Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Κλοπή εκπαίδευσης (!)

Σήμερα λέω να διηγηθώ μια ιστορία, μάλλον αρκετά διαφορετική από εκείνες στις οποίες σας έχω συνηθίσει. Ή, μήπως, όχι και τόσο διαφορετική; Ας το κρίνετε μόνοι σας.

Μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ, κάπου στα τέλη τής προηγούμενης δεκαετίας και φτάνουμε στο Άκρον, μια πόλη διακοσίων χιλιάδων ψυχών που βρίσκεται καμμιά εξηνταριά χιλιόμετρα νότια του Κλήβελαντ. Όπως συμβαίνει σε πολλές πολιτισμένες πόλεις, έτσι και στο Άκρον όλες οι ψυχές δεν είναι ίδιες. Κάποιες απ' αυτές πρέπει να ζουν ξέχωρα από τις υπόλοιπες, σε γειτονιές διαμορφωμένες ειδικά για ψυχές που δεν έχουν μεγάλη ανάγκη από κοινωνικές παροχές, καλά σχολεία, ασφάλεια κλπ. Σε μια τέτοια γειτονιά ζη και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, η έγχρωμη Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ με τις δυο της κόρες.


Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ
Η Κέλλυ δεν έχει σύζυγο. Έχει, όμως, έναν πατέρα που μένει στην παραπάνω γειτονιά. Μια γειτονιά όπου μένουν ψυχές οι οποίες φαίνεται πως έχουν διαφορετικές ανάγκες. Μια γειτονιά όπου υπάρχουν καλά σχολεία, όπου υπάρχει καθαριότητα, όπου στον δρόμο δεν βρίσκεις ναρκωτικά ευκολώτερα απ' ότι βρίσκεις ποπ-κορν και όπου τα κορίτσια σαν τις κόρες της δεν φοβούνται να πάνε ασυνόδευτα στο σχολείο.

Όπως κάθε μάνα, έτσι και η Κέλλυ δεν μπορεί να μη σκέφτεται πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσε να στείλει τις κόρες της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Μόνο που κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τον νόμο! Απαγορεύεται διότι το σχολείο της γειτονιάς της παίρνει μικρότερες επιχορηγήσεις από τον δήμο, άρα το κόστος εκπαίδευσης των παιδιών τής γετονιάς της είναι μικρότερο, οπότε, αν στείλει τις κόρες της στο καλό σχολείο, θα είναι σαν να κλέβει τον δήμο!

Όταν ο πατέρας της μπαίνει φυλακή για χρέη προς την εφορία, η Κέλλυ παίρνει την μεγάλη απόφαση: δηλώνει ως μόνιμη κατοικία της το σπίτι τού πατέρα της κι έτσι καταφέρνει να γράψει τα παιδιά της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Δεν την πειράζει που είναι υποχρεωμένη να τα πηγαινοφέρνει καθημερινά με το αυτοκίνητό της γιατί ξέρει πως εκεί θα έχουν καλύτερη εκπαίδευση και πολύ μικρότερους κινδύνους να αντιμετωπίσουν.

Επί δυο χρόνια όλα πήγαιναν καλά. Όμως, η Κέλλυ δεν είχε λογαριάσει πως η φτώχεια της δεν θα λιγόστευε επειδή άλλαξαν σχολείο τα κορίτσια της. Κι αυτή η φτώχεια έγινε αντιληπτή από την διεύθυνση του σχολείου, η οποία υποψιάστηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι υπέυθυνοι ανησύχησαν. Όχι πως δεν υπήρχαν έγχρωμοι μαθητές στο σχολείο τους αλλά δεν φορούσαν φτωχικά ρούχα ούτε ερχόντουσαν με ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισαν να προσλάβουν ιδιωτικό ερευνητή (ντετέκτιβ) για να ανακαλύψουν την αλήθεια. Ο ντετέκτιβ έθεσε την Κέλλυ και τις κόρες της υπό στενή παρακολούθηση, βιντεοσκοπώντας τις κινήσεις τους. Λίγες μέρες αργότερα, το έγκλημα της Κέλλυς βγήκε στο φως.

