Την περασμένη... ... Κυριακή, στη μέση του χιονιά που ακόμη παγώνει τη Δυτική Ευρώπη, κάτι συνέβη στις αυλές και στις πλατείες του κάτασπρου Λονδίνου. Με χαρούμενα ξεφωνητά, παιδιά κυνηγιόνταν γύρω από χιονάνθρωπους, αφήνοντας τα χνάρια τους πάνω στο παχύ χαλί που σκέπαζε την πόλη. Τα σχολεία ήταν κλειστά. Το ίδιο και οι συγκοινωνίες. Ο βαρύτερος χιονιάς εδώ και 25 χρόνια ήταν ένα δώρο Θεού, που έκανε τους μικρούς να βγουν στους δρόμους. Όμως, πού ήταν οι μεγάλοι;
Η εικόνα...
... αυτή ήταν που τράβηξε την προσοχή της Μαίρης Ντεζέφσκι, η οποία κάθησε κι έγραψε στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ»: «Η συμβατική οικογένεια έχει γίνει πια κάτι αόρατο και αυτό είναι που κάνει τη Βρετανία να ξεχωρίζει από όλες σχεδόν τις χώρες που έχω επισκεφτεί τα τελευταία χρόνια. Στην ηπειρωτική Ευρώπη μπορεί να δει κανείς ολόκληρες οικογένειες- μητέρες, πατέρες, παιδιά (και σκυλιά)- να βγαίνουν και να χαίρονται μαζί. Δεν σκοπεύω να εξιδανικεύσω το έθιμο του οικογενειακού κυριακάτικου τραπεζιού που σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες κρατάει ακόμη (η γιαγιά μπορεί να σου κάνει τη ζωή δύσκολη, όταν θέλει). Όμως είναι κάτι που δείχνει πόσο λίγο από τον ελεύθερο χρόνο τους μοιράζονται τα βρετανόπουλα με τους γονείς τους». Κι αν η Μαίρη Ντεζέφσκι τα γράφει όλα αυτά σήμερα, είναι επειδή μόλις δημοσιεύτηκε έρευνα που έκανε η οργάνωση «Κοινωνία των παιδιών» σε 21 ανεπτυγμένες χώρες. Το συμπέρασμα της έρευνας είναι πως τα παιδιά που ζουν στη Σκανδιναβία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες όπου το πρότυπο της παραδοσιακής οικογένειας αντέχει ακόμη, είναι πιο ευτυχισμένα. Σε σύγκριση με αυτές και με άλλες χώρες θα δει κανείς στη Βρετανία πολύ περισσότερα παιδιά να τριγυρνούν αδέσποτα, χωρίς τη συντροφιά του πατέρα τους ή της μητέρας τους. Πού να κρύβονται αυτοί άραγε; Στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση.
Η έρευνα...
... είναι καταδικαστική για τις ιδιαίτερα ανταγωνιστικές κοινωνίες. Και τα στοιχεία της είναι ψυχρά. Διαπιστώνει μια έκπτωση των αξιών που έχει προέλθει από τη διάλυση της οικογένειας.
- Στη Βρετανία, το 70% των γυναικών που έχουν παιδιά 9-12 μηνών είναι σήμερα εργαζόμενες μητέρες, ενώ δεν ξεπερνούσαν το 25% πριν από 25 χρόνια. Και το ένα τρίτο των οικογενειών που έχουν δεκαεξάχρονα παιδιά είναι διαλυμένες. Η έρευνα, που την εποπτεία της είχε ο Ρίτσαρντ Λέιαρντ, καθηγητής της Οικονομίας στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου, συμπεραίνει πως δεν πρόκειται να αλλάξει αυτή η κατάσταση αν δεν υπάρξει μια βαθιά αλλαγή στο σύστημα των κοινωνικών αξιών.
- Η οικογένεια σαν ένας «τόπος» κοινωνικής συνάντησης είναι κάτι που εξαφανίζεται συνεχώς στις ανταγωνιστικές κοινωνίες. Γι΄ αυτό ακριβώς τα παιδιά σε αυτές τις κοινωνίες καταφεύγουν σε ακρότητες: μόνο και μόνο από την ανάγκη να νιώσουν πως ανήκουν σε μια κοινότητα, σε έναν κοινωνικό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου