΄Ένα Video που φτιάχτηκε για τη γιορτή της "25η Μαρτίου 1821" - με όλους τους περιορισμούς του εγκλεισμού μας. Το γενικό πρόσταγμα για την Γιορτή έχει ο φίλος και συνάδελφος κ. Ε. Πολιτάκος. Το πάθος του για τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη του μεταδοτικό. Ελπίζω να αποδόθηκε στο Video αυτό τμήμα του πνεύματος του Αρχιστράτηγου.
Για να διαβάσετε όλο το κείμενο της ομιλίας του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα: https://www.hellenicparliament.gr/Use...
Σχετικά με συνδρομή του Θοδωρή Κολοκοτρώνη στην Επανάσταση, αξίζει ν' ακούσετε κι' αυτό: Ομιλία του Λιαντίνη στην Τρίπολη, στις 13 Φλεβάρη του 1993, καλεσμένος του φιλοτεχνικού συλλόγου της πόλης.
Θέμα της ομιλίας: «Θοδωράκης Κολοκοτρώνης». https://youtu.be/Mq3KXT8K7XU
===================
...Clopy από το FB.. (αλλά μου άρεσε πολύ...Μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική που φαίνεται και στο λόγο του Κολοκοτρώνη. Έπρεπε να κάνουν κάτι, να φανούν αντάξιοι των τόσο σπουδαίων Προγόνων... και αυτό το αίσθημα φούντωσε σε όλο τον λαό... βρήκε εκεί αποκούμπι για να μπορέσει να πάρει δυνάμεις και να σηκωθεί όρθιος και να παλέψει σαν λιοντάρι και να κερδίσει τελικά την ελευθερία του)
1821 IV:
Ακόμα τούτη την άνοιξη
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι,
Μοριά και Ρούμελη.
Οι άνθρωποι το 1453 (σχηματικά) κοιμήθηκαν ως Ρωμιοί και το 1821 ξύπνησαν ως Ελληνικό Έθνος.
Επι της ουσίας με την Επανάσταση του 21, ο Λαός κάνει ένα άλμα υπεράνω της Τουρκοκρατίας, υπεράνω του Βυζαντίου, υπεράνω της Ρωμαϊκης εποχής και αισθάνεται και γίνεται Έθνος απο τα δικαιώματα που του προκύπτουν ως κληρονόμου μεγάλου πολιτισμού και απο τα καθήκοντα έναντι αυτού.
Ο πρωταρχικός λόγος που η Επανάσταση ξέσπασε ήταν η έκρηξη της Ελληνικής Μνήμης μέσω της αναβίωσης του Ελληνικής Παιδείας.
Δεν είναι η αγάπη για την ελευθέρια αυτή που του εξόπλισε το χέρι κατά των βαρβάρων οθωμανών, αλλά μάλλον η συναίσθηση της αξιοπρέπειας, η ντροπή. Πως μένεις δούλος ενω ξέρεις ποιός είσαι, ξέρεις απο που προέρχεσαι, πως θα πορευτείς στο μέλλον έτσι; Τα ερώτηματα που τσάκιζουν κόκκαλα.
Και όπως λέει ο Κάρλ Μάρξ 'Όταν ενα ολόκληρο Έθνος αισθάνεται ντροπή μοιάζει με το λιοντάρι που συστέλει το σώμα του για το μεγάλο πήδημα'. Και το πήδημα έγινε!
Αυτή η ντροπή, η τσίπα, μας λείπει σήμερα παρά ποτέ.
Γιορτάζει σήμερα η πατρίδα. Γιορτάζει τη μεγάλη γιορτή. Μέσα από τη γη, τη φτωχή και ακριβοχώματη γη, τινάζεται και ανεβαίνει στο φως, πλεγμένη και πνιγμένη στο αστερόφωτο ποτάμι της αφθαρσίας η μορφή της φυλής μας. Η φυλή μας που την έθρεψαν τα οράματα, τη στεφάνωνε κάθε φορά η αιματόχρωμη μαρμαρυγή της δύσης και τη λίκνιζε πάλι με χρόνια και καιρούς η ανάσταση και η ανατολή.
Γιορτάζει σήμερα η πατρίδα. Παιχνιδίζει μέσα στην αγκαλιά και τη μοσκοβόλια της ελληνικής άνοιξης η δόξα με το θρήνο, η ελπίδα και η σφαγή και η θυσία. Ανασαλεύουν και ροδαμίζουν στις βραγιές και τα διάσελα μαρμαρωμένοι και αχάλαστοι πόθοι. Μορφές και σκιές και γιγάντια βήματα, ήρωες και διδάχοι και ψάλτες, βουερή λιτανεία και πομπή. Τινάζουν τις πλάκες των τάφων και εγείρονται, ξεφράζουν τις μπασιές και την έξοδο της γαλήνιας κοιλάδας που μέσα αναπαύονται και ορμάνε στην απάνου γης. Αντρειωμένο χορό ορδινιάζουν και τραγούδι βαθυνόητα πλημμυρίζει τη χώρα. Αστράφτει βαθιά στον ορίζοντα και ακούγεται αλάργα ο κρότος και ο βόγγος. Οργάνων κλαγγή, θριάμβου αντάρα, λαβωμένου κατάρα, πολέμαρχου διαταγή.
Είναι το 21. Ο Φλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος στο Ζητούνι, στο Καρπενήσι ο Μάρκος, και στ’ αγιωργιού τη γιορτή και τη χάρη τής καλόγριας ο γιος που ξεψυχάει. Είναι η φουστανέλα και το αρματολίκι. Ο Σαμουήλης στο Κούγκι, ο Κατσαντώνης στο σφυρί και στο αμόνι, η Φροσύνη στη λίμνη, η Μπουμπουλίνα στα κύματα, ο Δυσσέας στη φυλακή. Είναι το Μεσολόγγι. Το ψηλό αλωνάκι με το πικραμένο και ανάρματο Σουλιώτη, η πείνα η γύμνια η ζωή που μαραίνεται στην αθάνατη φρεσκάδα της άνοιξης.
Αγαπητοί μου μαθηταί, ελληνόπουλα: Πριν από 150 χρόνια ελευθερώθηκε η πατρίδα από τη σκλαβιά. Μια φοβερή σκλαβιά γιομάτη φρίκη και τρομάρα. Όλη η πατρίδα μας τότε έμοιαζε με σκοτεινή, θλιμμένη και αγέλαστη νύχτα. Αν ζούσαμε θα ακούγαμε παντού ένα πνιχτό, πικρό παραπονεμένο μοιρολόι. Οι πρόγονοί μας, οι παππούδες μας δεν είχαν τίποτα δικό τους. Ούτε σπίτια, ούτε χωράφια, ούτε παιδιά, ούτε σχολεία, ούτε νόμους. Όλα ανήκαν στους Τούρκους, τους κατακτητές και τους τυράννους. Έσφαζαν, σκότωναν, έκαιγαν, φυλάκιζαν, έκοβαν δέντρα, γκρέμιζαν τα βουνά και στέρευαν τα ποτάμια. Νόμιζε κανείς ότι του Θεού η κατάρα είχε απλωθεί στη γαλάζια πατρίδα μας. Αυτή η δυστυχία βάσταξε 400 ολόκληρα χρόνια. Οσόπου ένα πρωί ξεσηκώθηκε ο λαός μας, άρπαξε όπλα, δρεπάνια, ξύλα, σίδερα και ό,τι άλλο είχε, σήκωσε τα μάτια ψηλά στον ουρανό, καταπρόσωπα στου Θεού το θρόνο και ξεστόμισε ένα φοβερό όρκο: Ή να διώξουν τον τύραννο ή να πεθάνουν όλοι. Έτσι άρχισε ο σηκωμός. Ο μεγάλος αγώνας. Χύθηκε τότε ποτάμι το αίμα, κι ύστερα από χρόνια πολλά έριξαν οι πρόγονοί μας τους τυράννους στη θάλασσα και ελευθέρωσαν τη χώρα από τα θεριά.