Τον Ιανουάριο του 2011, η Κέλλυ οδηγήθηκε στο δικαστήριο, δεμένη με χειροπέδες, κατηγορούμενη ότι... (κρατήστε την αναπνοή σας!) έκλεψε εκπαίδευση(!!), κάτι που στις ΗΠΑ θεωρείται κακούργημα. Μέσω του σχολείου, ο δήμος απαίτησε από την κατηγορουμένη αποζημίωση 30.000 δολλαρίων, αποτιμώντας σ' αυτό το ύψος την παραπάνω απ' αυτήν που δικαιούνταν εκπαίδευση που πήραν οι νεαρές Μπόλαρ. Όπως υποστήριξαν οι μηνυτές, η Κέλλυ "πλήγωσε τους άλλους γονείς που τηρούν τους κανόνες". Κι επειδή, όπως όλοι γνωρίζουμε, στις ΗΠΑ η δικαιοσύνη λειτουργεί, η "κλέφτρα εκπαίδευσης" καταδικάστηκε σε δεκαήμερη φυλάκιση, τριετή επιτήρηση και υποχρεωτική κοινωνική εργασία ώσπου να εξοφλήσει το χρέος της...

Τάνυα ΜακΝτάουελ
Αν δεν κουραστήκατε, ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας πηγαίνοντας λίγο ανατολικώτερα, στο Νόργουωκ του Κοννέτικατ. Εννιά μήνες μετά την καταδίκη τής Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ, καταδικάζεται για το ίδιο έγκλημα και μια άλλη έγχρωμη ανύπαντρη μητέρα, η Τάνυα ΜακΝτάουελ. Η Τάνυα "έκλεψε εκπαίδευση", στέλνοντας επί έναν χρόνο τον πεντάχρονο γυιο της στο νηπιαγωγείο άλλης γειτονιάς. Για να το καταφέρει, επειδή η ίδια δεν είχε σπίτι κι έμενε σ' ένα φορτηγάκι με τον γυιο της, είχε δηλώσει ως διεύθυνση κατοικίας της το σπίτι τής μπέιμπυ-σίττερ της. Η δική της κλοπή αποτιμήθηκε σε 15.686 δολλάρια. Κι αν η Κέλλυ μπήκε στην φυλακή μόνο για δέκα μέρες, η Τάνυα μπήκε για πέντε χρόνια(!).

Να συμπληρώσουμε ότι, με αφορμή την Τάνυα, η διεύθυνση του νηπιαγωγείου τού Νόργουωκ έκανε έλεγχο και διαπίστωσε ότι υπήρχαν άλλα 26 παιδάκια που κακώς βρίσκονταν εκεί. Κάτι τέτοιο είχε γίνει και στο Άκρον, όπου η Κέλλυ έγινε αφορμή να απομακρυνθούν 50 παιδιά από τα σχολεία της "παραπάνω γειτονιάς" επειδή έκλεβαν εκπαίδευση.

Αν και η πολιτειακή κοινή γνώμη τάσσεται υπέρ των καταδικασμένων μανάδων, υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν ότι η "κλοπή εκπαίδευσης" πρέπει να διώκεται αυστηρά. Ανάμεσά τους είναι και ο δημοσιογράφος Μπομπ Ντάυερ, ο οποίος υποστηρίζει ότι "εγώ πληρώνω φόρους για να πάνε τα παιδιά μου σε καλά σχολεία κι αυτό δεν πρέπει να το εκμεταλλεύονται εκείνοι που δεν πληρώνουν"...


Τελειώνω εδώ, δίχως συμπεράσματα και ηθικά διδάγματα. Η σημερινή ιστορία μας δεν έχει επίλογο. Αν νομίζετε ότι μπορεί να υπάρξει επίλογος σε μια ιστορία "κλοπής εκπαίδευσης", γράψτε τον μόνοι σας. Κι αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες για την Κέλλυ και την Τάνυα, υπάρχει και το Google...
Πηγή

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Παιδεία και επιχειρηματικότητα: ασύμβατες έννοιες

Την άποψή μου για την διασύνδεση της παιδείας με την επιχειρηματικότητα την έχω παρουσιάσει κατ' επανάληψη σε τούτο το ιστολόγιο (π.χ. Εκπαιδευτικές τομές: μερικές σκόρπιες σκέψειςΚαι διδακτορικό από τα...Goodie's;Αννούλα; Εκχώρηση των πανεπιστημίων στις επιχειρήσεις;, Παιδεία "προχώ" και "ουάου" από την Αννούλα, Και πουτάνες στα Δ.Σ. των Πανεπιστημίων! κλπ). Ομολογώ ότι έτρεφα βαθειά απέχθεια προς την συντριπτική πλειοψηφία των υπουργών παιδείας (με πρώτη και καλύτερη την ηλίθια και ξεπουλημένη Διαμαντοπούλου κι από κοντά τον γελοίο Αρβανιτόπουλο και τον κρετίνο Λοβέρδο) αλλά φαίνεται πως και οι αριστερές μας κυβερνήσεις στον ίδιο δρόμο πορεύονται.

Πράγματι, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε κατά την προεκλογική τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών ότι "άλλο η σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την επιχειρηματική διαδικασία και άλλο η παράδοσή της στην αγορά" αλλά δεν εξήγησε πώς μπορεί να συνδεθεί η παιδεία με τις επιχειρήσεις δίχως να παραδοθεί σ' αυτές. Το γεγονός είναι ότι τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα έχουν ήδη ανοίξει διαύλους συνεργασίας με μεγάλες εταιρείες και μονοπώλια ενώ σιγά-σιγά μπαίνουν στο χορό και τα σχολεία τής μέσης εκπαίδευσης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, το οποίο έκανε χρήση των διατάξεων του Ν.4009/2012 και δημιούργησε τρεις νέες έδρες, τις οποίες παρέδωσε στην... ΔΕΗ!

Ο πρόεδρος της ΔΕΗ στο Δ.Σ. του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας. Όταν αγοράζεις τρεις έδρες...

Πάντως, όσο καιρό βρισκόταν στην αντιπολίτευση, η κυβερνώσα σήμερα αριστερά ούτε ν' ακούσει δεν ήθελε για την διασύνδεση της εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Στις 19/1/2014, η Αυγή κατακεραύνωνε την εισβολή των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια, μέσα από ένα άρθρο τού Απόστολου Αλεξόπουλου με τίτλο "Επώνυμες έδρες στα πανεπιστήμια!"

Πολλοί θα πουν ότι ο θεσμός των "Επωνύμων Εδρών" είναι ένας επιτυχημένος θεσμός, εφαρμόζεται σχεδόν παντού και ότι δια μέσου αυτού μπορεί να επιτευχθεί η διασύνδεσή των Πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας. Μακάρι να ήσαν μόνο έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς ο θεσμός αυτός φαίνεται ότι είναι ένα πολυτελές περιτύλιγμα που θα σκεπάζει την επιχειρούμενη από τον εκάστοτε χρηματοδότη πολύμορφη αξιοποίηση του Πανεπιστημίου και των υποδομών του για την εξυπηρέτηση δικών του συμφερόντων. Για την προβολή και διαφήμιση ορατών ή κεκαλυμμένων σκοπών και δραστηριοτήτων. Είναι ένας πολιορκητικός κριός κατεδάφισης των γνωστικών αντικειμένων, μια κερκόπορτα για την εισβολή της διαπλοκής και της αυθαιρεσίας στα Ιδρύματα, για το βόλεμα "δικών μας" παιδιών και την ανάθεση σε στελέχη των επιχειρήσεων του ρόλου του διδάσκοντος. Είναι μια προσπάθεια προσαρμογής της Ανώτατης Εκπαίδευσης στα συμφέροντα των μονοπωλίων. Είναι λοιπόν καθήκον και υποχρέωσή μας να προστατέψουμε τα Πανεπιστήμιά μας από μια τέτοια προοπτική και εξέλιξη.


Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η πραγματική έρευνα δεν χρηματοδοτείται και δεν πρόκειται ποτέ να χρηματοδοτηθεί από επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις επενδύουν τα λεφτά τους με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Συνεπώς, δεν πρόκειται ποτέ να χρηματοδοτήσουν μια έρευνα, η οποία δεν είναι εκ προοιμίου απολύτως βέβαιο ότι θα καταλήξει σε εκμεταλλεύσιμο αποτέλεσμα. Η πραγματική έρευνα δεν γίνεται ποτέ με στόχο το κέρδος. Οι επιχειρήσεις έρχονται κατόπιν, για να εκμεταλλευτούν τα αποτελέσματα των ερευνών που κάποιοι έκαναν έτσι, είτε για το κέφι τους είτε από επιστημονική "διαστροφή". Βλέπετε, ο πραγματικός επιστήμονας είναι σαν τον πραγματικό καλλιτέχνη: δημιουργεί χωρίς υστεροβουλία, επειδή έτσι του βγαίνει.

