Σοβαρά προβλήματα σε καθηγητές και μαθητές Την απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων στα σχολεία σχεδιάζει να ζητήσει η ιαπωνική κυβέρνηση, επειδή δημιουργούν σοβαρά προβλήματα σε καθηγητές και μαθητές. Συγκεκριμένα, το Υπουργείο Παιδείας θα ζητήσει από τις τοπικές εκπαιδευτικές αρχές να απαγορεύσουν τα κινητά στα δημοτικά και τα γυμνάσια. Το 2007, ένας 18χρονος μαθητής αυτοκτόνησε πηδώντας από την ταράτσα του σχολείου του, στο Κόμπε, επειδή τέσσερις συμμαθητές τον εκβίαζαν με ιδιωτικά του βίντεο που είχαν τραβήξει από τα κινητά τους. Η συγκεκριμένη υπόθεση είχε προκαλέσει σοκ σε όλη την Ιαπωνία, αλλά δεν είναι η μόνη περίπτωση που τα κινητά χρησιμοποιούνται για κάθε είδους παρενόχληση ή και από σχολικές συμμορίες. Βέβαια, σε μία κοινωνία, που βρίσκεται χρόνια μπροστά από τον υπόλοιπο πλανήτη στη χρήση της τεχνολογίας, το μέτρο αναμένεται να προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. «Ακόμη και όταν είμαι πεπεισμένος ότι ένα παιδί έχει κινητό, δεν μπορώ να του το πάρω γιατί μετά θα κατηγορηθώ ότι καταφεύγω στην τιμωρία», δήλωσε ένας δάσκαλος από την Οζάκα. Σύμφωνα με έρευνα του Γραφείου Εκπαίδευσης της Νομαρχίας του Τόκιο, στην οποία συμμετείχαν 11.000 μαθητές, το 33,2% των 10χρονων έχει ένα κινητό και το ποσοστό αυξάνεται στο 73,3% στα 15χρονα και στο 95,4% στα δεκαεξάχρονα.
Από άλλη έρευνα στην Οζάκα, προέκυψε ότι ένα στα έξι παιδιά στην ηλικία των 13 χρησιμοποιούν το κινητό τους πάνω από τρεις ώρες την ημέρα, ότι ένα στα έξι παιδιά στην στην ηλικία των 13 χρησιμοποιούν το κινητό τους πάνω από τρεις ώρες την ημέρα, ότι ένα στα έξι παιδιά στην ηλικία των 16, στέλνουν περισσότερα από 50 μηνύματα την ημέρα και ότι στο σπίτι τα παιδιά ξοδεύουν περισσότερο χρόνο στο κινητό τους παρά στο διάβασμα.
Στην Ιαπωνία, το κινητό δε χρησιμοποιείται μόνο για συνομιλίες ή γραπτά μηνύματα. Οι κάτοιχοι κινητών τηλεφώνων αγοράζουν εισιτήρια για λεωφορεία, τρένα ή κλείνουν ταξί, βλέπουν τηλεόραση, προγραμματίζουν διακοπές, διαβάζουν κόμικς ή μυθιστορήματα χρησιμοποιώντας το κινητό τους ενώ αντίστοιχη προσφορά υπάρχει και για πορνό, για ιστοσελίδες όπου οι άνθρωποι συναντιόνται για να σχεδιάσουν ομαδικές αυτοκτονίες αλλά και για τους ιστότοπους deai saito, όπου ενήλικες μπορούν να κλείσουν ραντεβού για ερωτική συνεύρεση με μαθήτριες επ' αμοιβή. http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4498763&ct=2
Από καταβολής κόσμου, οι διαλέξεις για τους πρωτοετείς φοιτητές Φυσικής στο Τεχνολογικό Ιδρυμα της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) παραδίδονταν σε τεράστιο αμφιθέατρο χωρίς παράθυρα, το 26-100. Ομως τώρα, καθώς οι φυσικοί σε όλη τη χώρα πιέζουν τα πανεπιστήμια να κάνουν καλύτερη δουλειά στη διδασκαλία των επιστημών, το ΜΙΤ έκανε θεαματική στροφή.
Το τμήμα Φυσικής αντικατέστησε τις μεγάλες εισαγωγικές διαλέξεις με μαθήματα σε μικρότερες αίθουσες στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερο περιθώριο για συνεργασία και αλληλεπίδραση. Επειτα από χρόνια πειραματισμών και συζητήσεων, το φθινόπωρο η αλλαγή παγιώθηκε.
Ηδη, η προσέλευση στα μαθήματα έχει αυξηθεί και τα ποσοστά των φοιτητών που κόβονται έχουν πέσει 50%. Το ΜΙΤ δεν είναι το μόνο.
Και άλλα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπως το Rensselaer Polytechnic, το North Carolina State, το University of Maryland, το University of Colorado και το Harvard αλλάζουν μεθόδους διδασκαλίας. Ερευνες έχουν δείξει ότι οι περισσότεροι φοιτητές κατανοούν τις βασικές έννοιες πολύ καλύτερα και είναι πολύ περισσότερο σε θέση να τις εφαρμόσουν αν τις διδαχθούν με ένα σύστημα που να επικεντρώνεται στους φοιτητές και να προωθεί την αλληλεπίδραση και τη συνεργασία.
«Οπως δεν μπορείς να γίνεις μαραθωνοδρόμος βλέποντας μαραθώνιο στην τηλεόραση, έτσι και στις επιστήμες δεν μπορείς απλά να βλέπεις κάποιον να κάνει διάλεξη», λέει ο Ερικ Μαζούρ, φυσικός στο Χάρβαρντ και πρωτοπόρος της νέας μεθόδου
«Το ανθρώπινο μυαλό συγκρατεί το πολύ επτά αντικείμενα ταυτόχρονα στη μνήμη εργασίας και επεξεργάζεται το πολύ τέσσερα απ αυτά», λέει ο Καρλ Βίμαν, νομπελίστας φυσικός που διευθύνει πρόγραμμα διδασκαλίας φυσικής στο University of British Columbia του Καναδά. «Ομως, ο αριθμός των καινούργιων πραγμάτων που πρέπει να επεξεργαστούν οι φοιτητές σε μία τυπική ωριαία διάλεξη είναι πολύ μεγαλύτερος. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι οι μαθητές συγκρατούν μόνο μικρό μέρος όσων τους διδάσκουμε με αυτό τον τρόπο».
Στο ΜΙΤ, τα εισαγωγικά μαθήματα στην κλασική μηχανική και τον ηλεκτρομαγνητισμό γίνονται σε αίθουσες υψηλής τεχνολογίας, στις οποίες 80 φοιτητές μοιράζονται σε 13 τραπέζια με κομπιούτερς. Αντί για μαυροπίνακες, οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με λευκούς πίνακες και οθόνες προβολής. Ο καθηγητής κυκλοφορεί στα τραπέζια με τους βοηθούς του, κάνει σύντομες περιγραφές των βασικών αρχών και παρακολουθεί τους φοιτητές να εργάζονται σε μικρές ομάδες.
Η αίθουσα βουίζει καθώς μαθητές και καθηγητές κάνουν πειράματα μαζί. «Επί σειρά ετών, θεωρείτο ότι η διδασκαλία είναι η ετοιμασία μιας πολύ καλής παράδοσης», είπε ο Πέτερ Ντουρμάσκιν, λέκτορας Φυσικής στο ΜΙΤ υπέρμαχος της νέας μεθόδου. Με τη νέα μέθοδο αυξάνεται και η προσέλευση των φοιτητών στα μαθήματα, αφού, η προσέλευση στα νέου τύπου μαθήματα συμβάλλει στην τελική βαθμολογία.
Blogger: Δείτε την επίδειξη τεχνολογίας διαδραστικού πίνακα (smart board) που υλοποιείται στο MIT.
Σχόλια ...άλλου Blogger Μπήκα στο μπλογκ σου Αντώνη, αλλά δεν μου επιτρέπει σχόλια - και δεν καταλαβαινω γιατι. Εχεις βάλει κάποιες ρυθμίσεις?