Από τότε λάμπει ο ήλιος, λουλουδίζει η άνοιξη, γερανίζουν τα κύματα, κελαηδούν τα πουλιά στα ρέματα και κάθε Απρίλη γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού. Ελεύθεροι πια, τιμημένοι και περήφανοι. Δίκαια λοιπόν σήμερα στρέφουμε τη μνήμη, τη σκέψη μας πίσω στο μεγάλο και σημαδιακό κείνο σταθμό της ιστορίας μας να τιμήσουμε και να δοξάσουμε τους σεμνούς αγωνιστές, που άλλαξαν την πορεία και τη μοίρα της φυλής μας. Να τους δοξάσουμε και να τους τιμήσουμε και να τους δώσουμε την υπόσχεση ότι ακολουθούμε τα βήματά τους και τον αιώνιο δρόμο, που ασάλευτοι εκείνοι από τότε μας δείχνουν.
======================
Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821
Επειδή πολλοί εγχώριοι και αλλοδαποί μισέλληνες λένε ότι οι επαναστάτες του 1821 δεν ήταν Έλληνες, ότι δεν μιλούσαν ελληνικά, ότι η επανάσταση του 1821 δεν ήταν ελληνική και εθνική και άλλα πολλά, ένα σύντομο κείμενό μου για την ελληνική συνείδηση των επαναστατών του 1821 και τον ελληνικό χαρακτήρα της επανάστασης:
Η Τουρκοκρατία έφερε το Γένος στο σκοτάδι, αλλά χάρις στον νεοελληνικό διαφωτισμό επί Τουρκοκρατίας οι Έλληνες άρχισαν να αισθάνονται και πάλι ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, και όχι απλώς ως άεθνος υπόδουλος χριστιανικός όχλος. Τα δημοτικά τραγούδια μιλούν από μόνα τους για την ελληνικότητα των τουρκοκρατούμενων Ελλήνων.
Ας δούμε τι λένε τα δημοτικά τραγούδια:
''Ανδρεία ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθείτε.
Μετά χαράς σας Έλληνες και σεις καπεταναίοι
να ιδήτε Ελληνικά σπαθιά και κλέφτικα ντουφέκια
πώς πολεμούν οι Έλληνες, πώς πολεμούν τους Τούρκους...
Έβαλαν οι Γραικοί βουλήν το Κάστρον να πατήσουν!''
Ας δούμε τι αναγράφεται στον Θρήνο για την Κωνσταντινούπολη του Ματθαίου Μυρέων
''Αλλοίμονον 'ς το γένος των Ρωμαίων
'Ω πώς εκαταστάθηκε το γένος των Ελλήνων.
Σ' εμάς, εις όλους τους Γραικούς να έλθη τούτ' η ώρα''.
Εδώ χρησιμοποιούνται και τα τρία ονόματα, Ρωμιός, Έλληνας, Γραικός. Αυτό σημαίνει ότι οι Ρωμιοί αποφάσισαν σιγά σιγά να πάψουν να είναι Ρωμιοί, αλλά να είναι Έλληνες και Γραικοί. Συνεπώς δεν μας ονόμασαν έτσι οι ξένοι Ευρωπαίοι και δεν μας έκαναν αυτοί Έλληνες, όπως λένε διάφοροι ανιστόρητοι Έλληνες εθνομηδενιστές ή διάφοροι αλλόφυλοι μισέλληνες.
Ας δούμε και άλλο δημοτικό τραγούδι:
''Κι οι θυλακές οι Έλληνες - οι Ελλήνισσες
ίδια σαν κυπαρίσσια λυγερές...
Κι άλλοι αθάνατοι - κι άλλοι με τους θεούς παρέα
και πρώτοι μες τα γράμματα, στο Λόγο και στην Τέχνη.
Συνταίριασμα ανθρώπου-θεού
η αρχαία η Ελληνική η γεννιά''.
Εδώ ο αμόρφωτος ελληνικός λαός μιλάει για τους προγόνους του, τους αρχαίους Έλληνες. Αν οι Έλληνες δεν ήταν Έλληνες και δεν είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά ήταν μη «Έλληνες» Αλβανοί και Βλάχοι και Σλάβοι, γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων;
Για τους πολεμιστές οπλαρχηγούς του 1821 δεν υπάρχει Ρωμιός. Υπάρχει μόνο μαχόμενος για τη λευτεριά του περήφανος Έλληνας. Έτσι ο Κολοκοτρώνης στον κάθε λόγο του πάντα μια προσφώνηση έχει: «Έλληνες», «οι αθάνατοι Έλληνες», «οι γενναίοι», «τα λιοντάρια», «οι Έλληνες», «Αϊτέστε βρε Έλληνες» κλπ. Υπάρχει όμως και το Γραικός. «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός και θα πεθάνω», είναι η γνωστή φράση Έλληνα επαναστάτη.