Πιθανώς δεν έχετε ακούσει ποτέ για τον Γκόντφρεϋ Χάρολντ Χάρντυ (1877-1947). Πρόκειται για έναν βρεττανό μαθηματικό για τον οποίο η επιστήμη του ήταν όλη του η ζωή. Έζησε μόνος, δίχως να κάνει οικογένεια, απομονωμένος στο γραφείο του όπου μελετούσε διαρκώς τους αριθμούς. Μπορεί σήμερα να είναι αναγνωρισμένη η συμβολή τού Χάρντυ στην θεωρία των αριθμών και την μαθηματική ανάλυση, όμως τότε, όταν τον ρωτούσαν ποια πρακτική αξία έχουν οι μελέτες του, απαντούσε: "Απολύτως καμμία. Ποτέ μου δεν έκανα κάτι χρήσιμο. Καμμιά ανακάλυψή μου δεν έκανε και δεν πρόκειται να κάνει, άμεσα ή έμμεσα, για καλό ή για κακό, την παραμικρή διαφορά στην πρόοδο του κόσμου". Και όμως, αν δεν υπήρχαν οι μελέτες τού Χάρντυ, εσείς μάλλον δεν θα μπορούσατε να με διαβάσετε σήμερα. Και δεν θα μπορούσατε επειδή πάνω σ' αυτές τις "άχρηστες" μελέτες πάτησαν εκείνοι που έφτιαξαν το διαδίκτυο. Όπως κι εκείνοι που έφτιαξαν το email. Όπως κι εκείνοι που έφτιαξαν τις πιστωτικές κάρτες.
Ο Χάρντυ με την ομάδα κρίκετ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ο Κέυνς είχε πει ότι "αν ο Χάρντυ μελετούσε
το χρηματιστήριο μισή ώρα την ημέρα, με το ίδιο ενδιαφέρον που δείχνει για το κρίκετ, θα ήταν πάμπλουτος"
.
Για σκεφτείτε τώρα τι θα είχε συμβεί αν τότε τα πανεπιστήμια του Καίμπριτζ και της Οξφόρδης (όπου δούλευε) αξιολογούσαν τον Χάρντυ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Αν, δηλαδή, ενδιαφέρονταν όχι για την έρευνα καθ' εαυτήν αλλά για την προσδοκώμενη απόδοσή της. Και για να το πω πιο χύμα, αν του έλεγαν να ψάξει να βρει χρηματοδότη. Αφού ο ίδιος ο Χάρντυ χαρακτήριζε τις μελέτες του ως άχρηστες, ποιά εταιρεία θα βρισκόταν να τον χρηματοδοτήσει;

Ο Χάρντυ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλά όχι το μόνο. Χάρη στην χρηματοδότηση της πολιτείας κατάφεραν οι επιστήμονες να ολοκληρώσουν τον αλγόριθμο που αποτελεί την βάση στο "ψαχτήρι" της Google, μιας και δεν βρισκόταν ιδιώτης να "πετάξει" τα λεφτά του σε κάτι που τότε δεν υποσχόταν κέρδη. Κι όσο για τις φαρμακευτικές εταιρείες που υποτίθεται ότι πουλάνε ακριβά τα φάρμακά τους επειδή χρειάζονται χρήματα για έρευνα, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων φαρμάκων βασίζεται σε δουλειά που γίνεται σε πανεπιστημιακά εργαστήρια μέσω ερευνητικών προγραμμάτων που υλοποιούνται με δημόσια χρηματοδότηση.

Εν τέλει, ας έχουμε υπ' όψη μας ότι οι διάφοροι Παστέρ, Κιουρί και Αϊνστάιν άλλαξαν τον ρου την ανθρωπότητας και πέρασαν στην Ιστορία επειδή δούλεψαν για το κέφι τους. Έτσι, χωρίς λόγο. Δίχως να πρέπει να έχουν στο μυαλό τους το κέρδος αλλά μόνο την επιστήμη τους. Πηγή

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Σύγχρονος Μηδενισμός και παιδεία

του Θεόδωρου Ζιάκα*
20 + 1 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

 
Ι
1. Φεύγοντας προς την Εσπερία εγκαταλείψαμε την ελληνική παιδεία για να την αντικαταστήσουμε με τη νεωτερική. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της νεωτερικής παιδείας. Δεν έχουμε πλέον παιδεία ούτε παραδοσιακή ούτε νεωτερική.
2. Η κρίση της παιδείας είναι βασική πτυχή της γενικότερης κρίσης του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι κρίση δομική, γιατί η εστία της βρίσκεται στην αποσύνθεση του Ατόμου, του ανθρωπολογικού υποκειμένου της νεωτερικότητας.

