Μillennials generation (Ναρκισευόμενη γενιά)

 Απομαγνητοφώνιση του παραπάνω Video:
"Σε κάθε μου ομιλία και συνάντηση πάντα κάποιος με ρωτάει για το ζήτημα των milennials.

Ποιό είναι αυτό;
Προφανώς η γενιά των milennials η οποία είναι μια ομάδα ανθρώπων που γεννήθηκαν περίπου από το 1984 και μετά είναι δύσκολοι στη διαχείριση και κατηγορούνται ότι είναι εγωκεντρικοί και ναρκισσιστές, ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους,είναι μπερδεμένοι, τεμπέληδες.Αλλά το "εγωκεντρικοί" είναι το κυριώτερο. Και, επειδή συγχέουν την ηγεσία τόσο πολύ, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι ηγέτες ρωτούν τη γενιά της χιλιετίας: "Τί πραγματικά θέλεις;" και η η γενιά της χιλιετίας απαντά: "Θέλουμε να εργασθούμε σε κάποια θέση με σκοπό". Ωραίο αυτό. Θέλουμε να έχουν αντίκτυπο ό.τι και να σημαίνει αυτό. "θέλουμε δωράν φαγητό και πούφ" Κι έτσι...Κάποιος διατυπώνει κάποιο σκοπό. Υπάρχει άφρθονο δωρεάν φαγητό και πουφ. Και για κάποιο λόγο ακόμα δεν είναι ευτυχισμένοι. Και αυτό συμβαίνει γιατί λείπει κάποιο κομμάτι. Αυτό που έχω μάθει είναι ...μπορώ να το χωρίσω σε τέσσερα μέρη, έτσι;
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα, τέσσερα χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι οι γονείς
Το δεύτερο είναι η τεχνολογία,
Το τρίτο είναι η ανυπομονησία,
Το τέταρτο είναι το περιβάλλον.
Η γενιά, την οποία αποκαλούμε γενιά της χιλιετίας, υπερβολικά πολλοί από αυτούς μεγάλωσαν υπό, δεν είναι δικά μου λογια, "αποτυχημένες στρατηγικές ανατροφής". Όπου παραδείγματος χάριν, τους έλεγαν ότι είναι ξεχωριστοί η την ώρα... τους είπαν ότι μπορούν να έχουν ό,τι θέλουν στη ζωή, απλώς επειδή το θέλουν.
Τους είπαν...μερικοί απ' αυτούς τους μπήκαν σε τμήματα αριστούχων, όχι επειδή το άξιζαν, αλλά επειδή οι γονείς τους παραπονέθηκαν. Και μερικοί από αυτούς πήραν "Α" όχι επειδή τα κέρδισαν, αλλά επειδή οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να τα βάλουν με τους γονείς.
Μερικά παιδιά πήραν μετάλλια συμμετοχής. Πήραν μετάλλιο γιατί ήρθαν τελευταίοι. Η επιστήμη μας λέει ξεκάθαρα ότι έτσι υποτιμάται το μετάλλιο και η ανταμοιβή για εκείνους που πραγματικά εργάζονται σκληρά και κάνει τον άνθρωπο που ήρθε τελευταίος να αισθάνεται αμήχανα, γιατί γνωρίζει ότι δεν το άξιζε και αισθάνεται χειρότερα. Έτσι παίρνεις αυτή την ομάδα ανθρώπων, και αποφοιτούν από το σχολείο και βρίσκουν μια δουλειά, και βγαίνουν στον πραγματικό κόσμο. Και μέσα σε μια στιγμή ανακαλύπτουν ότι δεν είναι ξεχωριστοί, οι μητέρες τους δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν προαγωγή, ότι δεν παίρνεις τίποτα αν βγεις τελευταίος. Δεν μπορείς απλώς να το έχεις επειδή το θέλεις.
Και σε μια στιγμή ολόκληρη η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους γίνεται κομμάτια.
Έτσι μι ολόκληρη γενιά μεγαλώνει με τη μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες.
Σε συνδυασμό με ένα άλλο πρόβλημα που είναι ότι μεγαλώνουμε σε ένα κόσμο Facebook -Instagram. Με άλλα λόγια είμαστε καλοί στο να βάζουμε φίλτρα στα πράγματα. Είμαστε καλοί στο να δείχνουμε ότι η ζωή μας είναι εκπληκτική παρόλο που έχουμε κατάθλιψη.
'Ολοι ακούγονται σκληροί και σαν να τα ξέρουν όλα.
Στην πραγματικότητα λίγοι είναι σκληροί και οι περισσότεροι δεν ξέρουν τις τους γίνεται.
Κι έτσι όταν οι πιο έμπειροι τους λένε, "Ωραία τι να κάνουμε;" Λένε,"αυτό θα κάνουμε!"
Αλλά δεν έχουν ιδέα.
Μια ολόκληρη γενιά μεγαλώνει με την χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες. Χωρίς να φταίει.
Τους μοίρασαν κακό χαρτί.
Τώρα ας προσθέσουμε την τεχνολογία.
Ξέρουμε ότι η ενασχόλιση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά μας απελευθερώνει ένα χημικό που ονομάζεται ντοπαμίνη. Αυτός είναι ο λόγος που όταν λαμβάνεις ένα μήνυμα αισθάνεσαι ωραία.
Όταν νιώθεις λίγο πεσμένος ή λίγο μόνος, στέλνεις δέκα μυνήματα σε φίλους, γειά, γειά,γειά, γειά, γειά, ...
Γιατί νιώθεις ωραία όταν παίρνεις μια απάντηση Γι' αυτό μετράμε τα Likes.
Γι' αυτό ξανακοιτάμε δέκα φορές για να δούμε αν ...έχει πέσει το Instagram μου;
Έκανα λάθος; Δεν τους αρέσω πια;
Είναι ψυχολογικό τραύμα για τα νέα παιδιά το να σε "σβήσουν" από φίλο.
Γιατί παίρνεις μια δόση ντοπαμίνης και νιώθεις ωραία. Γι΄αυτό αρέσει. Γι' αυτό το ξανακάνουμε.
Η ντοπαμίνη είναι ακριβώς το ίδιο χημικό που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά όταν καπνίζουμε, όταν πίνουμε και όταν τζογάρουμε.
Με άλλα λόγια:
Είναι εξαιρετικά εθιστική.
Έχουμε όρια ηλικίας στο κάπνισμα, στον τζόγο και στο αλκοόλ.
Και δεν έχουμε όρια ηλικίας σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα κινητά.
Είναι σαν ανοίγεις το ντουλάπι με τα ποτά και να λες στους έφηβους, "Αν σε πάρει από κάτω η εφηβεία, ορίστε". Αλλά βασικά αυτό συμβαίνει.
Αυτό συμβαίνει.
Μια ολόκληρη γενιά έχει πρόσβαση σε ένα εθιστικό χημικό που σε μουδιάζει, την Αλλά βασικά αυτό συμβαίνει.
Μια ολόκληρη γενιά έχει πρόσβαση σε ένα εθιστικό που σε μουδιάζει την ντοπαμίνη, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των κινητών καθώς περνούν το στρες της εφηβείας. Γιατί αυτό γίνεται σημαντικό;
Όπως οι αλκοολικοί ανακάλυψαν το αλκοόλ όταν ήταν έφηβοι.
Όταν είμαστε πολύ νέοι η μόνη έγκριση που χρειαζόμαστε είναι των γονιών μας.Στην εφηβεία κάνουμε αυτή τη μετάβαση όπου τώρα έχουμε ανάγκη των συνομιλίκων μας.
Πολύ εκνευριστικό για τους γονείς μας, πολύ σημαντικό για εμάς.
