Προς το νέο μοντέλο κοινωνίας

Δύο «αναχρονισμοί»: Οι όροι «πατέρας/μητέρα» και ο ομοιογενής εθνικά πληθυσμός της Ελλάδας.

του Γιώργου Πατέλη

Την περασμένη εβδομάδα συνέβησαν δύο γεγονότα που έχουν τις ρίζες τους στη μεταμοντέρνα αντίληψη περί κοινωνίας, ατόμου και δικαιωμάτων. Το πρώτο ήταν ότι η γαλλική κυβέρνηση απεφάνθη ότι πλέον δεν θα υπάρχει η ιδιότητα «πατέρας» και «μητέρα» στα διάφορα πιστοποιητικά και επίσημα έγγραφα του γαλλικού κράτους: εφεξής οι γονείς θα δηλώνονται με την ιδιότητα «γονέας 1» και «γονέας 2». Αυτό γίνεται τάχα για να προστατευτούν τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών που επιθυμούν να έχουν παιδί και καταπιέζονται ή δεν μπορούν να προσδιορίσουν ποιος είναι ο πατέρας και ποιος η μητέρα του παιδιού. Για να απαλειφθεί λοιπόν αυτή η «αδικία», για να κατοχυρωθεί το δικαίωμά τους, θα καταργηθεί για την υπόλοιπη πλειοψηφία το «αναχρονιστικό» πατέρας και μητέρα.

Η κλασική παιδεία αντεπιτίθεται στην Ιταλία

Δημήτρης Δεληολάνης

Το Νοέμβριο του 2013, όταν η κρίση χτυπούσε σκληρά όλη τη νότια Ευρώπη, ο Ιταλός οικονομολόγος Αντρέα Ικίνο έγραψε στην Corriere della Sera ένα άρθρο για τα αίτια της κρίσης στην Ιταλία. Κατά τον νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο, στην πρώτη θέση των κατηγορουμένων ήταν το κλασικό λύκειο. Το οποίο, κατά την άποψη του, επικεντρωνόταν, σε «περιττές γνώσεις, όπως τα αρχαία ελληνικά», και διοχέτευε μια «ανώφελη παιδεία», που είχε ως βάση της τις ανθρωπιστικές επιστήμες «καθόλου χρήσιμες στο βιογραφικό του νέου που θέλει να κάνει την είσοδο του στο κόσμο της εργασίας». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

«Γονέας 1 & 2» και μεταμοντέρνος φασισμός

Νέα κατορθώματα των ελίτ του ξοφλημένου δυτικού πολιτισμού.

Πολύ πλάκα πέφτει αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο για την πρόθεση της κυβέρνησης Μακρόν να αντικαταστήσει στα επίσημα σχολικά έγγραφα τους όρους «μητέρα» και «πατέρας» με τους όρους «γονέας 1» και «γονέας 2».

Richard P. Feynman - Ένας τυραννόσαυρος στο παράθυρο

Στο σπίτι είχαμε μια εγκυκλοπαίδεια Britannica, και από τότε που ήμουν ακόμη πολύ μικρός [ο πατέρας μου] συνήθιζε να με καθίζει στα γόνατα του και να μου διαβάζει διάφορα κείμενα από αυτή.

Ας πούμε πως διαβάζαμε για τους δεινόσαυρους και ότι έλεγε για τους βροντόσαυρους ή για τον τυραννόσαυρο κάτι σαν «αυτό το τέρας έχει 7 μέτρα ύφος, και το κεφάλι του 2 μέτρα πλάτος», καταλαβαίνετε· σε εκείνο το σημείο, ο πατέρας μου θα σταματούσε και θα έλεγε:

Για πάντα μαζί. Ένα υπέροχο animation για τη φιλία

Σε κάποιο πολύ μακρινό, απροσδιόριστο σημείο του μέλλοντος μας, σε κάποιον γαλαξία αμέτρητα έτη φωτός μακριά, δύο ρομποτάκια είναι φυλακισμένα στο βρώμικο εργοτάξιο ενός τρένου. Δεμένα με αλυσίδες δεν μπορούν να τρέξουν να γλιτώσουν, ενώ παρακολουθούνται ένα κάτι κακιασμένα, άγρια μηχανάκια που βλέπουν τα πάντα και καραδωκούν με όπλα και σφαίρες.

Μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουν ότι μαζί θα τα καταφέρουν να ελευθερωθούν. Το πιο γενναίο από τα δύο αναλαμβάνει δράση και με την πονηριά και το θάρρος τους καταφέρνει να απεγκλωβίσει το ίδιο και το φιλαράκι του, δείχνοντας τον δρόμο με ασφάλεια μέχρι την οροφή του τρένου.

Εκεί όμως οι φρουροί τους προλαβαίνουν και τους πυροβολούν με αποτέλεσμα το μικρό ρομποτάκι να χάσει το χεράκι του στην ανταλλαγή πυρών. Ένα ακόμα υπέροχο ταινιάκι μικρού μήκους, στα πλαίσια του νέου πρότζεκτ της Pixar με την ονομασία "SparkShortrs" έρχεται να αποτελέσει μία συγκινητική ωδή στην πιο τρυφερή μορφή της φιλίας. Αυτής που δεν σπάει, δεν κλονίζεται, δεν συμβιβάζεται, δεν επηρεάζεται, δεν χαλάει.

Το "Smash and Grab" είναι ένα υπέροχο animation για τους πιο πολύτιμους ανθρώπους στη ζωή μας. Τους καλύτερους μας φίλους που θα είναι εκεί ό,τι κι αν γίνει.

ΠΗΓΗ