...σε ένα σχολείο εφήβων, όπως το Γυμνάσιο δεν πλήττεις. Ακόμα και οι αδέξιες έως και προσβλητικές συμπεριφορές είναι κατανοητές στο παίγνιο της ενηλικίωσης. Προσπάθησα να βλέπω τους μαθητές μου, σαν ένας θείος τους. Ήμουν ο "θείος που λείπει" δηλ. "ο ελλείπων θείος" από την οικογένειά τους, που είναι ανεκτικός και ακούει τα πάντα, δηλαδή τα πάντα - και ως ...θείος μπορεί να προσεγγίσει να μιλήσει για θέματα προσωπικά που μεγεθύνει ο φακός της εφηβίας.
Από τα πράγματα φαίνεται ότι αυτός ο ρόλος δούλεψε αν κρίνω από τις εκδηλώσεις αγάπης από τους ενήλικες πια μαθητές που συναντάω σε ανύποπτες στιγμές και χώρους στην πόλη, που μου θυμίζουν στιγμές, λέξεις στην τάξη στο προαύλιο. Τελικά αυτό είναι που μένει. Μια κουβέντα, ένα άγγιγμα, ένας καλός λόγος, ένα μπράβο,μια νουθεσία είναι αυτό που μπορεί να είναι τόσο καθοριστικό σε ένα έφηβο.
Νοιώθω επίσης πολύ τυχερός που είχα πολύ ωραίους συναδέλφους από τους οποίους εισέπραξα εκτίμηση και αγάπη. Τους ευχαριστώ όλους, εύχομαι καλή συνέχεια στη όμορφη αυτή δουλειά.
Σίγουρα δεν θα χαθούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου