Aποτυπωματα

Κάψτε επιτέλους και τα Μουσεία...

... το αξίζουμε

Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη

«Στο επιστημονικής φαντασίας διήγημα «Fahrenheit 451» του Bradbury (1953), το οποίο ο Φ. Τριφό γύρισε σε φιλμ, η ιστορία διαδραματίζεται σε έναν μελλοντικό κόσμο, όπου η κατοχή και η ανάγνωση βιβλίων αποτελεί έγκλημα.

Οι πολίτες κρατούνται σε μια κατάσταση τεχνητής ψυχικής ευφορίας (αποβλάκωσης), με ναρκωτικά και τεράστιες οθόνες τηλεόρασης ολόγυρά τους, ώστε να αποσπάται η προσοχή τους από σημαντικά θέματα που αφορούν άμεσα στη ζωή τους. Τεράστια «πάρκα αναψυχής» ενισχύουν ακόμη περισσότερο την αδιαφορία για αυτά που τους αφορούν άμεσα. Ανθρωποι που σκέπτονται ελεύθερα και ανεξάρτητα θεωρούνται επικίνδυνοι για τη διατήρηση του συστήματος και τα βιβλία θεωρούνται η κύρια αιτία αυτής της «αντικοινωνικής δράσης». Η πυροσβεστική υπηρεσία είναι υπεύθυνη για την ανακάλυψη και καταστροφή των βιβλίων.

Ένα μηχανικό σκυλί την βοηθάει να ανιχνεύσει τα κρυμμένα βιβλία και να τα κάψει, συλλαμβάνοντας τους κατόχους των. Ο αριθμός 451 που φέρουν τα κράνη των πυροσβεστών είναι ο βαθμός της κλίμακας Φαρενάϊτ στον οποίο καίγεται το χαρτί. Το πιο τρομαχτικό όμως είναι, πως αυτή η κοινωνική οργάνωση δεν έχει επιβληθεί από έναν δικτάτορα αλλά δημιουργήθηκε σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Οι άνθρωποι πείσθηκαν δημοκρατικά να επιλέξουν αυτόν τον τρόπο αυτοοργάνωσης, αφού είχαν ήδη προετοιμαστεί ψυχολογικά μέσα από τη διαφήμιση της τηλεόρασης και την καταναλωτική υστερία του shopping therapy.

Αν αυτή η ιστορία σας φαίνεται πολύ φανταστική για να γίνει κάποτε πραγματικότητα, σας υπενθυμίζω πως το ίδιο λέγανε και για το «1984» του Οργουελ. Σήμερα, ζούμε ήδη μέρος του φανταστικού κόσμου του, μόνο που οι περισσότεροι το αγνοούν. Αν η ιστορία σας φαίνεται πολύ φανταστική, ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε πόσοι ζουν ήδη στον φανταστικό κόσμο του Bradbury και πόσοι άλλοι θα προτιμούσαν μια ξέγνοιαστη ζωή με χαπάκια «ευτυχίας» (μαστουρωμένοι) καθηλωμένοι μονίμως μπροστά στην τηλεόραση. Δεν είναι τυχαίο, πως σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ, που έγινε σε 33 χώρες, οι 15χρονοι μαθητές μας βγήκαν τελευταίοι στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και οι 15χρονες μαθήτριές μας προ-τελευταίες.

• Δεν είναι τυχαίο, που οι μοναδικοί μαθητές στον κόσμο, που στο τέλος της χρονιάς καίνε τα βιβλία τους επιδεικτικά, είναι οι έλληνες και αυτό γιατί αντί να μαθαίνουν πράγματα διασκεδάζοντας, υποχρεούνται να παπαγαλίζουν και να αποστηθίζουν βασανιστικά, ανοησίες, 15 ώρες το 24ωρο, τρέχοντας από το σχολείο στο φροντιστήριο.

• Δεν είναι τυχαία η άνεση, με την οποία ακόμη και διευθυντές ελληνικών εφημερίδων μιλούν σήμερα δημοσίως και υποτιμητικά για τους λεγόμενους «κουλτουριάρηδες», υπονοώντας ότι είναι κάποιοι επικίνδυνοι αντικομφορμιστές βιβλιοφάγοι που στοχάζονται αντί να διαβάζουν μόνο τις αθλητικές και κοσμικές στήλες των φυλλάδων τους».( τα παραπάνω είναι από άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Metro πριν 2 χρόνια)

• Αν κρίνει κανείς από τους ελάχιστους έλληνες επισκέπτες των δανειστικών βιβλιοθηκών μας και των μουσείων μας και από τα πλήθη των νέων που συρρέουν στο Athens Mall και στο Golden Hall, τότε, αν είναι ειλικρινής, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι, η δήθεν αγανάκτηση για την πυρκαγιά στην Εθνική Βιβλιοθήκη είναι υποκριτική. Όπως υποκριτική είναι και η πανελλήνια απαίτηση για επιστροφή των μαρμάρων από τους μισούς αθηναίους, που δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ακρόπολη και από τους άλλους μισούς, δυνάμει, αρχαιοκάπηλους. Ακόμη και τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας έλληνες την πρωτοέκαψαν και μάλιστα χριστιανοί και όχι άραβες, όπως ψευδώς μαθαίνουμε στα άχρηστα σχολεία μας. Ας κάψουμε επιτέλους και τα μουσεία μας και ας επιστρέψουμε στις πραγματικές-αρχέγονες ρίζες μας, κάπου εκεί στις σαβάνες της Αιθιοπίας.