Ο Μακρυγιάννης μιλάει για Ρωμιούς, για τους προ της Επαναστάσεως, μα για Έλληνες μετά (αθάνατοι Έλληνες, ντουφέκι Ελληνικό, όπως επί λέξει έγραφε) και συγκρίνει τον Διάκο της Αλαμάνας με τον Λεωνίδα των Θερμοπυλών. Και ακόμα γράφει: ''Εσύ Κύριε, θ' αναστήσεις τους πεθαμένους Έλληνες, τους απογόνους αυτεινών των περίφημων ανθρώπων, όπου στόλισαν την ανθρωπότητα μ' αρετή. Και με τη δύναμή Σου και την δικαιοσύνη Σου θέλεις να ξαναζωντανέψεις τους πεθαμένους. Και η απόφασή Σου η δικιά Σου να μεταειπωθεί ΕΛΛΑΣ''.
Ένας από τους σημαντικότερους παγκοσμίως ιστορικούς, ο Arnold Toynbee, στο βιβλίο του «Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους», που εκδόθηκε από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης γράφει: «Το 1818, ο Αλή Πασάς εξασφάλισε τον έλεγχο όχι μόνο της Ηπείρου, αλλά και της Θεσσαλίας, της Κεντρικής Ελλάδας, της Πελοποννήσου και της Δυτικής Μακεδονίας - σχεδόν όλων δηλαδή των ευρωπαϊκών οθωμανικών περιοχών στις οποίες η πλειοψηφία του πληθυσμού ήσαν Έλληνες. Όπως η οθωμανική κυβέρνηση, έτσι και ο Αλή Πασάς θεώρησε κατάλληλο να χρησιμοποιήσει Έλληνες στις διοικητικές του υπηρεσίες. Πράγματι, χρησιμοποίησε την ελληνική ως την επίσημη γλώσσα του κράτους του, και κάτω από τη διακυβέρνησή του, τα Ιωάννινα έγιναν ένα από τα πρωτοπόρα κέντρα στον εκδυτικισμό της ελληνικής εκπαίδευσης και του ελληνικού πολιτισμού. Τα Ιωάννινα βρίσκονταν σε ευνοϊκή γεωγραφική θέση για να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο. Η 'Ήπειρος ήταν η πλησιέστερη προς τη Δύση οθωμανική περιοχή, όπου οι Έλληνες ήσαν η πλειοψηφία και τα Ιόνια νησιά με τον ελληνικό τους πληθυσμό και την ιταλίζουσα ελληνική τους αριστοκρατία και διανόηση, ήσαν τα φυσικά γεφύρια μεταξύ της Ηπείρου και της Δύσης τόσο με την πολιτιστική όσο και με τη γεωγραφική έννοια». (σελ. 291).
Λένε διάφοροι ότι δεν υπήρχε ελληνισμός και δύσκολα άκουγες ελληνικά στην κυρίως Ελλάδα, όταν ακόμα και σε πιο απομακρυσμένες περιοχές από τη μητρόπολη, όπως στη Βόρεια Ήπειρο και στη Βόρεια Μακεδονία έσφυζε ο ελληνισμός και ομιλείτο ακόμα και από αλλοεθνείς η ελληνική γλώσσα. Για παράδειγμα, η Μοσχόπολη μεταμορφώθηκε σε ακμαία πολιτεία 40-60.000 κατοίκων με το δεύτερο από τα δύο τυπογραφεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με μια σπουδαία ελληνική ακαδημία, με δημόσια βιβλιοθήκη, με πολυάριθμα σχολεία και μορφωτικά ιδρύματα, με πνευματική και καλλιτεχνική ζωή, με εκρηκτική εμπορική και βιομηχανική κίνηση. Αποτελούσε κέντρο Ελληνικού, και μάλιστα όλοι οι κάτοικοί της ήταν Βλάχοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου