Αποκτάς φίλους όταν εσύ είσαι φίλος

Καραποστόλης Βασίλης Όταν τα χρήματα λιγοστεύουν, ο κόσμος φαίνεται σαν να απομακρύνεται απ’ όποιον ζημιώθηκε. Δεν μπορεί πια ο παθών ν’ απλώσει το χέρι του και να πάρει ό,τι τερπνό λαμποκοπούσε πάνω στο δίσκο της ζωής. Απρόσιτα γι’ αυτόν τα ωραία πράγματα. Τι κρίμα! Τι του μένει λοιπόν; Ίσως μερικοί κοντινοί του, κάποιοι που θα μπορούσαν να τον παρηγορήσουν για τις απώλειες. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ώστε έτσι. Τώρα που χάθηκαν τα λεφτά, η φιλία ξαναγίνεται περιζήτητη. Ολοένα και πιο έντονα σήμερα εκδηλώνεται η ανάγκη για μια παρουσία ζεστή, ανθρώπινη, χάρη στην οποία οι στερημένοι θα έπαυαν να νιώθουν πως είναι ολομόναχοι. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Αυτοί που στριμώχνονται οικονομικά, είχαν συνηθίσει να βλέπουν το κάθε τι γύρω τους σαν ένα στοιχείο που περιλαμβανόταν στην ατομική περιουσία τους.
Είχαν τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, και μαζί μ’ αυτά και κάποιους οικείους, οι οποίοι προσέθεταν με τα προσόντα τους στην συνολική αξία των ατομικών υπαρχόντων. Τους αποκαλούσαν συγκαταβατικά φίλους, στην πραγματικότητα όμως ήταν πρόσωπα που χρησιμοποιούνταν σύμφωνα με τις επιδιώξεις, ή και τις διαθέσεις του άλλου μέρους.
Έτσι, ένας γενικά εύθυμος άνθρωπος επιλεγόταν για τη βραδιά στη διάρκεια της οποίας θα θέλαμε να ξεδώσουμε λίγο. Τον καλούσαμε να μας συντροφεύσει επειδή θα απέδιδε αυτά που υπολογίζαμε πως θα ήταν ικανός να αποδώσει: τα αστεία του, οι διηγήσεις του, το μπρίο του, ήταν ό,τι μας χρειαζόταν για τη δεδομένη περίσταση. Αν η διάθεσή μας ήταν διαφορετική, υπήρχε πάντα η δυνατότητα να μας εξυπηρετήσει ένα άλλο άτομο κατά παραγγελίαν «συντονισμένο» μαζί μας.

Αντιμέτωποι με τον καθρέπτη

Για τις πιο εξομολογητικές μας στιγμές υπήρχε ο εχέμυθος, για τις πιο γκρινιάρικες κατά τρίτων ένας μουτρωμένος που θα μας σιγοντάριζε. Ανάλογα με το κέφι μας πίναμε ζαχαρωμένα ή στυφά ποτά, έχοντας για παρέα μας έναν όμοιό μας πρόθυμο να τσουγκρίσει το ποτήρι του με το δικό μας και να πει λόγια που θα ήταν η ηχώ της φωνής μας.
Ουδείς, βέβαια, δικαιούται να το ονομάσει αυτό φιλία. Πέστε το αλληλοχρησιμοποίηση προσωπικών ιδιοτήτων, αμοιβαία παροχή υπηρεσιών, φιλία πάντως δεν ήταν, εάν με τον όρο αυτό εννοούμε ένα δεσμό όπου δεν μετρά τι "έχει" κανείς, αλλά τι "είναι". Ποιος είναι πραγματικά αυτός τον οποίο συναντώ, με τον οποίο μ’ αρέσει να συζητώ, να συντρώγω, να πηγαίνω εκδρομές και να χαιρετίζω με το ίδιο αίσθημα ένα τοπίο ή ένα δειλινό; Ο κόμπος βρίσκεται ακριβώς εδώ, στη λέξη: "ίδιο".
Είναι γεγονός ότι πολλοί βιάζονταν να βρουν σ’ ένα άλλο πρόσωπο τα ίδια που εκείνοι ένιωθαν και σκέπτονταν. Ο άλλος προοριζόταν για καθρεφτάκι. Το είχες στην τσέπη σου, το έβγαζες και κοιτούσες τον εαυτό σου. Έτσι εμφανιζόταν ο φίλος. Ήταν ένα γυάλινο πλάσμα όπου πάνω του μπορούσε κανείς να αντικρίσει τα ελαττώματα και τα προτερήματά του και ν’ αναπαυθεί με τη σκέψη ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα και η αλήθεια του. Δεν θα άλλαζε, διότι δεν υπήρχε λόγος για ν’ αλλάξει. Αφού ο σωσίας μου δέχεται να τον θεωρώ σωσία μου, θα έχω πάντα ένα καταφύγιο όπου θα τοποθετώ την αξία μου ή και την αναξιότητά μου, χωρίς να χρειάζεται καμιά αναθεώρηση.