Τέλος πάντων, ήθελα να σου γράψω αυτό:
"Ναι, ειναι φανταστικός Αντώνη αυτός ο πίνακας. Τον είχα δει και σε κάποιο λινκ στο youtube. Πάντως θεωρώ οτι τον κυριότερο ρόλο πρέπει να τον έχει στην αίθουσα η ΣΧΕΣΗ διδάσκοντα-διδασκόμενου. Και με αυτή η σχέση να θεμελιώνεται η σωστή διδασκαλία. Απο κει και μετά, όλα αυτά τα ωραία θα έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Θυμασαι, τα λέγαμε και παλιότερα, ειναι καλό ο δάσκαλος να έχει πολλά και ποικιλόμορφα εφόδια που να τον διευκολύνουν να περάσει σαφέστερα κάποιες έννοιες ή ολόκληρα πλαίσια. Αλλοίμονο μόνο αν τα εφόδια αυτά τον υποκαθιστουν. Να σαι καλά Σωτος"
Δεν το δεχοταν με τίποτε.. Τέλος πάντων, στο έστειλα εδω κι όλα οκ.
Παρεπιπτόντως,
Αν θες να δεις και μια άλλη πτυχη του Σώτου, μπες εδώ:
(Στερν - Γκερλαχ, για αρκετους λόγους... Ενας απο αυτούς είναι πως ήθελα να βάλω κατι απο φυσική σε μπλογκ που δεν έχει σχέση με φυσική (αν και γι αυτό δεν ειμαι σίγουρος 100%)... Ενας άλλος είναι πως ζηλεύω αυτους που ανακαλύπτουν τις εγγενείς ιδιότητες των μικρών (αλλά σημαντικών) πραγματων
του Ζακ Ρανσιέρ, μτφρ. Δάφνη Μπουνάνου --επιστημονική επιμέλεια: Γ. Κουζέλης εκδ. Νήσος Από το κείμενο της Μαγδαληνης Τσεβρενη (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11/1/2009)
Ο σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ υποστηρίζει στο βιβλίο του «Ο αδαής δάσκαλος» ότι καμία μεταρρύθμιση, «κανένα κόμμα, καμία κυβέρνηση, κανένας στρατός, κανένα σχολείο και κανένας θεσμός» δεν πρόκειται να λύσει το εκπαιδευτικό πρόβλημα: Είναι αδύνατο, εξηγεί, να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος μεταξύ άγνοιας και επιστήμης, παιδαγωγικής πρακτικής και διδακτικής μεθόδου, αν όλες οι λύσεις προέρχονται μέσα από αυτόν τον ίδιο κύκλο.
...Ο Ζοζέφ Ζακοτό απέδειξε πως ακόμα κι ένας αγράμματος μπορεί, αν θέλει, να διδάξει γράμματα χρησιμοποιώντας τη μέθοδό του, η οποία ονομάστηκε καθολική μέθοδος.
Το ζητούμενο της καθολικής μεθόδου και η προϋπόθεσή της είναι η ισότητα, ενώ το αποτέλεσμά της είναι η πνευματική χειραφέτηση. Οι αρχές στις οποίες στηρίζεται είναι τρεις:
Ολοι οι άνθρωποι είναι ίσοι,
κάθε άνθρωπος μπορεί να διδάξει τον εαυτό του και
τα πάντα υπάρχουν στα πάντα.
Ο συνδυασμός της επιθυμίας για γνώση και της προσοχής είναι αυτό που ονομάζουμε νοημοσύνη και κατά συνέπεια δεν υπάρχει περισσότερη ή λιγότερη ευφυΐα, αλλά διαφορά στην ένταση της επιθυμίας για μάθηση: «Ο άνθρωπος είναι μια επιθυμία που υπηρετείται από μία νοημοσύνη», γράφει ο Ρανσιέρ.
«Η εκπαίδευση», γράφει ο Ρανσιέρ, «μοιάζει με την ελευθερία: Δεν χαρίζεται, κατακτάται». Ο καθένας μπορεί να είναι δάσκαλος ή μαθητής και με την εφαρμογή της καθολικής μεθόδου, ο δάσκαλος μπορεί να διδάξει ακόμα κι αυτά που αγνοεί.
«Ο αδαής δάσκαλος» είναι ένα βιβλίο που συνομιλεί με κλασικές και σύγχρονες θεωρίες τόσο για την εκπαίδευση όσο και για την πολιτική πράξη, είναι ένα ξεκάθαρα ριζοσπαστικό κείμενο με το οποίο θα συμπλεύσουν οι ονειροπόλοι, οι ρομαντικοί και οι οραματιστές. Τελικά, αυτό που χρειάζεται η παιδεία μπορεί να μην είναι μια νέα μεταρρύθμιση, αλλά άνθρωποι που θα παίζουν τον ρόλο του δασκάλου βοηθώντας τους μαθητές να καλλιεργούν και να αναπτύσσουν την επιθυμία για γνώση και την προσοχή τους, με σκοπό να μάθουν ό,τι τους ενδιαφέρει, δηλαδή, τα πάντα.
Το σχόλιο από το: http://paideia-gr.blogspot.com/2009/01/blog-post_10.html "Δείτε μια επίδειξη μιας τεχνολογίας διαδραστικού πίνακα (smart board) που έχει υλοποιηθεί στο MIT. Είναι εντυπωσιακή. Πότε θα δούμε άραγε τέτοιες εικόνες στα ελληνικά σχολεία; Ή μήπως φαντάζει επιστημονική φαντασία τύπου Star Trek? Δυστυχώς μόνο σε πολύ λίγα Ελληνικά Πανεπιστήμια (και κάποια ιδιωτικά σχολεία) υπάρχουν αντίστοιχες τεχνολογίες..."
Σχόλιο Blogger: O κόσμος έχει γίνει πολύ μικρός και πληροφορία γρήγορα φτάνει ... σ' αυτόν που θέλει να την ακούσει! Αν δε θέλει κανείς ν' ακούσει, να δει... απλά δηλώνει βαρύγδουπα ότι "έχει χαθεί ένα ακόμη τεχνολογικό τραίνο" και συνεχίζει να μη κάνει ο ίδιος τίποτα...
Το εφαρμοζόμενο στο ΜΙΤ περιβάλλον για τη διδασκαλία της Φυσικής, αυτούσιο ή σε παραλαγή του αξιοποιείται ήδη και στην Ελλάδα. Άρα δεν ισχύει το άλλοθι: "αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα".Για περισσότερες πληροφορίες-----> gutsias@gmail.com
Πόλεις που λειτουργούν χωρίς τη φυσική παρουσία ανθρώπων. Εξυπνες κοινότητες που εξυπηρετούν ηλεκτρονικά τις καθημερινές ανάγκες των πολιτών – ηλεκτρονικές συναλλαγές με υπηρεσίες, on line ενημέρωση και εξόφληση λογαριασμών, κρατήσεις, πρόσβαση σε βιβλιοθήκες και αρχεία, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, δημοψηφίσματα, προεκλογικές εκστρατείες... Πραγματικές πόλεις που «μεταφέρονται» (αναπαριστώνται) ψηφιακά στον κυβερνοχώρο και όπου οι χρήστες ενημερώνονται για τις λειτουργίες τους, συμμετέχουν σε συζητήσεις για τα κοινά, ακόμη και κατασκευάζουν ένα ψηφιακό σπίτι στην αγαπημένη τους γειτονιά (ελάχιστοι «κάτοικοι» της ψηφιακής πόλης του Αμστερνταμ ή της γαλλικής Παρτεναί μένουν πραγματικά σ’ αυτήν)... Κομμάτια της ζωής μιας πόλης ενσαρκώνονται σε ηλεκτρονικές πλατφόρμες, άνθρωποι «συναντώνται», μιλούν, ψυχαγωγούνται... Επιστήμονες του ΜΙΤ, πρόσφατα, οπτικοποίησαν την ψηφιακή δραστηριότητα της Νέας Υόρκης, όλες τις τηλεφωνικές διασυνδέσεις και τις συνομιλίες στο Ιντερνετ που τυλίγουν τη γήινη σφαίρα, σε διαφορετική ένταση στη διάρκεια της ημέρας, σαν ένα παλλόμενο πλέγμα - η «ανάσα» εκατομμυρίων πολιτών του κόσμου που ζουν μέσα από τα δίκτυα τη δική τους εικονική ζωή. Μόνο στο facebook κάθε μέρα αναρτώνται πάνω από 15 εκατομμύρια φωτογραφίες από 100 και πλέον εκατομμύρια χρήστες.
Μια αληθινή επανάσταση που μετασχηματίζει ραγδαία την κοινωνία μας. Τι επιπτώσεις στην πραγματική ζωή έχει αυτή η δεύτερη, παράλληλη ζωή, όπου είμαστε ταυτόχρονα παραγωγοί και καταναλωτές πληροφοριών (οι οποίες συγκεντρώνονται σε βάσεις δεδομένων και αναπαράγονται επ’ άπειρον – αδύνατον πια να εντοπιστούν και να διαγραφούν);
Μήπως ο αχανής και ετερόκλητος χαρακτήρας του Διαδικτύου απειλεί, όπως έχει λεχθεί (Λι Σίγκελ), την πνευματική υγεία μας;
Μήπως ο εναγκαλισμός μιας τεχνολογίας που ενθαρρύνει το μάρκετινγκ του εαυτού μας μετατρέπει σε εμπόρευμα την ιδιωτική μας ζωή;
Μήπως η ανωνυμία του μέσου διαβρώνει, φαλκιδεύει, εκφυλίζει τη γνώση;
Είναι το Ιντερνετ ένα απομονωμένο σύμπαν όπου οι άνθρωποι υπάρχουν ως φασματικές μορφές, οι οποίες παραδίδουν αμαχητί στην παγκόσμια κοινότητα την ατομικότητά τους; Ή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το Διαδίκτυο είναι η συμπύκνωση όλων των χώρων και χρόνων μαζί. Ολοι οι τόποι ακόμη και οι πιο απομεμακρυσμένοι είναι εδώ. Ενα εδώ που βρίσκεται στο παντού και στο πουθενά, στον χρόνο, αυτή ακριβώς τη στιγμή. Ο άξονας του χώρου διαλύεται μέσα στον άξονα του χρόνου.
Οι έποικοι της εικονικής πραγματικότητας ζουν βυθισμένοι μέσα σε ένα τώρα που τρεμοσβήνει ασταμάτητα δίνοντάς μας την αίσθηση μιας συνεχούς κίνησης. Κινούμαστε άραγε πραγματικά ή περιστρεφόμαστε γύρω από την ίδια θέση; Γύρω από ένα παρόν χωρίς βαρύτητα, που επιπλέει αλλά δεν ανέρχεται, κινείται αλλά δεν προχωρεί; Πιστεύουμε ότι πηγαίνουμε παντού αλλά δεν πηγαίνουμε πουθενά. Η αύξηση των επικοινωνιακών μέσων έχει εξαφανίσει τον τελικό προορισμό. Η στιγμή εκρήγνυται και διασκορπίζεται. Εχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας;
Η Θεωρία της Σχετικότητας αρέσει σε όλους,κι ας μην την καταλαβαίνουν,όπως εύστοχα σημείωνε ο ίδιος ο Αϊνστάιν. Η Θεωρία της Εξέλιξης όμως,παρ΄ ό,τι απλούστατη,συνάντησε και συναντά ακόμη μεγάλες αντιστάσεις στην ανθρώπινη συνείδηση...ΟΑϊνστάιν με τη γνωστή αφοπλιστική ειλικρίνειά του αναρωτήθηκε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στους «Νew Υork Τimes» το 1942: «Πώς συμβαίνει κανείς να μη με καταλαβαίνει αλλά σε όλους να αρέσω;». Ο μεγάλος φυσικός δεν ήταν μακριά από την αλήθεια: πόσοι μπορούν να ισχυριστούν ότι γνωρίζουν σε βάθος τη θεωρία της σχετικότητας; Παρ΄ όλα αυτά η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων την αποδέχεται ως ορθή. Στον αντίποδα βρίσκεται η θεωρία του Δαρβίνου, η σχετική απλότητα (δεν περιλαμβάνει «σκληρά» μαθηματικά ούτε ακαταλαβίστικη ορολογία!) της οποίας θα έπρεπε να την έχει καταστήσει κατανοητή και αποδεκτή. Και όμως! Τα ποσοστά αποδοχής της σε ορισμένα σημεία του πλανήτη είναι κάτω του 50%, ενώ ακόμη και μεταξύ βιολόγων υπάρχουν πολλές παρανοήσεις σχετικά με το περιεχόμενο της εξελικτικής θεωρίας. Συνέχεια του άρθρου από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Tο Βατικανό αναδιαμόρφωσε τις κατηγορίες που είχε απευθύνει στον Γαλιλαίο, χαρακτηρίζοντας τον «άνθρωπο του πνεύματος», λίγο πριν το έτος εορτασμού της Αστρονομίας, όπως ορίστηκε από τον ΟΗΕ.
Ο πάπας Βενέδικτος απένειμε τα εύσημα στον Ιταλό αστρονόμο και φυσικό, δηλώνοντας ότι αυτός και άλλοι επιστήμονες βοήθησαν τους πιστούς να κατανοήσουν τα έργα του Κυρίου. Το Μάιο, διάφοροι αξιωματούχοι του Βατικανού θα συμμετέχουν σε διεθνές συνέδριο με θέμα την επανεξέταση των σχέσεων με το Γαλιλαίο, ενώ κάποιοι αναφέρουν ότι θα έπρεπε να ονομαστεί «πατέρας» του διαλόγου ανάμεσα στην πίστη και την αιτία.
Πρόκειται για μια αξιοπρόσεκτη στροφή απόψεων απέναντι στον επιστήμονα που κατασκεύασε το πρώτο τηλεσκόππιο και το χρησιμοποίησε για τη συγκέντρωση αποδείξεων περιστροφής της Γης γύρω από τον Ήλιο, αντίθετα με τις πεποιθήσεις της εκκλησίας ότι η Γη βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος.
Η εκκλησία αποκήρυξε τη θεωρία του Γαλιλαίου ως επικίνδυνη για την πίστη, δικάζοντας τον ως αιρετικό και καταδικάζοντας τον σε ισόβια φυλάκιση το 1633, ποινή που μετατράπηκε αργότερα σε κατ' οίκον περιορισμό. Ήδη το 1992, ο πάπας Ιωάννης - Παύλος Β' είχε δηλώσει ότι η απόφαση εναντίον του Γαλιλαίου ήταν αποτέλεσμα «τραγική αμοιβαίας παρεξήγησης».
Όπως φάνηκε ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό. Τον περασμένο Ιανουάριο, ο πάπας Βενέδικτος ακύρωσε ομιλία του σε ιταλικό πανεπιστήμιο, μετά από δηλώσεις καθηγητών που παρουσίαζαν τον πάπα ως θρησκευτική προσωπικότητα αντίθετη στην επιστήμη.
Το έτος αστρονομίας φαίνεται ότι δίνει στο Βατικανό μια νέα αφορμή για τη διευθέτηση του ζητήματος. Σε αυτή την προσπάθεια, αξιωματούχοι τονίζουν την πίστη του Γαλιλαίου και τη συμβολή του στην επιστήμη, θέλοντας να δείξουν ότι το ένα δεν ακυρώνει το άλλο.
Ωστόσο, η ταύτιση απόψεων Βατικανού - Γαλιλαίου έχει, όπως φαίνεται, τα όρια της, αφού τα σχέδια κατασκευής αγάλματος του Γαλιλαίου σε περίοπτη θέση στο Βατικανό, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ εξαιτίας αντιδράσεων αξιωματούχων του κρατιδίου. http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_24/12/2008_261448
Σοβαρά προβλήματα σε καθηγητές και μαθητές
