθησε να δείξει ότι η απόλυτη ενοχοποίηση της μιας μόνο πλευράς σε έναν εμφύλιο και η εθελοτυφλία στις ευθύνες της άλλης είναι παραλογισμός και κατάφωρη αδικία. Αυτή η υπόμνηση ωστόσο εκλήφθηκε ως συμπόρευση με τη σερβική πλευρά σε μια περίοδο που η Δυτική Ευρώπη προετοιμαζόταν για τον κολασμό των ενόχων Σέρβων. Ο Χάντκε κηρύχθηκε τότε αποσυνάγωγος. Στο μεταξύ τα χρόνια πέρασαν και οι αντιδράσεις για την αντισυμβατική πολιτική του τοποθέτηση υποχώρησαν. Και τώρα ήρθε η ώρα για το Νομπέλ.
Σπύρος Μοσκόβου

Σημαντικά δομικά προβλήματα στην εκπαίδευση των μαθητών στα ελληνικά σχολεία

Ιδιαίτερα ανησυχητικά είναι τα συμπεράσματα της ετήσιας έκθεσης της ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ), για το επίπεδο γνώσεων των μαθητών στην Ελλάδα. Η έκθεση αναφέρει ότι μεγάλη μερίδα των μαθητών στα ελληνικά σχολεία ενδέχεται να τελειώσει το σχολείο υστερώντας σημαντικά σε κρίσιμα μαθήματα του σχολείου, που αντιστοιχούν σε βασικές δεξιότητες για τη ζωή. Επισημαίνεται ότι το πλέον ανησυχητικό είναι πως το πρόβλημα είναι δομικό, καθώς τα προβλήματα ξεκινούν από τον τρόπο διδασκαλίας σε Δημοτικό και Γυμνάσιο. Δείτε ολόκληρη την έκθεση.

Στην ετήσια έκθεση της για το 2019 η ΑΔΙΠΠΔΕ στέκεται στα ιδιαίτερα ανησυχητικά στοιχεία που προκύπτουν λόγω της ελλιπούς εκπαίδευσης και μορφώσεις που λαμβάνουν οι μαθητές στα ελληνικά σχολεία. Η ΑΔΙΠΠΔΕ διαπιστώνει πως μεγάλη μερίδα των μαθητών στα ελληνικά σχολεία ενδέχεται να τελειώσει το σχολείο υστερώντας σημαντικά σε κρίσιμα μαθήματα του σχολείου, που αντιστοιχούν σε βασικές δεξιότητες για τη ζωή.
Είναι ενδεικτικό ότι στα Γενικά Λύκεια το 48,4% των μαθητών της Β’ λυκείου βαθμολογήθηκαν κάτω από τη βάση, ενώ τα ποσοστά στην Άλγεβρα και τη Γεωμετρία ήταν 38,9% και 44,2%, αντίστοιχα. Στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας το ποσοστό βαθμολογιών κάτω της βάσης φτάνει στο 7,1%. Στα Επαγγελματικά  Λύκεια, το ποσοστό βαθμολογιών κάτω από τη βάση στη Νεοελληνική Γλώσσα φτάνει το 20,4%. Στην ‘Αλγεβρα και τη Γεωμετρία, το 52,7% και το 51,3%, αντίστοιχα, των μαθητών της Β’ λυκείου πήρε βαθμολογία κάτω του 10. Στη Φυσική, το αντίστοιχο ποσοστό είναι 41% και στη Χημεία 40,8%.
Όπως επισημαίνεται στην έκθεση, το πρόβλημα στην εκπαίδευση των μαθητών είναι δομικό καθώς οι αδυναμίες εντοπίζονται από τον τρόπο πρακτικών διδασκαλίας και στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο. «Τα προβλήματα που εμφανίζονται στο Λύκειο, σε σύγκριση με το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο, δεν είναι προβλήματα αποκλειστικά του Λυκείου, αλλά όλων των βαθμίδων που συσσωρευτικά κατέληξαν στο Λύκειο. Προβληματίζει, βέβαια, το γεγονός ότι οι αντιλήψεις και οι πρακτικές το Δημοτικού και του Γυμνασίου, ίσως λόγω του υποχρεωτικού χαρακτήρα τους, δεν αποτύπωσαν τα αρχόμενα προβλήματα λειτουργικού αναλφαβητισμού και, ενδεχομένως, δεν κινητοποιήθηκαν εγκαίρως».
Στις προτεινόμενες παρεμβάσεις περιλαμβάνονται η αναδιαμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου που διέπει την αξιολόγηση των μαθητών σε όλες τις βαθμίδες, η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην αξιολόγηση των μαθητών στο πλαίσιο της διαφοροποιημένης διδασκαλίας, καθώς επίσης και η υποστήριξη των εκπαιδευτικών για την περαιτέρω αξιοποίηση του ψηφιακού ανοικτού εκπαιδευτικού περιεχομένου. Μεταξύ άλλων, διευκρινίζεται πως «ο λειτουργικός αναλφαβητισμός αναφέρεται στα επίπεδα εγγραμματισμού (literacy) που δεν επαρκούν για την πλήρη αποτελεσματική συμμετοχή σε μια προηγμένη τεχνολογική κοινωνία».
Ακόμη, «διευκρινίζεται ότι ο σχολικός λόγος, δηλαδή ο προφορικός λόγος του μαθήματος και, κυρίως, ο γραπτός λόγος των σχολικών εγχειριδίων, που διέπεται από ειδικές κειμενικές προδιαγραφές, αποκτά σταδιακά με την πάροδο των τάξεων στοιχεία του επιστημονικού λόγου, τα οποία αποκλίνουν από τον λόγο της καθημερινής επικοινωνίας.
Τέτοια στοιχεία, για παράδειγμα, είναι η αντικατάσταση του ρηματικού λόγου, της καθημερινής επικοινωνίας, με τον ονοματικό λόγο της επιστήμης, η αντικατάσταση της ενεργητικής φωνής με την παθητική, η χρήση της υποτακτικής σύνταξης και του τεχνικού ύφους κ.λπ. Αυτό σημαίνει ότι το σχολείο πρέπει να διδάσκει άμεσα, συστηματικά και σταδιακά τα στοιχεία του επιστημονικού λόγου στη σχολική του εκδοχή, αφού, βέβαια, οι εκπαιδευτικοί έχουν προηγουμένως κατάλληλα επιμορφωθεί.
Οι μαθητές «χαμηλού εγγραμματισμού» αγνοούν τα «αφύσικα» αυτά στοιχεία του σχολικού λόγου, με αποτέλεσμα να έχουν ανυπέρβλητες δυσκολίες στην κατανόηση του σχολικού λόγου και να κινδυνεύουν να παραμείνουν λειτουργικά αναλφάβητοι, αν δεν τύχουν άμεσης στήριξης στην προσπάθειά τους για την κατάκτηση του σχολικού λόγου, σε βαθμό που να τον αξιοποιούν αποτελεσματικά στις μαθησιακές δράσεις κατανόησης και παραγωγής γραπτού λόγου.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι εν λόγω μαθητές παύουν να έχουν προοπτικές εκπαίδευσης με τις συνακόλουθες επιπτώσεις για τους ίδιους και για την κοινωνία. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα του λειτουργικού αναλφαβητισμού, που είναι γενικότερο και σε αρκετές χώρες εκτεταμένο ενέχει κοινωνικούς προσδιορισμούς και συνιστά ιδιαίτερο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό πρόβλημα με απρόβλεπτες διαστάσεις και σοβαρές επιπτώσεις».
Δείτε αναλυτικά την έκθεση της ΑΔΙΠΠΔΕ:

---

Σε χρειαζόμαστε

Το ThePressProject είναι το μοναδικό μέσο ανεξάρτητης, ερευνητικής και αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας που στηρίζεται αποκλειστικά στις μικρο-δωρεές των επισκεπτών του. Πιστεύουμε ότι η πληροφορία πρέπει να είναι διαθέσιμη σε όλους και για αυτό δεν κλειδώνουμε κανένα κομμάτι της ύλης αλλά για να παραχθεί το πρωτογενές υλικό που θα βρείτε εδώ χρειαζόμαστε την υποστήριξή σου. Αν δεν πληρώσουμε εμείς για την ενημέρωσή μας, θα την πληρώσει κάποιος άλλος (και αν δεν είσαι ο Μαρινάκης μάλλον δεν έχεις τα ίδια συμφέροντα). Μάθε πώς

Έρευνα Τζονς Χόπκινς: Τα social media προκαλούν προβλήματα συμπεριφοράς στους εφήβους

Κρυφή “παγίδα” για την ψυχολογία των νεαρών χρηστών τους αποτελούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σύμφωνα με νέα επιστημονική έρευνα του Τζον Χόπκινς, βάσει της οποίας οι έφηβοι που αφιερώνουν πάνω από τρεις ώρες την ημέρα στα social media είναι πιθανότερο να εμφανίσουν υψηλά επίπεδα εσωτερικευμένων συμπεριφορών και κλείσιμο στον εαυτό τους.

• Η εσωτερίκευση περιλαμβάνει την κοινωνική απόσυρση και τη μοναξιά, τη δυσκολία αντιμετώπισης του άγχους και της κατάθλιψης, καθώς και τη δυσκολία έκφρασης των συναισθημάτων τους. Το αντίθετο πρόβλημα εξωτερίκευσης είναι η επιθετικότητα προς τους άλλους, η ανυπακοή, η γενικότερη αντικοινωνική συμπεριφορά κ.ά.

Οι ερευνητές της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς της Βαλτιμόρης, με επικεφαλής την Κίρα Ριμ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό ψυχιατρικής “JAMA Psychiatry”, εξέτασαν στοιχεία για σχεδόν 6.600 παιδιά 13 έως 17 ετών, συσχετίζοντας σε βάθος τριετίας το χρόνο που περνούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την ψυχική τους υγεία.

• Η μελέτη διαπίστωσε ότι όσο αυξάνεται ο χρόνος στα social media, τόσο αυξάνεται και η πιθανότητα για προβλήματα εσωτερίκευσης, είτε μόνα τους είτε σε συνδυασμό με αντίθετα προβλήματα συμπεριφοράς. Δεν βρέθηκε συσχέτιση ανάμεσα στη χρήση social media και μόνο, στα προβλήματα εξωτερίκευσης.

«Πολλές μελέτες έχουν βρει σχέση ανάμεσα στα ψηφιακά ή κοινωνικά μέσα και στην υγεία των εφήβων, αλλά ελάχιστες μελέτησαν το ζήτημα σε βάθος χρόνου. Η μελέτη μας δείχνει ότι οι έφηβοι που περνάνε πολλές ώρες στα social media, είναι πιθανότερο να αναφέρουν προβλήματα εσωτερίκευσης μετά από ένα χρόνο. Δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οπωσδήποτε τα social media προκαλούν τα προβλήματα ψυχικής υγείας, αλλά θεωρούμε ότι ο λιγότερος χρόνος στα social media μπορεί να είναι καλύτερος για την υγεία των εφήβων», δήλωσε η Ριμ.

• Είναι αξιοσημείωτο ότι περίπου το 17% των εφήβων που εξετάσθηκαν δεν έκαναν καθόλου χρήση social media. Το 32% αφιέρωναν σε αυτά λιγότερο από 30 λεπτά τη μέρα, το 31% μισή ώρα έως τρεις ώρες, το 12% τρεις έως έξι ώρες, ενώ το 8% -δηλαδή ένα παιδί στα δέκα- πάνω από έξι ώρες την ημέρα.

Το 9% των παιδιών (σχεδόν ένα στα δέκα) είχαν μόνο προβλήματα εσωτερίκευσης, το 14% μόνο εξωτερίκευσης, το 18% και τα δύο, ενώ το 59% μικρά έως καθόλου προβλήματα. Δεν βρέθηκαν διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα, όσον αφορά τη σχέση χρόνου στα social media και ψυχικής υγείας.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο της επιστημονικής δημοσίευσης ΕΔΩ
Με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ
ΠΗΓΗ

Μillennials generation (Ναρκισευόμενη γενιά)

 

Πρωτοπόροι στην βιοϊτρική: Δύο Έλληνες δημιούργησαν έναν τεχνητό «υπέρ-ερευνητή»

