Σκέψεις για την 28η του Οκτώβρη: Στέκονται στην εξέδρα αυτοί που μας κατάντησαν ικέτες

Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ Κάποτε, στις ορειβατικές μου εξορμήσεις, έφτασε η αφεντιά μου στο όρος Τύμφη. Κάπου στην Ήπειρο. Από το καταφύγιο τις Αστράκας όπου διανυκτερεύσαμε μπορούσε να δει κανείς τα Αλβανικά σύνορα και τον σκοτεινό όγκο των βουνών της Αλβανίας. Θέατρο πολέμου κάποτε… Ένα “χωράφι” που κάποιοι “ασήμαντοι” έσπειραν τα κόκαλα τους για να γίνουν σημαντικοί μετά, ώστε να τους τιμούμε σήμερα για το θάρρος τους την φιλοπατρία τους και για τον αγώνα τους! Λοιπόν αγναντεύοντας τα βουνά αυτά θα μπορούσα να ορκιστώ ότι άκουγα ακόμη τις κανονιές, το βουητό των οβίδων, το χλιμίντρισμα των ζώων.
Τον μόχθο των ΓΥΝΑΙΚΩΝ να κουβαλούν το φορτίο του πολέμου! Και μετά σκέφτηκα όλους αυτούς που μας κατάντησαν ικέτες, δειλούς να στέκονται σε μία εξέδρα να δέχονται τιμές από τα αγήματα νέων που τους συνθλίβουν τα όνειρα και συνήλθα… Πηγή: 

28η Οκτωβρίου 1940

Τιμή και Δόξα στους νεκρούς των πολέμων.
«Για το δικό μας αύριο έδωσαν το δικό τους σήμερα...»

«Η πιο συγκλονιστική και καλλιτεχνική αντιπολεμική φωτογραφία. Ούτε μάνες και παιδιά που κλαίνε, ούτε σακατεμένα σώματα. Όλα αυτά μαζί "φαίνονται" στην "Απώλεια" και την "Απουσία". Άξιο παρατήρησης σε αυτή τη φωτογραφία είναι και το γεγονός ότι, η μεν γυναίκα έχει περήφανο και οργισμένο βλέμμα, το δε παιδί φοράει το καπέλο του νεκρού πατέρα του.»
Τα σχόλια από άγνωστο φωτογράφο.
==============