Αυτό μας επιτρέπει να αφομοιωθούμε πέρα από την άμεση οικογένειά μας, στην ευρύτερη φυλή.
Είναι μια εξαιρετική αγχωτική και ανήσυχη περίοδος της ζωής μας, που υποτίθεται ότι θα μάθουμε να βασιζόμαστε στους φίλους μας.
Μερικοί άνθρωποι, εντελώς τυχαία, ανακαλύπτουν το αλκοόλ και τα ερεθιστικά αποτελέσματα της ντοπαμίνης, για να του βοηθήσει να αντιμετωπήσουν το άγχος και τις ανησυχίες της εφηβείας.
Δυστυχώς αυτό εγκαθίσταται στο μυαλό τους και, για το υπόλοιπο της ζωής τους, όταν υποφέρουν από έντονο στρες, δεν θα στραφούν σε ένα άτομο, θα στραφούν στο μπουκάλι.
Κοινωνικό άγχος, οικονομικό άγχος, άγχος για την καριέρα.
Αυτοί είναι μάλλον οι κύριοι λόγοι για τους οποίους ένας αλκοολικός πίνει.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι επειδή επιτρέπουμε την ανεμπόδιστη πρόσβαση σε αυτές τις συσκευές και τα μέσα παραγωγής της ντοπαμίνης, γίνεται όλο και πιο ισχυρό. Και καθώς μεγαλώνουν υπερβολικά πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν πως να δημιουργήσουν βαθιές σχέσεις με νόημα.
Είναι δικά τους λόγια, όχι δικά μου.
Παραδέχονται ότι πολλές φιλίες τους είναι επιφανειακές.
Ότι δεν υπολογίζουν στους φίλους τους, δεν βασίζονται στους φίλους τους. Διασκεδάζουν μαζί τους.
Αλλά γνωρίζουν ότι οι φίλοι τους θα τους παρατήσουν αν εμφανισθεί κάτι καλύτερο.
Οι βαθιές σχέσεις με νόημα δεν υπάρχουν διότι ποτέ δεν εξασκούν αυτές τις ιδιότητες και ακόμα χειρότερα, δεν έχουν τους μηχανισμούς αντιμετώπισης του στρες.
Έτσι όταν πιέζονται πολύ στη ζωή τους, δεν στρέφονται σε έναν άνθρωπο.
Στρέφονται σε μια συσκευή, στρέφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στρέφονται σε αυτά τα πράγματα που προσφέρουν προσωρινή ανακούφηση.
Η επιστήμη είναι ξεκάθαρη, γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που περνάνε περισσότερο χρόνο στο Facebook υποφέρουν από υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης απ΄ότι οι άνθρωποι που περνούν λιγότερο χρόνο στο Facebook.
Aυτά τα πράγματα πάνε μαζί.
Το αλκοόλ δεν είναι κακό, η υπερβολική κατανάλωση κάνει κακό.
Ο τζόγος είναι διασκεδαστικός, ο υπερβολικός τζόγος είναι επικίνδυνος.
Δεν υπάρχει κάτι κακό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά.
Είναι η ανισσοροπία.
Αν γευματίζεις με τους φίλους σου, και γράφεις μύνημα σε κάποιον που δεν είναι εκεί αυτό είναι ένα πρόβλημα.
Αυτός είναι εθισμός.
Αν συμμετέχεις σε μια συνάντηση, με ανθρώπους που υποτίθεται ότι τους ακούς και τους μιλάς, και τοποθετείς το κινητό σου στο τραπέζι με την οθόνη πάνω ή επάνω ή ανάποδα, δεν με ενδιαφέρει αυτό στέλνει το υποσυνείδητο μήνυμα στην αίθουσα ότι "δεν είστε τόσο σημαντικοί για μένα τώρα".