Εγχειρίδιο φιλίας με κόστος

Πόση πλήξη έφερναν στους μεταγενέστερους εκείνες οι υποδείξεις μιας περασμένης εποχής για διόρθωση του χαρακτήρα μα»! Ηχούσαν πολύ αυστηρές, πολύ επίπονες. Έμοιαζε τόσο απωθητικό για έναν άνθρωπο που εργαζόταν καθημερινά για να κερδίσει την ζωή του να του λένε πως επιβαλλόταν να εργαστεί επιπλέον, αν και με άλλον τρόπο, εάν ήθελε η ζωή του να είναι πραγματικά πλουσιότερη.
Έπρεπε να είχε και φίλους. Κάποιους που θα συμμετείχαν στις ευτυχέστερες μέρες του, αλλά και στις θλίψεις του και τους κατατρεγμούς. Για να βρει αυτούς τους εταίρους προϋπόθεση ήταν να διαθέσει χρόνο και ενέργεια. Με το ψάξιμο, με τη μελέτη της συμπεριφοράς και, κυρίως, με την τόλμη που απαιτείται ώστε τα λόγια να βγαίνουν με ειλικρίνεια, ο πολύτιμος άγνωστος θα ανασυρόταν μέσα από τη μάζα και θα γινόταν στο εξής σταθερός συνοδοιπόρος.
Ποιός, όμως, μπορούσε να επιδοθεί σ’ αυτήν την αναζήτηση; Μέσα στις λίγες δεκαετίες που προηγήθηκαν της σημερινής καθίζησης, όλες οι ανθρώπινες δυνάμεις απορροφήθηκαν από την εργασία που αγοράζει αντικείμενα, έτσι που και για την φιλία (όπως άλλωστε και για τον έρωτα) ίσχυε ένα είδος εξαγοράς: πλήρωνε κάποιος με τα μέτρια αισθήματά του για να έχει μέτριες σχέσεις.
Το παραπάνω τού κόστιζε πολύ: δεν μπορούσε να ξανοίγεται σε μακρές συζητήσεις, να σκαλίζει ζητήματα, να εξετάζει τις απόψεις του άλλου, να εγκαταλείπει τις δικές του και να χαίρεται που μ’ αυτόν τον συνομιλητή, παρ’ όλο που σε κάτι διαφέρει, σε κάτι πιο σημαντικό συγγενεύει. Το να βρίσκει κανείς τη χαρά του όμοιου μέσα στο ανόμοιο είναι η πεμπτουσία της φιλίας.
Δεν πρόκειται όμως ποτέ για "ανακάλυψη". Δεν ανακαλύπτει κανείς έναν φίλο, όπως ένα κοράλλι στον θαλάσσιο βυθό. Ούτε, όμως, και τον πιάνει με κάποια απόχη, όπως το συνιστούσαν –και το επαναφέρουν και στις μέρες μας– εκείνα τα βιβλιαράκια-συνταγολόγια του ’70 και του ’80 με τη μεγάλη κυκλοφορία: "πώς να κάνετε φίλους". Στο ίδιο σπορ καλούνται και σήμερα οι έχοντες ανάγκη. Δίδονται οδηγίες σε μονόχνωτους, σε αβοήθητους, σε μελαγχολικούς, σε επαγγελματικά υποβιβασμένους. Το μόνο που παραλείπεται να ειπωθεί είναι και το μόνο ουσιώδες: ότι ο μοναδικός τρόπος για ν’ αποκτήσετε φίλο είναι να μπείτε στον κόπο να γίνετε φίλος.

Έχουμε ακόμη ανάγκη από… Γαλιλαίους;

Του Αντώνη Δαρζέντα

Δύο πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις έχουν απασχολήσει τον τελευταίο καιρό την παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα. Η διάσημη J. K. Rowling συγγραφέας του περίφημου Harry Potter βρέθηκε σε διασταυρούμενα πυρά όταν υποστήριξε την Maya Forstater μια γυναίκα που έχασε τη δουλειά της εξαιτίας σχολίων που είχε κάνει στο Τwitter για τους διεμφυλικούς.

Η Maya απολύθηκε από το Center for Global Development στο Λονδίνο μετά από σχόλια στο Twitter γύρω από τα σχέδια της Αγγλικής κυβέρνησης ως προς το να αφήσει τα άτομα ελεύθερα να αυτοπροσδιορίζουν το γένος τους. Η Maya έγραψε πως δεν πιστεύει πως οι τρανς γυναίκες είναι άντρες ακόμα και εάν έχουν υποστεί επέμβαση, όσο και αν τις θεωρεί ο νόμος γυναίκες. Παρότι η θέση της Maya στο ίδρυμα που δούλευε ήταν άσχετη με τέτοια θέματα ως οικονομολόγος, το ίδρυμα την απέλυσε αλλά και το δικαστήριο που προσέφυγε δικαίωσε τον εργοδότη λέγοντας πως "οι απόψεις δεν προστατεύονται ως φιλοσοφικές πεποιθήσεις και είναι ασύμβατες με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα βασικά δικαιώματα των υπολοίπων".

Η J. K Rowling έγραψε στο Twitter "Ντύσου όπως θέλεις, πες τον εαυτό σου όπως θες, κοιμήσου με όποιον θες. Αλλά το να απολύεις γυναίκες επειδή ισχυρίστηκαν ότι το φύλο είναι αλήθεια;;; "
Την ίδια στιγμή στην Αυστραλιανή Βικτώρια η Susan Crockford απολύεται από το Πανεπιστήμιο που διδάσκει στην Αυστραλία. Η Susan είναι Βιολόγος - Ζωολόγος ειδικός στις πολικές αρκούδες. Εδώ και χρόνια ασχολείται με τον πληθυσμό τους και γράφει πως παρά την κλιματική αλλαγή, ο πληθυσμός τους αυξάνει παρά τις περί του αντίθετου πεποιθήσεις.

Κάποιοι συνάδελφοι τους την αντικρούουν και υπάρχει ένα σοβαρό επιστημονικό debate. Ως εδώ όλα καλά. Δεν είναι κακή η διαφωνία, ούτε είναι η πρώτη φορά που υπάρχει μεταξύ επιστημόνων. Ωστόσο το τέλος της ακαδημαϊκής της καριέρας ήρθε όταν τόλμησε να αμφισβητήσει ένα ντοκιμαντέρ με σχολιαστή τον τρομερό Richard Attenborough όπου έδειχνε ένα κοπάδι θαλάσσιων ίππων να κατακρημνίζεται σε έναν γκρεμό. Το ντοκιμαντέρ ισχυριζόταν πως αυτό έγινε εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Ωστόσο η Susan Crockford έγραψε πως κατάλαβε που είναι το μέρος. Και διατύπωσε την άποψη πως στην οι θαλάσσιοι ίπποι δεν αυτοκτονούσαν εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, αλλά στην πραγματικότητα τους κυνηγούσαν πολικές αρκούδες. Και πράγματι. Δόθηκαν στην δημοσιότητα επιπλέον πλάνα και ο ισχυρισμός της ήταν αληθής. Σε αυτά φαίνεται πεντακάθαρα ότι οι θαλάσσιοι ίπποι πηγαίνουν προς τον γκρεμό κυνηγημένοι από πολικές αρκούδες. Μάλιστα η παραγωγή και προς τιμήν της, άλλαξε το σενάριο και επαναδιατύπωσε τη σκηνή. Ωστόσο η Susan στοχοποιήθηκε ως αρνητής της κλιματικής αλλαγής. Και ήρθε η απόλυση της.

Τα δύο παραπάνω περιστατικά αν και κάπως διαφορετικά έχουν ανάψει την συζήτηση στη Δύση για την πολιτική ορθότητα, τα όρια της, την ελευθερία του λόγου και την Ακαδημαϊκή ελευθερία.

Παρά την κοινή μας πεποίθηση πως η Δύση είναι ένας πυρήνας ελεύθερης σκέψης και δημιουργίας  σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς κάποιοι πληρώνουν ισχυρό τίμημα ακόμα για τις απόψεις τους.

Έχουμε άραγε ακόμα ανάγκη από Γαλιλαίους που να αναφωνήσουν «κι όμως γυρίζει»;
=========
ΠΗΓΗ
===================

• ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

• Η κλιματική αλλαγή ως new age θρησκεία

• Στ. Αλεξανδρής : Κλιματική υστερία με οικονομικά συμφέροντα

• Ρούσβελτ, Χίτλερ, Θάτσερ και Κλιματική Αλλαγή - Η εργαλειοποίηση της φύσης από την πολιτική

• Κλιματική Αλλαγή: Πως ένα φυσικό φαινόμενο μετατράπηκε σε απάτη

• Αποτυχία οι ΑΠΕ: Η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου από φτωχούς σε πλούσιους. Δεν πάει άλλο. Είπε ο Πρωθυπουργός του Βρανδεμβούργου.

• ...η αποκάλυψη της απάτης των ΑΠΕ

   

Περί ..παιδείας...

Σπουδάζουν και … προκοπή δε βλέπουν: Τελευταία η Ελλάδα στην απασχόληση πτυχιούχων

Σχεδόν το 50% των αποφοίτων πανεπιστημίων στην Ελλάδα δεν μπορεί να βρει δουλειά, με αποτέλεσμα η χώρα μας να κατατάσσεται τελευταία στον κατάλογο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την αξιοποίηση των νέων πτυχιούχων ηλικίας 20-34 ετών.Η κατάσταση αυτή, όπως καταγράφεται στις επίσημες στατιστικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι σαφώς ο καθοριστικός παράγοντας για την έξαρση του Ελληνικού brain drain.
Με βάση τα πορίσματα που προκύπτουν από τις έρευνες της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Στατιστικής, Eurostat, η Ελλάδα αξιοποιεί το 59% των πτυχιούχων της – το χειρότερο ποσοστό της ΕΕ.
Κάτω από την Ελλάδα υπάρχει μόνον η Βόρεια Μακεδονία που ερευνάται ως χώρα με ευρωπαϊκή προοπτική, παρά το πρόσφατο πάγωμα του ενταξιακού διαλόγου.
Επίσης άλλα μη μέλη της ΕΕ που ερευνώνται είναι η Σερβία που αξιοποιεί ωστόσο το 68,9% των πτυχιούχων της καθώς και η Τουρκία, με ποσοστό αξιοποίησης νέων επιστημόνων 64,2%.
Αμέσως πιο πάνω από την Ελλάδα βρίσκεται η Ιταλία με ποσοστό αξιοποίησης 62,8%.
Οι χώρες με το υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης των προσφάτως αποφοιτησάντων πτυχιούχων είναι:

• Μάλτα (90,4%),
• Ολλανδία(89,2%),
• Γερμανία (88,7%).

Χειρότερη είναι η κατάσταση στη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Βουλγαρία, την Κροατία και την Ισπανία, αφού περίπου το 30% των πρόσφατων αποφοίτων δεν έχουν δουλειά μετά την αποφοίτησή τους.
Στη Βρετανία το 14,9% των αποφοίτων δεν μπορούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας μετά την αποφοίτησή τους.
HJ με πληροφορίες από ec.europa.eu/eurostat
ΠΗΓΗ

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

===============

«Διασκεδάζουμε όλοι στην κηδεία»

Ανερμήνευτη, σωστό αίνιγμα, η παθητικότητά μας των σημερινών Ελληνώνυμων για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στο (ακόμα ή περίπου) κοινό μας σπίτι. Θυμίζω:
Επίσημη «Ανεξάρτητη Αρχή» ανακοινώνει ότι «μεγάλη μερίδα» παιδιών (δεν λέει αριθμό ούτε ποσοστό) τελειώνουν το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο (εννέα χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης) χωρίς να έχουν μάθει ανάγνωση και γραφή – είναι παιδιά «λειτουργικώς αναλφάβητα». Εχουν προαχθεί από τάξη σε τάξη και από τη «στοιχειώδη» στη «μέση εκπαίδευση» χωρίς να μπορούν, τα δύστυχα, ούτε να διαβάζουν, ούτε να γράφουν. Η είδηση δημοσιεύεται πρωτοσέλιδη («Κ» 13.9.2019), αλλά αντίδραση καμιά – «δεν κουνιέται φύλλο». Κανένας σχολιασμός από τους πολιτικά υπεύθυνους για την εκπαίδευση, απόλυτη σιγή και αδιαφορία από τα πανεπιστήμια, άφωνοι οι λαλίστατοι συνδικαλιστές. Θέμα ζωής ή θανάτου για την ελληνική κοινωνία, και τα αντανακλαστικά μας νεκρωμένα.
Δεύτερο σύμπτωμα παθητικότητας που βεβαιώνει ανενεργά τα αισθητήρια, νεκρωμένο το ένστικτο αυτοσυντήρησης: η αγλωσσία, ο πρωτογονισμός της εκφραστικής. Στα δυσαρίθμητα τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα η ελληνική γλώσσα κατακρεουργείται ατιμωτικά, βιάζεται, εξαθλιώνεται, και κανένας ποτέ δεν επεμβαίνει. Δεν υπάρχει έλεγχος, ούτε καν δειγματοληπτικός για εκφοβισμό – η γλώσσα υποβαθμίζεται αδιάντροπα από πρωθυπουργούς και κορυφαίους των θεσμών, ο πρωτογονισμός διαχέεται σαν αυτονόητος ως την έσχατη πτυχή του δημόσιου βίου. Η αγραμματοσύνη περιθωριοποιεί τη διαχρονική γλωσσική περιουσία αιώνων, εκχυδαΐζει τον δημόσιο βίο.
Τρίτο, παμμέγιστο σκάνδαλο συλλογικής παθητικότητας, σύμπτωμα επιθανάτιας νάρκης: Η αφελέστατη, βοσκηματώδης ανοχή ή η εμφανέστατα εξαγορασμένη συνέργεια στην προγραμματική αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων του ελλαδικού πληθυσμού. Ολοι οι Ελληνώνυμοι, κάποια χρόνια τώρα, κάθε μέρα, βλέπουμε και ακούμε στα Δελτία Ειδήσεων το σταθερό θέαμα και δράμα χιλιάδων, πολλών εκατοντάδων χιλιάδων, αρχικά κατατρεγμένων και τώρα πια κυρίως βουλιμικών ανθρώπων, λιμασμένων για τον ηδονικό «πολιτισμό» της «ελευθερίας των Αγορών» να φτάνουν παράνομα στις ακτές μας.
Ευαίσθητος ο Ελληνας συγκινήθηκε με τους πρώτους πρόσφυγες, τους φυγάδες από τον αγοραίων σκοπιμοτήτων πόλεμο, το ρήμαγμα της ζωής και τη σφαγή. Εμπειροι της προσφυγιάς και του διωγμού, βγήκαμε στους δρόμους να μοιραστούμε την μπουκιά μας με αλλόγλωσσους και αλλόπιστους φυγάδες από τη συμφορά. Σύντομα όμως στους φυγάδες προστέθηκαν τα σμήνη των λαθραίων, που η Τουρκία τους κρατάει ενέχυρο εκβιασμών, ντοπαρισμένους από τη λιγούρα για το πέρασμα στον «παράδεισο» του Βίζεγκραντ.
Ωσάν να μη βλέπουμε πια οι Ελληνες, να μην αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι που παίζεται. Ποιοι τώρα καταφθάνουν, κατά χιλιάδες, με τη μεσολάβηση χρυσοπληρωμένων δουλεμπόρων, στις ακτές των ελληνικών νησιών. Τους υποδέχονται έμμισθοι υπάλληλοι του ελλαδικού κράτους και μισθοφόροι ατζέντηδες «μη κυβερνητικών οργανώσεων», δηλαδή ιδιώτες που επίσημα, δίχως προσχήματα, πρακτορεύουν συμφέροντα: τουρκικών υπηρεσιών ή του οργανωμένου δουλεμπορίου.
Οταν στα ελληνικά (ακόμα) νησιά ο αριθμός των εισβολέων ξεπερνάει για κάποιο διάστημα τον αριθμό των μόνιμων κατοίκων, τότε ναυλώνονται πλοία «της γραμμής» (με χρήματα του λεηλατημένου από τη φορολόγηση πολίτη) για να μεταφερθούν οι εισβολείς στην «ενδοχώρα». Με ταχύτητα απίστευτη ετοιμάζονται οικισμοί, που παρόμοιους δεν γνώρισε ποτέ η εμπειρία Ελλήνων σεισμοπαθών, πυροπαθών, πλημμυροπαθών. Και η πελώρια απορία είναι, γιατί; Γιατί τόση εξευτελιστική χαμέρπεια σε αυτό το κράτος, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, όποιος κι αν εισπράττει τη χαμέρπεια. Ποιος λογαριάζεται αφεντικό και τον υπακούνε τυφλά τόσο η «πρώτη φορά Αριστερά» όσο και η «προοδευτική» στον μηδενισμό της Δεξιά;
Ανεξήγητος εφησυχασμός συνοδεύει και την κατεστημένη πια αβελτηρία, ενδημική και αυτονόητη συνολικά στους «προοδευτικούς» κύκλους. Αβελτηρία σημαίνει: νωθρότητα, οκνηρία της σκέψης, μωρία, ηλιθιότητα. Γεννάει την αβελτηρία ο δογματισμός, και δογματισμός είναι το ηδονικό αφιόνι για την ανεπάγγελτη, δίχως ελπίδα ή προοπτικές νεολαία. Με το αφιόνι του δογματισμού της όποιας μπαγιάτικης ιστορικο-υλιστικής κονσέρβας, Αριστερής τάχα ή τάχα «προοδευτικής» Δεξιάς, κάποια νεολαία βαυκαλίζεται ότι έχει «πεποιθήσεις». Λογαριάζει την ψυχολογική εγκύστωση στο Τίποτα σαν προνομία συστράτευσης στις «προοδευτικές δυνάμεις».
Πατρίδα, Ιστορία, κοινωνία - κοινότητα, σημαία, Γιορτή, κοινό όραμα, όλα αυτά, τα «ανοιχτά μυαλά» οφείλουν να τα χλευάζουν. Ακόμα και η αναισχυντία δικαιώνεται από την «προοδευτική» διαμαρτυρία. Τα κορίτσια της Νέας Φιλαδέλφειας καμάρωναν σαν άδειες ψυχές, μόνο για να χλευάσουν το συμβατικό Τίποτα της εθνικής γιορτής, το Τίποτα που παρελαύνει σαρκώνοντας το κενό και την άγνοια. Ενας δάσκαλος παλιός (που θα πει: πολύ ατίθασος στον συμβιβασμό) μπροστά στην «προοδευτική» αναισχυντία που βεβήλωνε τη γιορτή της πατρίδας, απλώς, με ευγένεια και σεβασμό, θα έβγαζε σιωπηρά το καπέλο του. Οπως όταν περνάει από μπροστά μας ένα φέρετρο, σε κηδεία.
Το παιχνίδι έχει τελειώσει, είναι οριστικά χαμένο. Η Ιστορία θα διασώσει, ίσως, κάποια εικόνα της νεκροπομπής. Σηκώνουν το φέρετρο οι αυτουργοί της εκφερόμενης νέκρας, οι πρόσφατοι: Κεραμέως, Γαβρόγλου, Αρβανιτόπουλος, Βερυβάκης. Πλαισιώνουν, όλοι όσοι ασέλγησαν στο σημερινό πτώμα, συνειδητοί «προοδευτικοί» ή τυχάρπαστες μετριότητες.
Είκοσι οχτώ υπουργοί Παιδείας, σε σαράντα τέσσερα χρόνια. Ετοίμασαν την ασχημοσύνη των κοριτσιών της Νέας Φιλαδέλφειας.
ΠΗΓΗ
==============================

• Άρθρο στην ΕΕΦ

Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται στο σχολείο, δεν έχουν υπομονή και απογοητεύονται εύκολα;

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Τεχνολογία

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν

“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούει όχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο

“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής.

Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν, αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.

Ατέλειωτη διασκέδαση

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδεύεται όμως μέσα από τη δουλειά.

Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση.

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εάν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εάν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εάν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!

Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
Κάντε τους έκπληξη τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.

Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.
Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγιή

Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
Σκεφτείτε τι είναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.
Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα

Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό
Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.
Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

_______________________

    ~ Victoria Prooday

   Πηγή:   yourot.com , paediatrica.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
==================

• Τα κινητά τηλέφωνα μειώνουν την νοητική επίδοση ακόμα κι όταν είναι απενεργοποιημένα, σύμφωνα με έρευνα

Πόσο συχνά ελέγχουμε το κινητό μας τηλέφωνο; Μήπως το ελέγξατε τώρα αφού διαβάσατε αυτή την πρόταση; Όλοι το κάνουμε. Αυτές οι μικρές πύλες προς το ψηφιακό σύμπαν είναι πραγματικά πολύ χρήσιμες, αλλά μπορούν να λειτουργήσουν και ως παγίδες.
Μία έρευνα του 2017 αποδεικνύει πόσο μπορεί να μας αποσπάσουν την προσοχή: Το smartphone επιβαρύνει τις γνωστικές μας ικανότητες απλά και μόνο με την παρουσία του στο ίδιο δωμάτιο που βρισκόμαστε. Δεν χρειάζεται καν να το ενεργοποιήσουμε.