Την τεχνητή νοημοσύνη έχουν βάλει στην υπηρεσία της βιοϊατρικής δύο Έλληνες οι οποίοι, πριν από περίπου τρία χρόνια, ξεκίνησαν μια start up επιχείρηση καινοτομώντας στον τομέα της επιστήμης και μάλιστα στην βιοϊατρική και την φαρμακολογία. Ο Νίκος Τζαγκαράκης, είναι ο συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της πλατφόρμας Intoolab, είναι μηχανικός τεχνητής νοημοσύνης και δημιουργός του Tzager, του πρώτου εγκεφάλου τεχνητής νοημοσύνης στον τομέα του, με ιστορικό στην έρευνα και πολλές δημοσιεύσεις.
Ο Μιχάλης Ελευθεράκης, συνιδρυτής και επικεφαλής λειτουργιών της start up είναι μαθηματικός και 20 χρόνια επιχειρηματίας. Το Intoolab πρόκειται για πλατφόρμα την οποία χρησιμοποιούν φαρμακευτικές εταιρίες, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια και ερευνητές στον τομέα της έρευνας φαρμάκων. Οι χρήστες της πλατφόρμας χρησιμοποιούν τον Tzager, έναν τεχνητό ερευνητή, που μπορεί να αναλύσει σε μερικά λεπτά εκατοντάδες ή και χιλιάδες έγγραφα και να απαντήσει σε ερωτήσεις των ερευνητών. Μέσα από αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης, ο Tzager όχι μόνο μπορεί να συνδυάσει πληροφορίες σε δευτερόλεπτα, αλλά κατανοεί και όλη την διαδικασία και τα διάφορα επίπεδα στην έρευνα. «Ο Tzager είναι ο πρώτος εγκέφαλος τεχνητής νοημοσύνης στον τομέα της βιοϊατρικής και φαρμακολογίας, ο οποίος κατανοεί όλη τη διαδικασία έρευνας ενός φαρμάκου διαβάζοντας εκατομμύρια έρευνες και διαφόρων τύπων έγγραφα. Η καινοτομία στην περίπτωση του Tzager, βρίσκεται στο ότι, ενώ όλη η κοινότητα της τεχνητής νοημοσύνης είναι επικεντρωμένη στο να δημιουργηθούν απλώς πιο ακριβή στατιστικά μοντέλα, εμείς έχουμε επικεντρωθεί στη δημιουργία λογικής, αντίστοιχης αυτής των ανθρώπων ερευνητών. Στην ουσία δημιουργούμε ένα τεχνητό ερευνητή», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Νίκος Τζαγκαράκης και προσθέτει: «Λόγω της ιδιαιτερότητας των αλγορίθμων που χρησιμοποιούμε, με τη συνεχή εκπαίδευση του Tzager, ευελπιστούμε πολύ σύντομα, ο τεχνητός ερευνητής να μπορεί όχι μόνο να βοηθάει τους ερευνητής σε κάποιο επίπεδο, αλλά να αρχίσει να βοηθάει σε βάθος τα σημερινά προβλήματα που υπάρχουν στον τομέα της ιατρικής. Όταν ένας τεχνητός εγκέφαλος με τη δυνατότητα να διαβάζει και να αναλύει εκατομμύρια έρευνες αρχίζει και αποκτά πιο βαθιά λογική και αντίληψη, τότε φανταστείτε τι προβλήματα μπορούν να λυθούν, τα οποία θα ήταν σχεδόν αδύνατο να λυθούν διαφορετικά». Το Intoolab ξεκίνησε στα μέσα του 2016 ως μία πλατφόρμα η οποία είχε ως σκοπό να ενώσει όλη την παγκόσμια έρευνα σε πανεπιστήμια, ερευνητές, καθηγητές και φοιτητές. Στη συνέχεια οι ιδρυτές του συνειδητοποίησαν ωστόσο, ότι μπορεί να καλύψει περισσότερες ανάγκες των ερευνητών. «Γρήγορα καταλάβαμε ότι υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη για ένα εργαλείο σαν τον Tzager, το οποίο θα βοηθούσε τους ερευνητές όχι στο να ενωθούν μεταξύ τους, αλλά στο να πραγματοποιήσουν την έρευνά τους σε πολύ λιγότερο χρονικό διάστημα. Και ο πρώτος τομέας στον οποίο επικεντρωθήκαμε είναι η βιοϊατρική και πιο συγκεκριμένα, η έρευνα φαρμάκων», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μιχάλης Ελευθεράκης. Σημείωσε ακόμα ότι «ο συγκεκριμένος τομέας έχει πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη για εργαλεία σαν τον Tzager, λόγω των μεγάλων βάσεων δεδομένων που έχουν στην διάθεση τους οι εταιρίες φαρμακολογίας αλλά και του πολύ μεγάλου ανταγωνισμού μεταξύ τους. Το βασικότερο όμως είναι ότι η σημαντικότητα του συγκεκριμένου τομέα της βιοϊατρικής για το μέλλον της ανθρωπότητας, καθιστά αναγκαία την κατεύθυνση του τομέα της τεχνητής νοημοσύνης προς τον γενικότερο κλάδο της υγείας». Το Intoolab έχει διακριθεί μέχρι τώρα σε διάφορους διεθνείς διαγωνισμούς και εκδηλώσεις, όπως στο Top 20 Startup Bootcamp στο Άμστερνταμ, στο Top 50 StartupGrind Europe στο Λονδίνο και στο Top 10% Startups in WebSummit στην Πορτογαλία. Ο τομέας των start ups στην Ελλάδα επλήγη τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αλλά όπως λένε όσοι δραστηριοποιούνται σε αυτόν κατάφερε να σταθεί όρθιος. Μάλιστα, όπως λένε, οι προοπτικές είναι πολύ καλύτερες για το μέλλον. «Έχουμε εξαιρετικά μυαλά, που πλέον μένουν και επιχειρούν στην Ελλάδα. Το πιο σημαντικό πρόβλημα αυτή την στιγμή στην Ελλάδα για ένα startup είναι το μεγάλο κόστος των ασφαλιστικών εισφορών. Θα πρέπει να δοθεί μια σχετικά άμεση λύση ώστε να μπορέσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και να προσελκύσουμε είτε μυαλά που έφυγαν, είτε να αποφύγουμε την φυγή και των επόμενων», καταλήγει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μιχάλης Ελευθεράκης. Φ. Δουλγκέρη ΑΠΕ-ΜΠΕ Αθήνα, Greece

Πηγή:

Άρθρο στην ΕΕΦ

Το κείμενο αυτό γράφεται στις πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς.

Άλλη η θεματολογία του άρθρου που είχα αρχίσει εδώ και καιρό, αλλά ξεστράτισα με αφορμή τις πρώτες συζητήσεις και τα επίμονα διερευνητικά βλέμματα των μαθητών στην τάξη.

Κάθε αρχή σχολικής χρονιά είναι συνάμα και μια ανακεφαλαίωση των προηγούμενων χρόνων, τι πήγε στραβά, τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα.

Προσωπικά είμαι μακριά από βεβαιότητες και θεωρώ ότι υπάρχουν πάντα πράγματα να διορθώσεις σε μια πορεία.

Ως υπεύθυνος διανομής των βιβλίων τρόμαξα από τον όγκο και αριθμό των βιβλίων που "φορτώθηκαν" οι μαθητές.

Μάλιστα οι μαθητές της Α' Γυμνασίου καλούνται να πάρουν τα βιβλία (26 τον αριθμό) σε δυο δόσεις λόγω βάρους!

Το ερώτημα που τίθεται είναι: "Παραγεμισμένο κεφάλι ή καλοφτιαγμένο κεφάλι"

Συσσώρευση πληροφοριών ή ένα κεφάλι ικανό να οργανώνει τις πληροφορίες για να τις μετατρέψει σε γνώση και τελικά κτήμα του μαθητή;

Η απάντηση είναι καλοφτιαγμένο κεφάλι, αλλά αυτό έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πραγματικότητα.

Τα διδακτικά αντικείμενα (Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Ιστορία, Γλώσσα, Γεωγραφία, Έκθεση, κ.ά, ) διδάσκονται αυτόνομα και οι μαθητές καλούνται μάθουν πράγματα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, αφού απουσιάζει εκείνη η διαδικασία που όλα αυτά θα τα τοποθετήσει σε ένα ενιαίο σύνολο.

Το κεφάλι λοιπόν των μαθητών μάλλον παραγεμίζει με πολλές ασύνδετες πληροφορίες και απουσιάζει η διαδικασία ενοποίησή τους, ώστε να αποκτήσουν νόημα και ουσία.

