Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ.Delphi Economic Forum 2017

Ενα μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στον άνθρακα

Ενα ιδανικό σλόγκαν για το χωριό Langouët στη Βρετάνη της βόρειας Γαλλίας θα ήταν «το μικρό είναι όμορφο». Αυτή η κοινότητα των 600 κατοίκων, κοντά στη Ρεν, πρόκειται άμεσα να αποκτήσει ενεργειακή αυτονομία και ο επόμενος στόχος της είναι η αυτάρκεια στην τροφή.

Δικαιοσύνη

«​Θα με βοηθήσεις να βρω τον τάφο του πατέρα μου;» Αυτή την ερώτηση μου απηύθυνε καλή φίλη πριν από πολλά χρόνια. Ημασταν και οι δύο δεκαεννιά στα είκοσι. Η κοπέλα είχε χάσει τον πατέρα της ξαφνικά, από ανακοπή, όταν εκείνη ήταν δέκα στα έντεκα. Ηταν μπροστά όταν συνέβη, το έζησε και, βέβαια, δεν το ξέχασε ποτέ.
Πλην όμως, αρνήθηκε να πάει στην κηδεία του. Για την ακρίβεια, έφτασε ώς την πύλη του κοιμητηρίου και αρνήθηκε να προχωρήσει. Δεν παρέστη στην ταφή. Ηταν η απελπισμένη προσπάθεια ενός παιδιού να πείσει τον εαυτό του ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Γι’ αυτό και δεν επισκέφθηκε τον τάφο του πατέρα της ούτε μέσα στις επόμενες εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια. Το τραύμα ζεμάταγε και δεν το άντεχε.

Το σοκ και το δέος, σκέψεις για την απώλεια

Κωνσταντίνος Πουλής

Θυμάμαι μια γελοιογραφία που δείχνει σε ένα νεκροταφείο ως επιτύμβιο επίγραμμα το «Κι εμείς αφήσαμε δουλειές στη μέση». Μπροστά στον θάνατο αναφωνούμε «ζωή σε μας» και μπροστά στην αρρώστια αναφωνούμε «πάνω απ’ όλα υγεία». Αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά απέναντι σε αυτές τις τόσο κοινές αντιδράσεις είναι πόσο διαρκεί το σοκ. Όλα μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο. Κι όμως, η ρουτίνα έχει τη δύναμη να ανασυντάσσεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Να διαγράφει την αρχική ταραχή και να μας επιστρέφει αμέριμνη στην ανοησία των καθημερινών καβγάδων. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Δάσκαλος και μαθητής: η ιερότητα μιας σχέσης

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκίς
«Το να είσαι Έλληνας δεν είναι θέμα καταγωγής, αλλά αγωγής» Νικ. Εγγονόπουλος
Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». «Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου».  «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ ‘έχασα παιδί μου». Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά  μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι…