Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιαπωνίας είναι τόσο επαναστατικό που σήμερα εκπαιδεύει τα παιδιά ως "Πολίτες του Κόσμου", όχι Ιάπωνες.
Η Ιαπωνία δοκιμάζει ένα επαναστατικό πιλοτικό σχέδιο που ονομάζεται "Γενναία Αλλαγή" (Futoji no henko), βασισμένο στα εκπαιδευτικά προγράμματα Erasmus, Grundtvig, Monnet, Ashoka και Comenius.
Είναι μια αλλαγή στην έννοια.
Θα καταλάβουν και θα δεχτούν διαφορετικούς πολιτισμούς και οι ορίζοντές τους θα είναι παγκόσμιοι, όχι εθνικοί.
Πρόσφατο ρεπορτάζ από τις ΗΠΑ, που αναδημοσίευσε η «Κ» στην ιστοσελίδα της, αναφέρει ότι οι περικοπές στις «ανθρωπιστικές σπουδές» γίνονται όλο και περισσότερες, καθώς το εν λόγω πανεπιστημιακό πεδίο «δεν προσφέρει θέσεις εργασίας» ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Το ακούμε και το διαβάζουμε ολοένα περισσότερο τα τελευταία χρόνια: τα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης παντού στον κόσμο μειώνουν ή και κλείνουν τις έδρες που αφορούν τα γνωστά στον αγγλοσαξονικό χώρο ως humanities.
Κωνσταντίνος Σιδέρης
Η "προοδευτική" Δικαιοσύνη της χώρας μας, αυτή που αφήνει ελεύθερους βιαστές και παιδόφιλους, μόλις πρόσφατα αθώωσε λέει την εκπαιδευτικό που προέβαλε κατά την διάρκεια του μαθήματος σε δεκάχρονους μαθητές, μια ταινία που προάγει την ομοφυλοφιλία. Η ταινία μάλιστα είναι λέει εγκεκριμένη από το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο όπως μας εξήγησε πρόσφατα η αρμόδια υφυπουργός, θεωρεί ότι η Έπαρση της Σημαίας στα σχολεία είναι αναχρονισμός και ότι ο πατριωτισμός που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία μας είναι πλέον η "συμπεριληπτικοτητα".
Τα "προοδευτικά" τηλεοπτικά κανάλια εν τω μεταξύ, εντελώς χυδαία εθίζουν την νεολαία την διαδικτυακή εκπόρνευση ως "σύγχρονη" επαγγελματική απασχόληση
Η "νέα αριστερά", της Καθόδου και της Παρακμής, αποτελεί πλέον το κοινό αφήγημα όλων των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων της χώρας, οδηγώντας στην διάλυση και την αποσύνθεση κάθε αξίας και ιδανικού που ξέραμε έως τώρα.
Η εποχή των τεράτων είναι εδώ.
--------------------
πρόκειται για τη σειρά milky-way
https://www.megatv.com/tvshows/1085159/neo-programma-erxetai/
Blogger:
Από πολλά χρόνια, είναι κοινό μυστικό ότι η τηλεόραση (παιχνίδια, ταινίες, σήριαλ, τα πάντα) εκπαιδεύουν τη νέα γενιά. Με τον εγκλεισμό και στη συνέχεια η επίδραση της οθόνης (τηλεόρασης, υπολογιστή, κινητού, κάθε ηλ. γκάτζετ) είναι καταλυτική. Το σχολείο έχει χάσει κάθε ρόλο. Υπάρχουν διάφορες απόψεις περί τούτου. Οι επικρατέστερες:
1. Δεν υπάρχει σχέδιο εκ μέρους της πολιτείας για το τι θέλει να κάνει. Οι συνεχείς αλλαγές στα προγράμματα σπουδών έχουν ζαλίσει μαθητές και γονείς.
2. Έχει σχέδιο. Την πλήρη αποσάθρωση της εκπαίδευσης, αφού αφήνει χώρο σε κάθε ΜΚΟ να υλοποιεί "προοδευτικές" παρεμβάσεις προς το συμφέρον των παιδιών.
Ήδη η πειθαρχία - η ύπαρξη κανόνων για συνύπαρξη, αλλά και η απαραίτητη συνθήκη για την όποια επίδοση - έχει εξορισθεί από το σχολείο και έχει μετακομίσει σε γυμναστήρια. Εκεί ο προπονητής έχει τον λόγο και δεν αμφισβητείται επουδενί. Αντίθετα το λόγο έχει απωλέσει ο δάσκαλος στην τάξη, αφού αν ζητήσει στοιχειώδη πειθαρχία για να επιτευχθούν κάποιοι στόχοι, αμέσως χαρακτηρίζεται "ο φασίστας που αφαιρεί δικαιώματα από τα παιδιά!". Τώρα αν ο δάσκαλος τολμήσει να ψελίσσει κάτι περί υποχρεώσεων του μαθητή θα βρεθεί το πιθανότερο απέναντι σ' ένα τοίχος από "δασκάλους - μαθητοπατέρες" που θα πάρουν το μέρος των παιδιών και απέναντι σε "προοδευτικούς γονείς" που θα απαιτήσουν καλή βαθμολογία {αφού τη βαθμολογία φαίνεται να την έχουν ανάγκη περισσότερο από την αλήθεια που αφορά το γνωστικό επίπεδο του (της) κανακάρη(α) τους}.
Σας έκανα την καρδιά περιβόλι, αλλά ...ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι ως χώρα! Τα ίδια και στη Γαλλία.
----------------------------
----------------------
Hannah Arendt, “The Crisis in Education” (1961), Between Past and Future, Λονδίνο, Penguin Classics, 2006 (σσ. 171-193).
Μετάφραση Νίκος Μάλλιαρης (για το Πρώτο τεύχος του Περιοδικού Πρόταγμα).
I
Η γενική κρίση που πλήττει ολόκληρο το σύγχρονο κόσμο και εκτείνεται σε όλες σχεδόν τις διαστάσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας εκ-φράζεται με διαφορετικό τρόπο και υπό άλλες μορφές ανάλογα με την κάθε χώρα, αγγίζοντας διαφορετικούς τομείς. Στην Αμερική, μια από τις πιο χαρακτηριστικές και αποκαλυπτικές πτυχές της κρίσης είναι η επανερχόμενη κρίση της εκπαίδευσης, η οποία έχει καταστεί τουλάχιστον κατά την τελευταία δεκαετία- ένα πολιτικό πρόβλημα πρώτου μεγέθους, για το οποίο γίνεται λόγος στις εφημερίδες σχεδόν καθημερινά. Δε χρειάζεται βέβαια μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς τους κινδύνους που προκύπτουν από τη διαρκή πτώση του επιπέδου που γίνεται αντιληπτή σε όλες τις βαθμίδες του σχολικού συστήματος. Οι αμέτρητες αλλά και μάταιες προσπάθειες των αρμόδιων αρχών να περιορίσουν αυτή την τάση υπογραμμίζουν με έμφαση τη σοβαρότητα του προβλήματος. Ωστόσο, αν συγκρίνει κανείς την εν λόγω κρίση της εκπαίδευσης με ορισμένα από τα πολιτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα, κατά τον 20όαιώνα σε άλλες χώρες -όπως, για παράδειγμα η επαναστατική θύελλα που ακολούθησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης ή ακόμη και η βαθειά δυσφορία που, κάτω από μια φαινομενική ευημερία, έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο -, δυσκολευόμαστε να δώσουμε σε μια κρίση της εκπαίδευσης την προσοχή που της αναλογεί. Τείνουμε μάλλον να τη θεωρούμε ως ένα τοπικό φαινόμενο, άσχετο με τα πιο σημαντικά προβλήματα του αιώνα, νομίζοντας ότι μπορούμε να εντοπίσουμε τα αίτιά της σε ορισμένες ιδιαιτερότητες της ζωής στις ΗΠΑ, οι οποίες δεν έχουν το αντίστοιχό τους στα υπόλοιπα μέρη του κόσμου. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Στις αρχές του 1882, ο φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε έλαβε ένα μηχάνημα που ονομαζόταν «μπάλα γραφής Malling-Hansen» ένα μικρό, έξυπνο εργαλείο που ήταν καλυμμένο με πλήκτρα. Η όραση του στοχαστή χειροτέρευε, σε σημείο που δεν μπορούσε πλέον να γράφει με το χέρι. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους μπόρεσε να συνεχίσει να γράφει χάρη σε αυτό το νέο όργανο.
Ο φίλος του, ο συνθέτης Χάινριχ Κίζελιτς, διαπίστωσε μια ορισμένη υφολογική αλλαγή στα κείμενά του από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, καθώς η πρόζα του Νίτσε έγινε πιο λιτή και περιεκτική. Φαίνεται ότι επηρεάστηκε επίσης το περιεχόμενο ορισμένων από τις φιλοσοφικές του θέσεις.
Αυτή η αλλαγή -μια υπενθύμιση ότι “το μέσο είναι το μήνυμα”- θα μπορούσε να εξηγηθεί από τις νέες θεωρίες της ενσώματης νόησης. Η σύγχρονη γνωστική επιστήμη δείχνει ότι οι κινητικές και αισθητηριακές πτυχές της συμπεριφοράς μας έχουν συνέπειες που φτάνουν πιο μακριά από ό,τι αρχικά υποψιαζόμαστε.
Το μυαλό μας δεν είναι γεμάτο με ασώματες ιδέες. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τα σώματα και τις αισθήσεις μας προκειμένου να εξηγήσουμε φαινόμενα που διαφορετικά είναι ανεξήγητα.
Σε μια μελέτη που διεξήχθη πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, παρουσιάστηκαν στα υποκείμενα λέξεις με θετική (όπως “γλυκιά”) ή αρνητική (όπως “σκουπίδια”) χροιά. Τα υποκείμενα έπρεπε να υποδείξουν αν μια λέξη ήταν “καλή” ή “κακή” μετακινώντας ένα joystick. Τα μισά υποκείμενα έπρεπε να υποδείξουν ότι μια λέξη ήταν “καλή” τραβώντας το joystick προς το σώμα τους και τα άλλα μισά έπρεπε να υποδείξουν “καλή” σπρώχνοντάς το μακριά.
Για να δηλώσουν ότι μια λέξη ήταν “κακή”, τα υποκείμενα έκαναν την αντίθετη κίνηση από την “καλή”. Παρατηρήθηκε μια σταθερή συσχέτιση μεταξύ της έννοιας και της κίνησης: οι ταχύτερες απαντήσεις προέκυψαν από τα υποκείμενα στα οποία ζητήθηκε να δηλώσουν “καλό” τραβώντας το joystick προς το σώμα τους και να δηλώσουν “κακό” σπρώχνοντάς το μακριά.
Αυτή η άμεση εμπλοκή του σώματος και των αισθήσεων στις νοητικές διεργασίες μπορεί να εξηγήσει πώς η γραφή με το χέρι (σε αντίθεση με άλλους τύπους γραφής) μας βοηθά να μάθουμε γράμματα και λέξεις. Αυτό υποστηρίζεται από τα αποτελέσματα διαφόρων ερευνών.