Και ένα μάθημα χωρίς νόημα χάνει το ενδιαφέρον των μαθητών, ένα ενδιαφέρον που ξέρουν να κερδίζουν διάφορα τεχνολογικά γκάζετ και εφαρμογές της λεγόμενης "κοινωνικής δικτύωσης" - που μόνο τέτοιες δεν είναι.

Φοβάμαι ότι οι μαθητές μας βρίσκονται κάτω από έναν ανηλεή βομβαρδισμό πληροφοριών και απουσιάζει εκείνος ο χρόνος, αλλά και το τρόπος, η μέθοδος οργάνωσης αυτής της πληροφορίας.

Ο ροή πληροφοριών προς τον μαθητή δεν γίνεται μόνο στο σχολείο, αλλά είναι διαρκής και σχεδόν σ’ όλη την διάρκεια της ημέρας (και νύχτας) των μαθητών. Το κινητό, εξάρτημα πια κάθε μαθητή, είναι εκεί μόνιμα ανοιχτό και περιμένει το μήνυμα επιβεβαίωσης...

Πολλοί μαθητές εξομολογούνται ότι μένουν ξάγρυπνοι ή κοιμούνται ελάχιστες ώρες αφού το κινητό τους με τις εφαρμογές του τους κρατάνε ξάγρυπνους μέχρι τις πρωϊνές ώρες.

Οι περιπτώσεις μαθητών που δεν μπορούν να είναι λειτουργικοί στην τάξη, δεν μπορούν να εστιάσουν και να μείνουν προσηλωμένοι έστω για λίγο, όλο και αυξάνει με τα χρόνια, δείγμα ότι ο χρόνος των εφήβων έχει κατακλεισθεί από υπερβολικά ερεθίσματα! Και πως να γλυτώσουν από την επέλαση των πάσης φύσεως media στο μυαλό των εφήβων όταν αυτοί αποτελούν ένα κομμάτι της αγοράς με χαρτζιλίκι και δώρα που πρέπει να ξοδευτούν ...καταλλήλως.

Αυτό έχει επιπτώσεις στις επιδόσεις των μαθητών που όσοι είμαστε στην τάξη το βλέπουμε να συμβαίνει χρόνο με το χρόνο, με ρυθμό που εκπλήσσει και μας τους ίδιους.

Είναι σίγουρο ότι η παρακάτω είδηση (13-9-2019), δεν εκπλήσσει, αλλά απλά επιβεβαιώνει τους εκπαιδευτικούς που έχουν άμεση - πραγματική επαφή με την τάξη.

“ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Έκθεση-σοκ: Λειτουργικά αναλφάβητοι οι μισοί μαθητές των Λυκείων

(Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/ellada/ekthesi-sok-leitoyrgika-analfabitoi-misoi-mathites )

Τι είναι ο λειτουργικά αναλφάβητος μαθητής;

Το 1978, η Γ.Σ. της UNESCO υιοθέτησε μια νέα προσέγγιση στην προσπάθεια καλύτερης εννοιολογικής περιγραφής του αναλφαβητισμού, εισάγοντας την έννοια του ατόμου που είναι λειτουργικά αναλφάβητο:

«Λειτουργικά αναλφάβητο είναι κάθε άτομο που είναι ανίκανο να ασκήσει όλες τις δραστηριότητες για τις οποίες είναι απαραίτητος ο αλφαβητισμός, ώστε να λειτουργεί καλύτερα η ομάδα του και η κοινότητά του και να μπορεί επίσης, ο ίδιος, να διαβάζει, να γράφει και να μετράει, για την προσωπική του ανάπτυξη και για την ανάπτυξη της κοινότητάς του».

Από την ίδια εφημερίδα:

«...Οι συντάκτες της έκθεσης επισημαίνουν, σύμφωνα με την εφημερίδα Καθημερινή, ότι «τα προβλήματα που εμφανίζονται στο λύκειο, σε σύγκριση με το δημοτικό και το γυμνάσιο, δεν είναι προβλήματα αποκλειστικά του λυκείου αλλά όλων των βαθμίδων, τα οποία συσσωρευτικά κατέληξαν στο λύκειο. Προβληματίζει, βέβαια, το γεγονός ότι οι αντιλήψεις και οι πρακτικές του Δημοτικού και του Γυμνασίου, ίσως λόγω του υποχρεωτικού τους χαρακτήρα, δεν αποτύπωσαν τα αρχόμενα προβλήματα λειτουργικού αναλφαβητισμού και ενδεχομένως δεν κινητοποιήθηκαν εγκαίρως».

Ενδιαφέροντα τα συμπεράσματα αλλά αν μείνουμε μόνο στις διαπιστώσεις και δεν περάσουμε σε δράσεις αναμόρφωσης των προγραμμάτων σπουδών δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει, ή μάλλον θα …αλλάξει με το ποσοστό των λειτουργικά αναλφάβητων να αυξάνει δραματικά.

Το πρόβλημα της διαχείρισης της πληροφορίας και την επίδραση των νέων μέσω επικοινωνίας με πρώτη την τηλεόραση έχει καταδειχθεί από τη δεκαετία του '80 τουλάχιστον.  (Τότε που δεν είχαμε μόνο τηλεόραση και απουσίαζαν κινητά, tablet s, κινητά τηλέφωνα, social media, κ.λ.π)

Ο Νeil Postman συγγραφέας του εμβληματικού βιβλίου: "Διασκέδαση μέχρι θανάτου" αναφέρει:

"Έχουμε κορεσθεί από πληροφορία, πνιγόμαστε μέσα α'αυτή, δεν την ελέγχουμε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μ' αυτήν... Το πληροφοριακό μας σύστημα δεν δουλεύει πια. Δεν ξέρουμε πως να φιλτράρουμε αυτή την πλημμύρα πληροφοριών, δεν ξέρουμε πως να την χρησιμοποιήσουμε. Πάσχουμε από ένα είδος πολιτιστικού έιτζ."

 Φυσικά είχε υπ' όψιν του ενήλικες! Φανταστείτε τη θέση των εφήβων μπροστά σ' αυτή την πλημμύρα που εμφανίζονται εντελώς απροστάτευτοι, χωρίς εργαλεία και εκπαίδευση να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση!

Από τον ίδιο συγγραφέα και από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: "Διασκέδαση μέχρι θανάτου"

• "...Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία.
• Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να το διαβάσει.
• Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση.
• Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωϊστικά.
• Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική.
• Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε ένα ωκεανό σύγχυσης.
• Ο Όργουελ ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας.
• Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτυπίας ασχολούμενοι μόνο με δραστηριότητες αντίστοιχες του όργκυ-πόρκυ, του φυγόκεντρου αγριοκουταβιού και των αισθησιακών ταινιών."

Και μπαίνουμε έτσι στο πυρήνα του προβλήματος.

