Θυμάμαι μια γελοιογραφία που δείχνει σε ένα νεκροταφείο ως επιτύμβιο επίγραμμα το «Κι εμείς αφήσαμε δουλειές στη μέση». Μπροστά στον θάνατο αναφωνούμε «ζωή σε μας» και μπροστά στην αρρώστια αναφωνούμε «πάνω απ’ όλα υγεία». Αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά απέναντι σε αυτές τις τόσο κοινές αντιδράσεις είναι πόσο διαρκεί το σοκ. Όλα μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο. Κι όμως, η ρουτίνα έχει τη δύναμη να ανασυντάσσεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Να διαγράφει την αρχική ταραχή και να μας επιστρέφει αμέριμνη στην ανοησία των καθημερινών καβγάδων. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