Αυτό συμβαίνει.

Και το γεγονός ότι δεν μπορείς να το αποχωρισθείς αποδεικνύει ότι είσαι εθισμένος.

Αν ξυπνάς και ελέγχεις το κινητό σου πριν πεις καλημέρα στην φίλη σου, στον φίλο σου, ή στην σύζυγο, έχει εθισμό.
Και όπως όλοι οι εθισμοί, την κατάλληλη ώρα θα καταστρέψουν τις σχέσεις, θα σου κοστίσει χρόνο, και θα σου κοστίσει χρήματα και θα κάνει τη ζωή σου χειρότερη.
Έτσι έχετα μια γενιά που μεγαλώνει με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που δεν έχει αναπτύξει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης του άγχους.
Τώρα προσθέτεις την αίσθηση της ανυπομονησίας.

συνεχίζεται....

============

Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΥ

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΜΕΙΟΥΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ

Παρουσίαση

[...] Το βιβλίο αυτό, ωστόσο, περιγράφει έναν τρόπο ζωής που πεθαίνει - την κουλτούρα του ανταγωνιστικού ατομικισμού, που στην παρακμή της έχει οδηγήσει τη λογική του ατομικισμού στο άκρο του πολέμου όλων εναντίον όλων, την επιδίωξη της ευτυχίας στο αδιέξοδο της ναρκισσιστικής ενασχόλησης του καθενός με τον εαυτό του. Οι στρατηγικές ναρκισσιστικής επιβίωσης παρουσιάζονται τώρα ως απελευθέρωση από τις καταπιεστικές συνθήκες του παρελθόντος, και προκαλούν έτσι μία «πολιτιστική επανάσταση», που αναπαράγει τα χειρότερα χαρακτηριστικά του καταρρέοντος πολιτισμού, τον οποίο ισχυρίζεται ότι επικρίνει. Ο πολιτισμικός ριζοσπαστισμός έχει γίνει τόσο του συρμού, και τόσο ολέθριος στην υποστήριξη που προσφέρει αθέλητα στο status quo (κατεστημένο), ώστε οποιαδήποτε κριτική της σύγχρονης κοινωνίας ελπίζει να εισδύσει κάτω από την επιφάνεια, πρέπει να ασκεί συγχρόνως κριτική και στα περισσότερα από όσα σήμερα παρουσιάζονται υπό το όνομα του ριζοσπαστισμού. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Ένα βιβλίο που χτυπά ίσια στην καρδιά της κουλτούρας. Συλλαμβάνει θαρραλέα ορισμένα εκπληκτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής", έγραψε ο καθηγητής Μ. Rogin του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϋ. Όμως τώρα, που όλα έχουν φτάσει σ' ένα σημείο ακατανόητου αδιεξόδου, σε ποιο λιμάνι θα κατευθυνθούμε σ' έναν τόσο εφιαλτικό κόσμο; (Δημήτρης Κακαβελάκης, "Χανιώτικα Νέα", 23.6.2008. Κείμενο αφιερωμένο από τον Δ. Κακαβελάκη στη μνήμη τού αείμνηστου Μιχάλη Γρηγοράκη, που ήταν αντίμαχος στον ναρκισσισμό)
==============================

«Ψηφιακή ηρωίνη»: Πώς οι οθόνες μεταμορφώνουν τα παιδιά μας σε ψυχωτικούς τοξικομανείς

Η Σούζαν αγόρασε στον 6χρονο γιο της ένα iPad όταν πήγαινε πρώτη Δημοτικού «Σκέφτηκα «Γιατί να μην δοκιμάσει;», μου είπε κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας μας. Το σχολείο του Τζον είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές σε όλο και μικρότερες τάξεις, ο δάσκαλος τεχνολογίας εκθείαζε τα εκπαιδευτικά τους οφέλη, οπότε η Σούζαν θέλησε να κάνει ότι ήταν καλύτερο για το ξανθό της αγοράκι που λάτρευε να διαβάζει και να παίζει μπέιζμπολ.

Αρχικά άφηνε τον Τζον να παίζει διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια στο iPad του. Ώσπου ο μικρός ανακάλυψε το Minecraft, το οποιο ο δάσκαλος τεχνολογίας χαρακτήρισε «ηλεκτρονικό Lego». Θυμόταν πόσο λάτρευε η ίδια ως παιδί να χτίζει και να παίζει με τα τουβλάκια της, οπότε άφησε το γιο της να παίζει Minecraft το απόγευμα.

Στην αρχή η Σούζαν ήταν αρκετά ευχαριστημένη. Ο Τζον έμοιαζε να απασχολείται με δημιουργικό παιχνίδι καθώς εξερευνούσε τον κόσμο του ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Παρατήρησε μεν οτι το παιχνίδι δεν ήταν ακριβώς όπως τα Lego που θυμόταν -στα παιδικά της χρόνια δεν χρειαζόταν να… σκοτώσει ζώα και να βρει σπάνια στοιχεία για να επιβιώσει και να πάει στο επόμενο επίπεδο. Αλλά ο Τζον έμοιαζε να χαίρεται πολύ, ενώ το σχολείο του είχε μέχρι και όμιλο Minecraft, οπότε πόσο ασχημο μπορεί να ήταν;

Παρ’ ολ’ αυτα, η Σούζαν δεν μπορούσε να αρνηθεί πως έβλεπε αλλαγές στον Τζον. Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του.

Αν και αυτό την απασχολούσε, πίστευε πως ο γιος της μπορεί απλά να είχε ζωηρή φαντασία. Καθώς η συμπεριφορά του συνέχιζε να χειροτερεύει, προσπάθησε να του πάρει το παιχνίδι, αλλά ο Τζον άρχισε να έχει κρίσεις θυμού. Οι εκρήξεις του ήταν τόσο άσχημες που ενέδιδε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ξανά και ξανά ότι «είναι εκπαιδευτικό».

Τότε μια νύχτα συνειδητοποίησε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά.

"Μπήκα στο δωμάτιο του για να τον ελέγξω. Υποτίθεται πως θα κοιμόταν…
Και τρόμαξα τόσο!"

Tον βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι του και να κοιτάζει με τεράστια μάτια στο κενό, ενώ το φωτεινό του iPad βρισκόταν δίπλα του. Έμοιαζε να είναι σε έκσταση. Μέσα στον πανικό της, η Σουζαν χρειάστηκε να τον ταρακουνήσει πολλές φορές για να συνέλθει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το κάποτε υγιές, χαρούμενο αγοράκι της είχε εθιστεί τόσο στο παιχνίδι που είχε μεταλλαχτεί σε έναν κατατονικό, ναρκωμένο άνθρωπο.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι γονείς που είναι περισσότερο προσεκτικοί με την τεχνολογία είναι οι σχεδιαστές τεχνολογίας και οι μηχανικοί. Ο Steve Jobs ήταν γνωστός για το πόσο λίγη τεχνολογία επέτρεπε στα παιδιά του. Στελέχη και μηχανικοί της Silicon Valley στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν χρησιμοποιούν τεχνολογία. Οι ιδρυτές της Google Sergey Brin και Larry Page πήγαν σε μοντεσσοριανά σχολείο, όπως και ο δημιουργός του Αmazon Jeff Bezos και ο δημιουργός της Wikipedia Jimmy Wales.

Πολλοί γονείς καταλαβαίνουν ότι οι φωτεινές οθόνες έχουν αρνητική επιρροή στα παιδιά. Βλέπουμε τις επιθετικές εκρήξεις θυμού όταν παίρνουμε τις συσκευές μακριά, καθώς και την ελλιπή ικανότητα συγκέντρωσης όταν τα παιδιά παύουν να δέχονται αδιάκοπα ερεθίσματα από τις συσκευές τους. Ακόμα χειρότερα: βλέπουμε παιδιά που βαριούνται, που είναι απαθή, αδιάφορα και βαρετά όταν δεν έχουν μια συσκευή στα χέρια τους.

Αλλά είναι ακόμα χειρότερο απ’ ότι πιστεύουμε.

Τώρα ξέρουμε πως όλα αυτά τα iPads, τα κινητά, τα Xboxes ειναι μια μορφή ψηφιακού ναρκωτικού. Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι μπορούν να επηρεάσουν το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου με τον ίδιο τρόπο που το επηρεάζει η κοκαίνη. Η τεχνολογία είναι τόσο υπερδιεγερτική που ανεβάζει τα επίπεδα ντοπαμίνης όσο τα ανεβάζει το σεξ.

Αυτό το εθιστικό αποτέλεσμα είναι ο λόγος που ο Dr. Peter Whybrow, διευθυντής του τμήματος νευροεπιστήμης στο UCLA αποκαλεί τις οθόνες «ηλεκτρονική κοκαΐνη», ενώ Κινέζοι ερευνητές «ηλεκτρονική ηρωίνη». Ο Dr. Andrew Doan, επικεφαλής του τμήματος έρευνας πάνω στους εθισμούς για το πεντάγωνο και το αμερικάνικο ναυτικό αποκαλεί τα βιντεοπαιχνίδια και την τεχνολογία οθόνης «ψηφιακά ναρκωτικά»

Σωστά καταλάβατε: το μυαλό του παιδιού σας καθώς παίζει Minecraft μοιάζει με έναν εγκέφαλο υπο την επήρεια ναρκωτικών. Για αυτό και είναι δύσκολο να ξεκολλήσουμε τα παιδιά από τις οθόνες τους και τα βρίσκουμε ιδιαίτερα ευερέθιστα όταν διακόπτεται ο χρόνος τους μπροστά στην οθόνη. Εκατοντάδες πια κλινικές μελέτες δείχνουν ότι οι οθόνες αυξάνουν την κατάθλιψη, το άγχος και την επιθετικότητα και μπορούν να οδηγήσουν σε ψυχωσικά επεισόδια κατά τα οποία ο παίκτης χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.

Στην κλινική μου μελέτη με πάνω από 1000 εφήβους τα τελευταία 15 χρόνια, βρήκα το παλιό ρητό «Μια ουγκιά πρόληψης αξίζει όσο μια λίβρα θεραπείας» να ταιριάζει απόλυτα όταν μιλάμε για εθισμό στην τεχνολογία. Μόλις το παιδί περάσει τη διαχωριστική γραμμή του αληθινού τεχνολογικού εθισμού, η θεραπεία μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Για την ακρίβεια, βρήκα πολύ ευκολότερο να θεραπεύσω χρήστες ηρωίνης και κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, παρά χαμένους στο μάτριξ video gamers ή εθισμένους στα social media και το Facebook.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2013 της αμερικάνικης ακαδημίας παιδιάτρων, τα παιδιά ηλικίας 8-10 ετών ξοδεύουν 8 ώρες τη μέρα σε διάφορα ψηφιακά μέσα, ενώ οι έφηβοι περνούν 11 ώρες μπροστά σε οθόνες. 1 στα 3 παιδιά χρησιμοποιεί τάμπλετς ή κινητά πριν καν μιλήσουν. Σύμφωνα με το βιβλίο “Internet Addiction” της Dr. Kimberly Young, 18% των χρηστών του internet στη φάση του κολεγίου υποφέρουν από τεχνολογικό εθισμό στις ΗΠΑ.

Μόλις ένας άνθρωπος περάσει στον ολοκληρωτικό εθισμό οποιουδήποτε τύπου, πρέπει πρώτα να αποτοξινωθεί ώστε να μπορέσει στη συνέχεια η οποιαδήποτε θεραπεία να έχει αποτέλεσμα. Με την τεχνολογία αυτό σημαίνει ολοκληρωτική αποχή από τα ψηφιακά μέσα: όχι υπολογιστές, όχι κινητά, όχι tablets. Σε προχωρημένα στάδια απαγορεύεται ακόμα και η τηλεόραση.

Η συνήθης περίοδος αποχής είναι από 4 εως 6 βδομάδες, αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται για ένα υπερδιεργεμένο νευρικό σύστημα να κάνει «επανεκκίνηση». Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στην τωρινή μας κοινωνία όπου οι οθόνες βρίσκονται παντού. Ένα άτομο μπορεί να ζήσει χωρίς ναρκωτικά ή αλκοόλ. Με τον τεχνολογικό εθισμό όμως είναι αδύνατο, υπάρχουν παντού ψηφιακοί πειρασμοί.

Οπότε πώς προστατεύουμε τα παιδιά μας από το να ξεπεράσουν το όριο; Δεν είναι εύκολο.

Το κλειδί είναι να αποτρέψεις το 4χρονο, 5χρονο ή 8χρονο σου από το να κολλήσει σε οθόνες. Αυτό σημαίνει Lego αντί για Minecraft, βιβλία αντί για iPads, φύση και άθληση αντί για τηλεόραση. Αν χρειαστεί, ζητήστε από το σχολείο του παιδιού σας να μην του δώσει τάμπλετ μέχρι να γινει 10 ετών (άλλοι συστήνουν 12)

Nα κάνετε ειλικρινείς συζητήσεις με το παιδί σας σχετικά με το γιατί του περιορίζετε την πρόσβασή του σε οθόνες. Να τρώτε φαγητό με τα παιδιά σας χωρίς ηλεκτρονικές συσκευές στο τραπέζι -ακριβώς όπως ο Steve Jobs είχε δείπνα με τα παιδιά του χωρίς τεχνολογία. Μην πέφτετε θύματα του «Ο γονιός είναι αφηρημένος», καθώς όπως ξέρουμε τα παιδιά κάνουν ότι βλέπουν.