Όλη αυτή η αδυναμία μας, η αδυναμία των μαθητών αλλά και των ενηλίκων να διαχειρισθούν τον μεγάλο όγκο πληροφοριών οδηγεί σ'αυτό που έχει περιγράψει ο Χάξλεϊ. Τον "πολιτισμό" της κοινοτυπίας και της ευτέλειας. Καταντήσαμε πλάσματα παθητικά εγωιστικά, νάρκισσοι (Να είναι άραγε τυχαίο ότι ζούμε την εποχή των selfie  που κατακλύζουν τα social media;)

Μία κοινωνία νάρκισσων όμως δεν είναι κοινωνία, αλλά άθροισμα μονάδων, ιδανικών δούλων! Και μάλιστα "δούλων που τους αρέσει η σκλαβιά!", όπως πάλι έχει προβλέψει ο Άλντους Χάξλεϋ, ο συγγραφέας του απελπιστικά προφητικού βιβλίου επιστημονικής φαντασίας «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος»

Είμαι σίγουρος ότι έχει εξάψει την φαντασία σας αυτό το βιβλίο - «Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος» - του Άλντους Χάξλεϋ (εικόνα) και γι’ αυτό παραθέτω απ’αυτό μερικές παραγράφους:

“...Ο νέος «θαυμαστός κόσμος» είναι μια ταξική κοινωνία που υφίσταται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου δεν υπάρχει οικογένεια, έχει απαλειφθεί η ιστορική μνήμη και υπάρχει ένας γενικευμένος ηδονισμός ως τρόπος ζωής. Όλα είναι ρευστά και δεν υπάρχει καμία δέσμευση καθώς ‘Όλοι ανήκουν σε όλους’. Η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους δεν γίνεται με φυσικό τρόπο αλλά στα κρατικά εργαστήρια, με τη μέθοδο του κλωνισμού, και ανάλογα με την ποσότητα οξυγόνου που παρέχεται στα έμβρυα παράγονται πέντε τύποι ανθρώπων: οι Άλφα, οι Βήτα, οι Γάμμα, οι Δέλτα και οι Έψιλον. Δεδομένου λοιπόν ότι οι ικανότητες και η ευφυΐα προκαθορίζονται, ο καθένας κάνει τη δουλειά για την οποία είναι βιολογικά προορισμένος και έτσι οι αποτυχίες και οι διαψεύσεις ανήκουν στο παρελθόν.

Ο ηδονισμός είναι το νόημα και ο τρόπος ζωής των όντων αυτού του νέου κόσμου. Το σεξ είναι ελεύθερο και μάλιστα η πολιτεία το προπαγανδίζει με το σύνθημα «οι πάντες ανήκουν στους πάντες»(η κοινοκτημοσύνη σε όλο της το μεγαλείο), παρέχοντας μάλιστα και νέες μορφές ηδονής. Όλοι παίρνουν ένα ναρκωτικό που αποκαλείται «σόμα» και τους δημιουργεί αισθήματα ευφορίας. …”

Δεν μπορώ να σας αφήσω με τις εύστοχες αλλά συνάμα και σκληρά επίκαιρες προβλέψεις του Άλντους Χάξλεϋ και θα προσπαθήσω να κλείσω με μια πρόταση.

Επειγόντως να μεταρρυθμίσουμε τα προγράμματα σπουδών για να μην “παράγουμε” λειτουργικά αναλφάβητους.

Βέβαια ακούγοντας “μεταρρύθμιση” θα τραβούσα περίστροφο αν είχα, γιατί μετά από συνεχείς μεταρρυθμίσεις είμαστε εδώ που είμαστε! Φαίνεται ότι οι μεταρρυθμίσεις έκαναν καλό μόνο στους μεταρρυθμιστές αλλά σίγουρα δεν έκαναν καλό στην εκπαίδευση και στην κοινωνία.

• Γνήσια μεταρρύθμιση λοιπόν με ξεκάθαρη στόχευση για το τι άνθρωπο - πολίτη θέλουμε και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη συνεργασία όλων κοινωνικών ομάδων που πρέπει να βρουν το κουράγιο να δουν το πρόβλημα κατάματα και να μην προσπαθήσουν απλά να εξυπηρετήσουν την δικιά τους προσωπική αντζέντα.
• Σοβαρή μεταρρύθμιση λοιπόν, ανοιχτός διάλογος για το τι Παιδεία θέλουμε. Γιατί είναι απαράδεκτο, η χώρα να έχει χρεοκοπήσει και η Εκπαίδευση να καμώνεται ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
• Σε μια σοβαρή χώρα, θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή - με τη χρεοκοπία – να ανασχεδιασθεί όλη η εκπαίδευση, από τα νηπιαγωγεία έως τα ΑΕΙ, αφού η χρεοκοπία σημαίνει πριν απ’ όλα αποτυχία της εκπαίδευσης, αποτυχία και της πνευματικής ηγεσίας του τόπου.
• Δεν μπορεί να στρουθοκαμηλίζουμε αφού η εκπαίδευση φαίνεται να πορεύεται χωρίς πυξίδα εν κενώ, χωρίς να μπορεί να απαντήσει στα αγωνιώδη ερωτήματα των πολιτών.
• Να είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι την υπογραφή για τη χρεοκοπία της χώρας να την έχει βάλλει κάποιος που έχει διατελέσει και Υπουργός Παιδείας;

Για τη σχέση του κράτους με τον πολίτη

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη κρατική οντότητα στον πλανήτη, συλλογικότητα με οργανωμένο δημόσιο βίο και διεθνή αναγνώριση, που να εξυπηρετεί ανάγκες πολιτών κλείνοντας «ραντεβού» με τους πολίτες υπαίθριο, σε σταυροδρόμι συνοικιακό μεγαλούπολης. Οχι σε γραφείο ή προαύλιο γραφείων, όχι σε πάρκο, γήπεδο, σχολείο. Οχι. Στη διασταύρωση των οδών Στρατηγού Μακρυγιάννη και Ομήρου, στο Μοσχάτο. Παρασκευή 5 Ιουλίου, τρεις το μεσημέρι και θερμοκρασία 39° υπό σκιάν.
Δεκαεπτά πολίτες, άνω των 74 ετών (κάποιοι σαφώς άνω των 80), έχουν κληθεί στο «ραντεβού» την ίδια ώρα, στη συγκεκριμένη διασταύρωση, προκειμένου το κράτος να τους ανανεώσει ή όχι την άδεια οδήγησης ιδιωτικού αυτοκινήτου. Οι κεκλημένοι δεν γνωρίζουν σε ποια από τις τέσσερις γωνίες της διασταύρωσης να περιμένουν τους εξεταστές και πώς να τους αναγνωρίσουν.
Μόνο τρεις από τους δεκαεπτά είχαν την πρόνοια να κουβαλάνε ένα μπουκάλι νερό. Οι υπόλοιποι μάλλον υπέθεταν ότι το ραντεβού ορίστηκε στο συγκεκριμένο σταυροδρόμι, επειδή εκεί υπάρχει έστω ένα καφενείο. Αλλά το κράτος προτίμησε μια διασταύρωση χωρίς καφενείο. Ισως για να μην «καλομαθαίνουν» οι υπήκοοι.
Η θερμοκρασία ντάλα (τούρκικη λέξη, που σημαίνει ακριβώς) στους 39° και απόλυτη άπνοια. Στις 3.20 κάποια ελάχιστη συνάθροιση δημιουργείται στη μία από τις τέσσερις γωνίες – κατέφθασε ο πρώτος εξεταστής. Σπεύδουν και οι υπόλοιποι υποψήφιοι (θερμοπληξίας ή) ελέγχου της ικανότητας για οδήγηση, προκειμένου να κορυφωθεί επιτέλους, «δράμα το ελεεινόν». Ας σημειωθεί ότι η ικανότητα αυτή έχει ελεγχθεί (προτού φτάσουν στην επίδειξή της) από πέντε γιατρούς: παθολόγο, οφθαλμίατρο, ΩΡΛ, ψυχίατρο, ορθοπεδικό. Και οι πέντε έχουν βεβαιώσει ότι ακόμα λειτουργούν στους ηλικιωμένους (ή και υπερήλικες) οι ικανότητες και τα αντανακλαστικά της ευθύνης για οδήγηση αυτοκινήτου.
Βέβαια, είναι γνωστό και λογαριάζεται αυτονόητο ότι η ιατρική «εξέταση» είναι περίπου εθιμοτυπική: Το κράτος έχει ορίσει την αμοιβή του γιατρού για κάθε εξέταση στα 10 ευρώ, εξευτελίζοντας αδίστακτα και τον γιατρό και το λειτούργημά του. Η άμυνα του γιατρού είναι ότι απλώς «κόβει με το μάτι» τον υποψήφιο, ίσως και να τον ρωτήσει αν παίρνει φάρμακα. Εισπράττει την αμοιβή του και υπογράφει τη βεβαίωση σε δευτερόλεπτα.
Οι δεκαεπτά υποψήφιοι, στη διασταύρωση Ομήρου και Μακρυγιάννη, στο Μοσχάτο, έχουν σπαταλήσει απίστευτο χρόνο κυνηγώντας επί μήνες στα τηλέφωνα τα ραντεβού με τους γιατρούς και τις υποχρεωτικές γνωματεύσεις τους. Εχουν ξεροσταλιάσει στις ουρές των «Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών» προκειμένου να πληροφορηθούν τις προϋποθέσεις «ανανέωσης της άδειας» που κάθε τόσο κάποια υπουργική απόφαση τις αλλάζει. Τα τελευταία δύο χρόνια περίπου, το υπουργείο Συγκοινωνιών δεν είχε αποφασίσει, αν οι ηλικιωμένοι θα περνούν ή όχι από εξετάσεις οδήγησης και ώσπου να αποφασίσει, χορηγούσε στους «ενδιαφερόμενους» προσωρινές (τρίμηνες) άδειες.
Η απόκτηση αυτής της τρίμηνης άδειας ήταν ένας άλλος εφιάλτης απερίγραπτος, γεύση κόλασης: Ενα ή και δύο, ίσως και τρία πρωινά στην «ουρά», για να φτάσεις στην ποθητή θυρίδα. «Ουρά», στις λεγόμενες Διευθύνσεις Μεταφορών και Επικοινωνιών, σημαίνει: όχι απλώς ανυπόφορη, εξοντωτική ορθοστασία, αλλά και αδιάκοπους διαπληκτισμούς, τσιρίδες, βωμολοχίες, εξόφθαλμη αδικία (οι αετονύχηδες των «Σχολών οδήγησης» καταλύουν αναιδέστατα κάθε αρχή προτεραιότητας, για να εξυπηρετήσουν χρυσοπληρωμένα πακέτα αιτήσεων).
Αυτό το φορτίο εμπειριών κουβαλούσαν οι δεκαεπτά, στις 5 Ιουλίου, στο Μοσχάτο, Μακρυγιάννη και Ομήρου, 3.30 το καταμεσήμερο, με θερμοκρασία 39°. Ο εξεταστής μπήκε στο αυτοκίνητο του πρώτου στη λίστα πολίτη. Ζήτησε αμέσως να ελέγξει «τα χαρτιά»: Αστυνομική ταυτότητα του οδηγού, άδεια κυκλοφορίας του οχήματος, δελτίο τεχνικού ελέγχου, ασφαλιστήριο συμβόλαιο, απόδειξη πληρωμής τελών κυκλοφορίας. Ελειπε η κάρτα καυσαερίων. «Σας απορρίπτω», ετυμηγόρησε ο εξεταστής, «την έχω», σπάραζε απεγνωσμένος ο πολίτης ψάχνοντας το χαρτολάσι. «Να ξανάρθετε σε δεκαπέντε μέρες», απολάμβανε τον σαδισμό του ο εξεταστής. Στη λογική επένδυε ο δύσμοιρος υπερήλικας: «Μα, τη δική μου ικανότητα οδήγησης ελέγχετε ή τις εξατμίσεις του οχήματος;».
Παρεμβαίνει αλτρουιστικά ο συμπτωματικά διερχόμενος δεύτερος εξεταστής: «Τι τον βασανίζεις τον γέρο, ρε; Πατεράδες μας είναι όλοι αυτοί, μπορεί να τα τινάξει αν τον ξαναφέρεις για εξέταση, 45 λέει το θερμόμετρο. Πάρε τον Διευθυντή, ρε κιοτή!». Ο άλλος εκνευρισμένος βγάζει από την τσέπη το κινητό. Καλεί, παίρνει αμέσως έγκριση να παραβλέψει την κάρτα καυσαερίων. Είναι φανερά αμήχανος. Δίνει εντολή στο θύμα του να ξεκινήσει.
Μετά το πρώτο σταυροδρόμι τον σταματάει: «Σας κόβω. Στο σταυροδρόμι δεν κοντοστεκόμαστε απλώς, μετράμε: χίλια ένα, χίλια δύο, χίλια τρία, και ύστερα ξαναξεκινάμε». Ο εξεταζόμενος ήταν ήρεμος, εκπληκτικά ήρεμος. «Ακούστε, κύριε, είπε στον εξεταστή. Ημουνα σαράντα χρόνια δικαστικός, χιλιάδων ανθρώπων οι πράξεις κρίθηκαν από μένα, σωστά ή και λαθεμένα. Σας βεβαιώνω ότι ποτέ κανείς δεν με ταπείνωσε και δεν με εξευτέλισε, όπως εσείς σήμερα. Σας παρακαλώ κατεβείτε από το αμάξι μου».
Καταθέτω το περιστατικό σαν ρεαλιστικό καλωσόρισμα σε μια κυβέρνηση που για τη σχέση του κράτους με τον πολίτη νομίζει ότι είπε πολλά, αλλά δεν έχει πει ακόμα τίποτα.
ΠΗΓΗ

Κοινωνίες ελεύθερες από ναρκωτικά ή με ελεύθερα ναρκωτικά;

ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ*

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα Κατά των Ναρκωτικών (26/6/2019) δημοσιεύουμε ξανά το άρθρο του Ηλία Μιχαλαρέα (Δρ. Ψυχολογίας- Δρ. Γεωγραφίας. Επιστημονικά Υπεύθυνος Μονάδας Απεξάρτησης «Διάπλους» της Ψυχιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας) με τίτλο «Κοινωνίες ελεύθερες από ναρκωτικά ή με ελεύθερα ναρκωτικά;».

Επίσης, μπορείτε να διαβάσετε την ανάλυση του Ηλία Μιχαλαρέα για τους λεγόμενους Χώρους Εποπτευόμενης Χρήσης ναρκωτικών: «Shooting rooms» ή «χώροι τρυπήματος» – Ο «σκουπιδοτενεκές της ανθρωπιάς μας».

***                                                

Κοινωνίες ελεύθερες από ναρκωτικά ή με ελεύθερα ναρκωτικά;
Τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια για να αλλάξει η παγκόσμια στάση απέναντι στην χρήση ναρκωτικών ουσιών. Βασικός σκοπός αυτής της προσπάθειας είναι να απελευθερωθεί η χρήση και σε ορισμένες περιπτώσεις και η καλλιέργεια ψυχοτρόπων ουσιών (βλ. κάνναβη). 

 Επιστρατεύτηκαν λοιπόν, προσωπικότητες,δημοσιογράφοι,ειδικοί επιστήμονες, πρώην πρωθυπουργοί…. Όλοι αυτοί, προσπαθούν να μας πείσουν πως όσοι δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους είναι, οπισθοδρομικοί, αρτηριοσκληρωτικοί, βλάκες… και κυρίως μειοψηφία.  
Προφανώς, επειδή γνωρίζουν πως τα άτομα έχουν την τάση να προσαρμόζονται στις πλειοψηφίες  για περισσότερη βεβαιότητα και ασφάλεια.

• Δια μέσου του διαδικτύου και με όπλο την συντριπτική πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε, αντιστρέφουν την πραγματικότητα και επιλέγουν ή παραποιούν τις πληροφορίες.

   Πριν ένα περίπου χρόνο, ο πρώην Γ.Γ του Ο.Η.Ε Κόφι Αννάν, παρενεύει με τη μορφή άρθρου στο περιοδικό Spiegel, εκφράζοντας την ευχή να δοθεί η ευκαιρία στον κόσμο να αλλάξει γραμμή πλεύσης, με προορισμό την νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Ο πρώην Γ.Γ εξέφραζε ουσιαστικά την πίστη του ότι με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιστεί καλύτερα η μάστιγα της παράγωγης, διακίνησης και χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών.

    Ο Κόφι Αννάν, είναι μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τις Πολιτικέςτων Ναρκωτικών ( GCPD ). Ιδρυτικό μέλος της 25μελούς αυτής Διεθνούς Επιτροπής, που ιδρύθηκε το 2011, είναι και ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο πρώην πρόεδρος της Κολομβίας Cesar Gaviria, ο πρώην πρόεδρος του Μεξικού  Ernesto Zedillo….

    Σκοπός της επιτροπής είναι – μεταξύ άλλων – να επηρεάσει την πολιτική του Ο.Η.Ε και άλλων Διεθνών Φορέων, προς την κατεύθυνση της νομιμοποίησης των ναρκωτικών. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, τόσο τα μέλη της όσο και οι υποστηριχτές της  προσποιούνται πως αγνοούν τα επιστημονικά συμπεράσματα Διεθνών Οργανισμών όπως είναι η Διεθνής Επιτροπήτου Ο.Η.Ε για τον έλεγχο των ναρκωτικών ( INCB ) ή το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας ( ΕΚΠΝΤ ) για την κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών στην Ε.Ε και στην Νορβηγία.

    Το INCB συνεργάζεται με το Γραφείο για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα του Ο.Η.Ε, καθώς και με τα άλλα Διεθνή Όργανα που ασχολούνται με τον έλεγχο των ναρκωτικών.

    Οι αρμοδιότητες του INCB καθορίζονται από τις ακόλουθες συμβάσεις :

    Την Ενιαία Σύμβαση για τα Ναρκωτικά του 1961, όπως αυτή έχει τροποποιηθεί με το πρωτόκολλο του 1972
    Την Σύμβαση για τις Ψυχοτρόπες Ουσίες του 1971
    Την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών Κατά της παράνομης Διακίνησης Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών του 1988

      Σύμφωνα με τις Διεθνής Συμβάσεις για τα ναρκωτικά, το INCB, υποχρεούται να παρουσιάζει ετήσια έκθεση γύρω από το έργο του. Από το 1993 το ΚΕΘΕΑ, παρουσιάζει στην Ελλάδα την Έκθεση του INCB. (1)

   Ανεξάρτητα από το εάν « φουμάρει και ο Κόφι Αννάν τσιγαριλίκι», όπως διερωτάται ρητορικά ο Στέλιος Κούλογλου σε άρθρο του που απευθύνεται στο Ριζοσπάστη, οι απόψεις του πρώην  Γ.Γ του Ο.Η.Ε, είναι προσωπικές μεν, σεβαστές δε.

   Σημαντικότερα όμως, είναι τα συμπεράσματα των ΔιεθνώνΟργανισμών όπως είναι η INCB του Ο.Η.Ε και το ΕΚΠΝΤ της Ε.Ε. Τα συμπεράσματα αυτά είναι σημαντικά για πολλούς λόγους. Δύο εξ αυτών είναι οι εξής :

    Αναδεικνύουν με αυστηρά επιστημονικό τρόπο την πραγματικότητα της παραγωγής, διακίνησης, και χρήσης των ναρκωτικών.
    Αναδεικνύουν την επικινδυνότητα και επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει τις απόψεις της απελευθέρωσης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.

   Τι δεν είδαν, τι δεν βλέπουν, τι δεν άκουσαν, τι δεν ακούν οι υποστηρικτές της απελευθέρωσης των ναρκωτικών; Ποια είναι τα συμπεράσματα των Διεθνών Οργανισμών που υποκρίνονται πως αγνοούν; Για να έχουμε μια εικόνα αυτής της κατάστασης, σταχυολογήσαμε ορισμένα από αυτά.

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2008.

• «Παρουσιάζεται αύξηση της χρήσης ηρωίνης και οπιοειδών, στην Ολλανδία ειδικά στις νεότερες ηλικίες (…) Η νομιμοποίηση της κάνναβης αποτελεί μέγα ιστορικό λάθος. Οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης προωθούν τους στόχους τους μέσα από επιθετικές, καλά χρηματοδοτούμενες εκστρατείες και με το πάθος του ιεραπόστολου. Η αλήθεια είναι ότι η κατάχρηση, δημιουργεί προβλήματα για τους χρήστες, για το άμεσο περιβάλλον τους και τελικά για ολόκληρη την κοινωνία.»

Ετήσια Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (ΕΚΠΝΤ) για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην Ε.Ε και την Νορβηγία, 2004.

• «Το 1998 καταγραφόταν ο αριθμός των νεαρών χρηστών κάνναβης σε Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, με το υψηλότερο ποσοστό χρηστών κάνναβης σε καθημερινή βάση να καταγράφεται στην Ολλανδία (80%). Υψηλά είναι  και τα ποσοστά στους μαθητές. Όσο νεαρότερη είναι η ηλικία πρώτης χρήσης τόσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος προβληματικής χρήσης στο μέλλον.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2005.

«Το 2004, η Ολλανδική κυβέρνηση αναγνώριζε ότι τα «coffeshops» δεν είναι άμοιρα ευθυνών για την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και ανακοίνωνε ότι σκόπευε να μειώσει των αριθμό των «coffeshops» που βρίσκονται κοντά σε σχολεία. Την ίδια στιγμή το Άμστερνταμ έχει εξελιχθεί σε κέντρο του διεθνούς εμπορείου ναρκωτικών και από τις πρώτες πόλεις σε εγκληματικότητα στον κόσμο.

Το Ολλανδικό Υπουργείο Υγείας, σε ειδική έκθεση επισημαίνει ότι το πείραμα βρίσκεται αντιμέτωπο με σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα και έτσι οι αρχές εξετάζουν ακόμη και την κατάργηση του.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του O.H.E, 2008.

• «Η κάνναβη σχετίζεται με ένα αυξημένο αριθμό επειγόντων εισαγωγών σε νοσοκομεία, η χρήση της συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο ψυχωσικών διαταραχών και σχιζοφρένειας.»

Ετήσια Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (EKΠNΤ) για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην Ε.Ε και την Νορβηγία, 2009.

• «Η συστηματική χρήση κάνναβης στην εφηβεία ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην ψυχική υγεία κατά την νεανική ηλικία, καθώς υπάρχουν ενδείξεις για αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης ψυχωσικών συμπτωμάτων ή διαταραχών, ο οποίος αυξάνεται ανάλογα με την συχνότητα χρήσης.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2001.

«Είναι σημαντικό το να μην συγχέεται το δικαίωμα στην θεραπεία χωρίς στιγματισμό με την νομιμοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, η οποία ως πολιτική αποτελεί προσέγγιση υψηλού κινδύνου σε ένα περίπλοκο πρόβλημα…»

«Η αρχή που κυριαρχεί και στις τρείς Διεθνείς Συνθήκες για τον έλεγχο των ναρκωτικών ουσιών είναι ότι η χρήση των ναρκωτικών πρέπει να περιορισθεί μόνο σε επιστημονικούς και ιατρικούς σκοπούς…»

«Τα ναρκωτικά και οι άλλες ουσίες που διεγείρουν τον εγκέφαλο δεν αποτελούν καταναλωτικά αγαθά. Είναι απαραίτητο να υπάρξει αντίδραση σε κάθε προσπάθεια που μειώνει, υποβιβάζει, η ακόμα και αδιαφορεί απέναντι στην σοβαρότητα της κατάχρησης ουσιών αποκαλώντας την κατανάλωση.»

Ετήσια  Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2007.

«Η θέση ότι η νομιμοποίηση ουσιών μπορεί  «να επιλύσει» το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκωτικών αγνοεί ιστορικά δεδομένα. Οι πρώτοι Διεθνής Έλεγχοι για τα ναρκωτικά, που εφαρμόστηκαν το 1912, βοήθησαν  να περιορισθεί η μάστιγα της οπιομανίας σε αρκετές Ασιατικές χώρες. Περίπου 60 χρόνια αργότερα η προσχώρηση  στην Σύμβαση  του 1971 για τις ψυχοτρόπεςουσίες συνέβαλε στο να ελαττωθεί σημαντικά η χρήση αυτών των ουσιών, η οποία δημιούργησε σοβαρά προβλήματα υγείας τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Με βάση αυτά και άλλα δεδομένα, προτάσεις για νομιμοποίηση της χρήσης παράνομων ναρκωτικών φαίνονται απλοϊκές και άστοχες…» 

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2017.

«Στις Η.Π.Α, σε συνέχεια της επιστημονικής και της ιατρικής αξιολόγησης που διεξήχθη από την Υπηρεσία Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων, με την συνεργασία του Εθνικού Ινστιτούτου για την χρήση Ναρκωτικών, η Υπηρεσία ανακοίνωσε το 2016:

    Η κάνναβη δεν πληροί επί του παρόντος τα κριτήρια αποδεκτής ιατρικής χρήσης της χώρας
    Δεν υπάρχει αποδοχή πως η χρήση της υπό ιατρική παρακολούθηση είναι ασφαλής
    Η ουσία παρουσιάζει υψηλές πιθανότητες κατάχρησης
    Επισημαίνεται η ανάγκη σαφούς και καλά μελετημένου συστήματος παραγωγής και διάθεσης της ουσίας, ώστε να αποτρέπεται η εκτροπή της, σε περίπτωση νομιμοποίησης της για ιατρικούς σκοπούς.
    Επισημαίνεται πως η ευελιξία που προσφέρουν οι Διεθνείς Συμβάσεις για τον έλεγχο των ναρκωτικών στα κράτη «έχει τα όρια της και δεν εκτείνεται μέχρι την ρύθμισή της χρήσης κάνναβης για μη ιατρικούς σκοπούς»
    Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με στοιχεία από πολιτείες των Η.Π.Α που νομιμοποίησαν την χρήση κάνναβης για μη ιατρικούς σκοπούς, καταγράφεται αύξηση της χρήσης της ουσίας

  Θα μπορούσαμε για πολύ ακόμα να επικαλούμαστε ανάλογες  αποφάσεις, αλλά δεν είναι εδώ το ζήτημα. Ο βασικός σκοπός των εμπνευστών της απελευθέρωσης της χρήσης ναρκωτικών είναι, να μην υπάρχουν στο μέλλον τέτοια συμπεράσματα. Θα πρέπει , δηλαδή, να ελέγχουν απόλυτα θεσμικούς και μη φορείς, την κοινή γνώμη,και εάν είναι  δυνατόν και τις προσωπικές απόψεις.Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε η Global Commission on Drug Policy (GCDP) ιδρυτικό μέλος της οποίας είναι, όπως είπαμε, ο Γ. Παπανδρέου και ο ΚόφιΑννάν.

• Στην χώρα μας, αυτοί που αντιστέκονται στις προσπάθειες άσκησης ενός απόλυτου κοινωνικού ελέγχου και μιας ιδιότυπης καταστολής, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, μέσα από την απελευθέρωση της χρήσης των ναρκωτικών, αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία. 
• Στο ευρύ αντιναρκωτικό κίνημα,θα συναντηθούμε με συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς φορείς, με συλλόγους γονέων, με τις θεραπευτικές κοινότητες, με επιστημονικά σωματεία, με τους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, στην πάλη ενάντια στις συνθήκες που παράγουν και αναπαράγουν το κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών.

    Δελτία τύπου της Ετήσιας Έκθεσης της Διεθνούς Επιτροπής του Ο.Η.Ε (INCB) για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών εκδ. ΚΕ.Θ.Ε.Α., Αθήνα.

*O Ηλίας Μιχαλαρέας είναι Δρ. Ψυχολογίας- Δρ. Γεωγραφίας. Επιστημονικά Υπεύθυνος Μονάδας Απεξάρτησης «Διάπλους» της Ψυχιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας. 
===============

• Η νομιμοποίηση της φαρμακευτικής κάνναβης ως μία άλλη απόπειρα αποπροσανατολισμού