Λέμε ότι είμαστε κληρονόμοι των αρχαίων ελλήνων, δίχως διαθήκη όμως. Διότι αν οι Πλάτων, Αριστοτέλης κ.α. είχαν αυτήν τη δυνατότητα, θα μας είχαν αποκληρώσει, ως ανάξιους απογόνους. Ετσι όπως καταντήσαμε σαν λαός, δεν χρειαζόμαστε ούτε βιβλιοθήκες ούτε μουσεία. Ένα ισχυρό σοκ χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε.

http://press-gr.blogspot.com/2008/12/blog-post_35.html

=====================================

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Τον Οκτώβριο του 2003, ο γνωστός και στους Ελληνες αναγνώστες οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έγραφε στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» ότι θα σημειωθεί οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, αλλά αυτή δεν θα ξεσπάσει αμέσως: «Θα κρατήσει μερικά χρόνια η αυταπάτη. Αλλά κάποτε θα έρθει η στιγμή του κογιότ. Οπως στα καρτούν Road Runners, το κογιότ έχει τη συνήθεια, εκεί που τρέχει σε ένα λόφο, να κάνει αρκετά βήματα στον αέρα προτού αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από τα πόδια του. Και μόνο τότε κάνει μια απότομη κατακόρυφη βουτιά».

Κανείς δεν αγαπά τις Κασσάνδρες που μιλούν για κρίση ή για το σύνδρομο του Τιτανικού, ιδίως όταν όλοι μας προτρέπουν «να περνάς καλά» και «σκέψου θετικά» (και κατανάλωσε υπερβολικά ακόμα και με δανεικά ή μάλλον κυρίως με δανεικά). Μόνο εκ των υστέρων αναλογιζόμαστε ότι κάπου υπάρχει λάθος και ότι η «θετική σκέψη» συχνά μεταφράζεται σε απουσία σκέψης ή σε αποδοχή των κυρίαρχων δογμάτων.

Αγωνιώδεις προσπάθειες καταβάλλονται, στην Αμερική και στην Ευρώπη, όχι για να αποφευχθεί η βουτιά αλλά για να πέσουμε, όσο γίνεται, στα μαλακά ή μάλλον για να οργανωθούν οι πτώσεις πρώτης και δεύτερης ταχύτητας.

Mετά τη Μαύρη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου, όταν χρεοκόπησε η Lehman, ήρθε η πρώτη οκτωβριανή Μαύρη Δευτέρα της Ευρώπης. Τώρα πια δεν ζούμε από μέρα σε μέρα, αλλά από Δευτέρα σε Δευτέρα και αν σήμερα η Μαύρη Δευτέρα δεν μας τρομάζει είναι γιατί δεν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ξημερώσει μια Ακόμα Πιο Μαύρη. Αντί για carpe diem (άδραξε τη μέρα), έρχεται μια Δευτέρα που μας αδράχνει και μας καταποντίζει.

Είναι η Ελλάδα ένας βράχος σταθερότητας μέσα στο αφηνιασμένο πέλαγος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος; Η φωνή της λογικής, ο θρίαμβος της χρηστής διαχείρισης μέσα στο παγκόσμιο κουβάρι του κερδοσκοπικού παραλογισμού; Μα τι παράγουμε, τι δημιουργούμε για να μας αξίζει μια τέτοια θέση ζηλευτή; Εισάγουμε λεμόνια από την Αίγυπτο, σταφύλια από τη Χιλή, ηλεκτρικές συσκευές από τη Σλοβενία και την Τουρκία, σχολικά τετράδια, ρούχα και παιχνίδια από την Κίνα, παπούτσια από την Ταϊβάν, καρύδια και κολέγια από την Καλιφόρνια, ιδέες και σκέψεις από το Google, ενώ ακόμα και τα σενάρια στα δημοφιλή ελληνικά σίριαλ είναι ισπανικής προέλευσης. Παίρνουμε δάνεια για τις διακοπές, για τις σπουδές στο πανεπιστήμιο, για το καινούργιο αυτοκίνητο, για μια πλάκα μπετόν αρμέ πάνω από το κεφάλι μας και μια θέση γκαράζ στο υπόγειο, για γάμους, βαφτίσια και κηδείες, χτίζουμε παλάτια στην κυμαινόμενη άμμο των επιτοκίων.

Οταν οι ευρωπαϊκές στατιστικές δείχνουν ότι μεγαλώνει και στην Ελλάδα το ποσοστό των 15χρονων μαθητών που δυσκολεύονται στην ανάγνωση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε βήματα στον αέρα, παρ’ όλο που τα ίδια παιδιά μπορεί να δίνουν μάχες στον αέρα του Διαδικτύου ή της κινητής τηλεφωνίας εντυπωσιάζοντάς μας με την ταχύτητα με την οποία κινούνται τα δάχτυλά τους πάνω στα πλήκτρα. Στον αέρα οι θρίαμβοι και οι ήττες τους, στον αέρα το μέλλον τους, σε μια φούσκα μέσα η ζωή τους.

Τρέχουν τα μικρά κογιότ, όπως εξακολουθούν να τρέχουν και τα μεγάλα. Μόνο που τα μεγάλα έχουν αλεξίπτωτο που θα ανακόψει την πτώση, ενώ τα δικά μας φτερά είναι κολλημένα με δανεικό κερί.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_12/10/2008_287726