Όταν μιλάω στα 9χρονα δίδυμα αγόρια μου, τους εξηγώ με ειλικρίνεια το γιατί δεν θέλουμε να έχουν ταμπλετ ή να παίζουν βιντεοπαιχνίδια. Τους εξηγώ πως κάποια παιδιά παίζουν τόσο πολύ με τις συσκευές τους που δυσκολεύονται να σταματήσουν ή να κοντρολάρουν το πόσο θα παίξουν.

Τα έχω βοηθήσει να καταλάβουν ότι αν μπλέξουν με οθόνες και παιχνίδια όπως κάποιοι άλλοι φιλοι τους, θα επηρεαστούν άλλα κομμάτια της ζωής τους: μπορεί να μην θέλουν πια να παίζουν μπέιζμπολ, να μην διαβάζουν συχνά βιβλία, να χάσουν το ενδιαφέρον τους στην επιστήμη και τη φύση και να κόψουν τη σχέση τους με τους αληθινούς τους φίλους. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος να πειστούν, καθώς έχουν δει από πρώτο χέρι τις αλλαγές στη ζωή κάποιων φίλων τους εξαιτίας της προσκόλλησης τους σε μια οθόνη.

Οι ψυχολόγοι καταλαβαίνουν πως η υγιής ανάπτυξη των παιδιών περιλαμβάνει επικοινωνία, δημιουργικό φανταστικό παιχνίδι και επαφή με τον αληθινό, φυσικό κόσμο. Δυστυχώς ο εθιστικός κόσμος της οθόνης θαμπώνει και εμποδίζει αυτές τις διαδικασίες υγιούς ανάπτυξης.

Ξέρουμε επίσης ότι τα παιδιά είναι πιο επιρρεπή σε εθισμούς όταν νιώθουν μόνα, αποξενωμένα και βαριούνται. Για αυτό πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά να συνδέονται με αληθινές εμπειρίες ζωής και αληθινούς δεσμούς και σχέσεις. Το παιδί που ασχολείται με δημιουργικές δραστηριότητες και επικοινωνεί με την οικογένειά του έχει λιγότερες πιθανότητες να ξεφύγει στον ψηφιακό κόσμο φαντασίας. Αλλά ακόμα και ένα παιδί που λαμβάνει όλη την αγάπη και την υποστήριξη του κόσμου, κινδυνεύει να πέσει στο Μάτριξ, μόλις έρθει σε επαφή με τις οθόνες και νιώσει την επίδρασή τους. Άλλωστε, 1 στους 10 ανθρώπους έχουν από τη φύση τους έντονες τάσεις εθισμού.

Στο τέλος, η Σούζαν πήρε το τάμπλετ από το γιο της, όμως η θεραπεία ήταν μια ανηφόρα με πολλές λακούβες και οπισθοχωρήσεις Τέσσερα χρόνια αργότερα, με πολλή υποστήριξη, ο Τζον ειναι πολυ καλυτερα. Χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή γραφείου και έχει βρει κάποια ισορροπία στη ζωή του: παίζει σε ομάδα και έχει αρκετούς φίλους στο σχολείο.

Αλλά η μητέρα του είναι ακόμα σε επιφυλακή ως προς τη χρήση τεχνολογίας από μεριάς του, γιατί όπως κάθε εθισμός μπορεί κανείς εύκολα να ξαναυποκύψει σε κάποια στιγμή αδυναμίας. Το να προσέχει πως έχει υγιείς δραστηριότητες, ότι απουσιάζει ο υπολογιστής από το δωμάτιό του και το βραδινό φαγητό δεν συνοδεύεται από οποιαδήποτε μορφή τεχνολογίας είναι όλα κομμάτι της λύσης του προβλήματος.

Dr. Nicholas Kardaras

Πηγή:

 nypost.com, dinfo.gr

Tweet