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Το μάθημα της πολύπλοκης σκέψης

Ο Γάλλος φιλόσοφος Εντγκαρ ΜορένΤο κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του 94χρονου σήμερα Γάλλου φιλοσόφου Εντγκάρ Μορέν «Enseigner à vivre. Manifeste pour changer l’ education» (Actes Sud/Play Bac, 2014).

Ο Γάλλος φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν
Το ζήτημα της αλήθειας, που είναι το ζήτημα του λάθους, με βασάνιζε ιδιαίτερα ήδη από τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια. Εγώ δεν είχα κληρονομήσει μια κουλτούρα από την οικογένειά μου.

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Πεθαίνουμε σαν χώρα…

Δραματική εξέλιξη στο δημογραφικό  

ΘΑΝΑΣΗΣ ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΤΗΣ  

Χωριά με 0, με 10, άντε με 100 κατοίκους. Η πολυπληθέστερη ομάδα οικισμών στην Ελλάδα. Έρημα χωριά, γέροντες που πεθαίνουν μονάχοι τους, σπίτια και περιουσίες που ρημάζουν, κλειστά σχολεία, γήπεδα χορταριασμένα που περιμένουν τους νέους, οι οποίοι ποτέ δεν ήρθαν.

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

ΕΝΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΣΘΟΝΙΑ ΤΟΣΟ… ΜΑΚΡΙΑ

12 νηπιαγωγοί, 8 βοηθοί, καθηγήτρια μουσικής, καθηγήτρια γυμναστικής, λογοθεραπεύτρια, διευθύντρια, υποδιευθύντρια, οικονομική διευθύντρια, υπεύθυνη κουζίνας, δυο μαγείρισσες για 137 παιδιά. Αυτοί είναι οι αριθμοί του Klaabu kindergarten. Βρίσκεται στην Εσθονία σε μια χώρα με 1.300.000 κατοίκους. Η νηπιαγωγός Μαρία Σκορδύλη βρέθηκε εκεί στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus+ κατέγραψε εικόνες και μεταφέρει μια εκπαιδευτική πραγματικότητα που μοιάζει τόσο μακρινή για την Ελλάδα. Eδώ η ξενάγηση.
 
 

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται: από τον Celesten Freinet στο σχολείο της κοινότητας

Χαράλαμπος Μπαλτάς    
Η δυνατότητα να υποστηρίξουμε σήμερα το δημόσιο σχολείο, έναντι της κρυφής ή φανερής ιδιωτικοποίησης ή ακόμη περισσότερο έναντι της κατ’ οίκον διδασκαλίας, αποκτά ιστορική προοπτική στην ελληνική κρίση (2010 -) και την έξοδο απ’ αυτή, μέσα από την αντιπροσώπευση μιας αριστερής κυβέρνησης.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Παραμυθία και απάντηση

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ


Ζούμε σε έναν κόσμο όπου κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη ζωή μέσα από μια επίπλαστη, πέρα για πέρα ψεύτικη εικόνα, αυτή που τους προσφέρεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την καταπίνουν αμάσητη, επειδή η πραγματικότητα που ζουν δεν μπορεί να τους προσφέρει κάποια διαφορετική διέξοδο, μια κάποια χαραμάδα προς την κατανόηση του κόσμου, τον αυτοσεβασμό τους.

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Μια μέρα σε ένα σχολείο της Φινλανδίας

Συχνά ακούγεται πως το Φιλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι από τα καλύτερα του κόσμου. Τι είναι όμως αυτό που το κάνει ξεχωριστό; Πόσο διαφέρει από το δικό μας; Τι μαθήματα διδάσκονται; Δίνει ευκαιρίες στους εκπαιδευτικούς να καινοτομήσουν; Τι μέσα έχουν στη διάθεση τους; Ποιος ο ρόλος των μαθητών;