ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η χρήση οθονών είναι κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Αποτελεί συχνά την “παρέα” τους, το περιβάλλον μέσα από το οποίο αλληλεπιδρούν, ψυχαγωγούνται, εργάζονται, επικοινωνούν και διασκεδάζουν στα πλαίσια της κατοικιδιοποιημένης συνθήκης της καθημερινής τους ζωής. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η συνθήκη καθημερινής ζωής αφορά παιδιά προσχολικής ή πρώτης σχολικής ηλικίας; ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
«Αν τους πεις «κλείσε το κινητό και βγες στην κοινωνία, απόκτησε μια δέσμευση για το καλό όλων», δηλαδή μια πηγή ευτυχίας, στιγμιαία θα αιφνιδιαστούν(…)
«Η διαρκής πλοήγηση των παιδιών στα κοινωνικά δίκτυα – όμοια με την οδήγηση αυτοκινήτου χωρίς ζώνες και αερόσακους, σε δρόμους δίχως όρια ταχύτητας και κανόνες– κληροδοτεί μειωμένη αυτοεκτίμηση, ντροπή για την περιορισμένη αποδοχή, άγχος, κατάθλιψη, την εντύπωση ότι ο κόσμος έξω είναι επικίνδυνος.
Και όσο περισσότερο χρόνο περνούν στην ψευδαίσθηση, τόσο αυτή γίνεται η πραγματικότητά τους.
Η καταβύθιση στο κινητό τούς στερεί ουσία ζωής και σοφία, λένε οι μελετητές. Χάνουν την επαφή, π.χ., με τα μεγάλα κλασικά έργα, με τα καλύτερα μυαλά του παρελθόντος, που ξεδιπλώνουν εμπρός τους τη φωτεινότερη οδό προς την κατανόηση της κατάστασής τους.
Και σταδιακά, τα έπαθλα της αυτοέκθεσης παράγουν πιέσεις για την οικοδόμηση μιας προσωπικής «επωνυμίας», ενός «εμπορικού σήματος», ιχνογραφούν μονοδιάστατα τον πυρήνα της ευτυχίας – χρήμα και φήμη(….)
«Δεν εκπλήσσει πια η αντίφαση ότι οι νέοι, η πλέον ευνοημένη ιστορικά γενιά στον δυτικό κόσμο, το πιο ευτυχισμένο μέχρι πρότινος κομμάτι του πληθυσμού των προοδευμένων χωρών, είναι σήμερα το δυστυχέστερο. Το ζούμε.
Η καρδιά, λέμε, αδυνατεί να τορνεύσει όνειρα όταν η ανθρωπότητα γλιστράει στις αβύσσους των λαθών της, των ακραίων παθών και των βαρβαροτήτων. Εχει φθαρεί η ιδέα του μέλλοντος ως γη της Επαγγελίας. Οι σκιές επικείμενων καταστροφών εξασθενούν τη ζωογόνο δύναμη των ελπίδων, στερώντας από τις φλόγες του το νεανικό σύμπαν.
Οι νέοι, πιστεύουμε, δεν ζουν πια σε ευφορική αναμονή, μέσα σε εκείνο που δεν ήρθε ακόμη, σε ένα εκθαμβωτικό αύριο φτιαγμένο με τα υλικά της επιθυμίας.
Η λαχτάρα για εφόρμηση προς τα εμπρός έδωσε τη θέση της στη συγκράτηση και στον φόβο»
Τασούλα Καραϊσκάκη - Καθημερινή.
via Ilias Karavolias
=============