Πόσο επιβλαβής είναι η παρουσία του στον ίδιο χώρο με εμάς

Για την έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of the Association for Consumer Research, οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Austin ζήτησαν από 448 προπτυχιακούς φοιτητές να συμπληρώσουν μια σειρά από τεστ, που είναι σχεδιασμένα να αξιολογούν την γνωστική ικανότητα. Περιελάμβαναν μια άσκηση με μοτίβα συμπλήρωσης και μια σειρά μαθηματικών προβλημάτων που συνδυαζόταν και με γράμματα.
Οι ερευνητές χώρισαν τους συμμετέχοντες σε τρεις ομάδες και ζήτησαν από τον καθένα να τοποθετήσουν τα τηλέφωνά τους σε διαφορετικές τοποθεσίες: είτε με την οθόνη προς τα κάτω πάνω στο γραφείο, είτε στην τσέπη/ τσάντα τους ή σε ένα άλλο δωμάτιο.
Τα αποτελέσματα; Όσοι είχαν τα τηλέφωνά τους σε άλλο δωμάτιο είχαν σημαντικά καλύτερη επίδοση από εκείνους που είχαν αφήσει το τηλέφωνό τους στο γραφείο ή στην τσάντα τους. Εν ολίγοις, όσο πιο μακριά ήταν το τηλέφωνο, τόσο καλύτερα λειτουργούσε ο εγκέφαλός τους.
Οι ερευνητές προχώρησαν και σε δεύτερο πείραμα χωρίζοντας αυτές τις τρεις συνθήκες σε υπό-συνθήκες: Οι συμμετέχοντες κράτησαν τα τηλέφωνά τους στο γραφείο, στις τσέπες ή σε άλλο δωμάτιο, αλλά οι μισοί τα είχαν ενεργοποιημένα και οι άλλοι μισοί απενεργοποιημένα. Και μόνο η παρουσία τους όμως ήταν αρκετή για να «θολώσει» τον εγκέφαλό τους.

Πώς μπορούμε να περιορίσουμε τις βλαβερές τους επιδράσεις

Το σίγουρο είναι ότι τα smartphones έχουν μεταμορφώσει την κοινωνία μας, διευκολύνοντας σε τρομερό βαθμό την επικοινωνία μεταξύ μας, την πλοήγησή μας στον κόσμο και την συγκράτηση πληροφοριών και αναμνήσεων. Αλλά αυτή η χρησιμότητα έχει και τη σκοτεινή της πλευρά, αφού γινόμαστε εξαρτημένοι από αυτά και υπερεκτιμάμε τις ικανότητές μας, οι οποίες τελικά δεν είναι ανεπτυγμένες χωρίς τη βοήθειά τους.
Οι μελέτες αποκαλύπτουν ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα τηλέφωνά τους κατά μέσο όρο 85 φορές την ημέρα και μια έρευνα του 2015 από την Journal of Experimental Psychology συμπέρανε ότι και μόνο η δυνατότητα πρόσβασης σε μια μηχανή αναζήτησης μας κάνει να θεωρούμε ότι έχουμε περισσότερες γνώσεις απ’ ό,τι ισχύει στην πραγματικότητα.
Πώς λοιπόν μπορούμε να απελευθερωθούμε από αυτή την εξάρτηση; Όλοι μιλούν τον τελευταίο καιρό για μια απαραίτητη «ψηφιακή αποτοξίνωση», η οποία συνοψίζεται σε τρεις εύκολες μεθόδους:
1. Θέστε όρια όσον αφορά στη χρήση του κινητού σας τηλεφώνου. Φτιάξτε έναν κανόνα: δεν ασχολούμαστε με το κινητό όταν είμαστε στο κρεβάτι και δεν το έχουμε μαζί μας στο τραπέζι που γευματίζουμε.
2. Απενεργοποιήστε όλους τους ήχους ειδοποιήσεων. Με αυτό τον τρόπο, θα το ελέγχουμε όποτε εμείς θέλουμε και όχι όποτε εκείνο μας καλεί.
3. Τέλος, εξασκήστε τον αυτοέλεγχο. Δείτε πόσο μπορείτε να αντέξετε χωρίς το κινητό σας. Μπορείτε να πάτε μέχρι την αγορά χωρίς αυτό; Μπορείτε να δείτε μια ολόκληρη ταινία χωρίς να το δείτε ούτε μία φορά;